Για να είσαι υπερήφανος για την Ιστορία σου πρέπει πρώτα να είναι δική σου...

Η πατρίδα ανήκει σε όλους τους Έλληνες, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως όλοι οι Έλληνες αγωνίζονται για την πατρίδα. Όπως μας υπενθυμίζουν, άλλωστε, η 80ή επέτειος από το "ΟΧΙ" του '40 και η ιστορική παραχάραξη Μητσοτάκη για την Εθνική Αντίσταση συνήθως είναι εκείνοι που καπηλεύονται την πατρίδα που αγωνίζονται λιγότερο για την ανεξαρτησία της. Κι αυτό δεν συνιστά εθνικό διχασμό, αλλά επίκριση ενός ιστορικού αναθεωρητισμού που δεν βασίζεται στην ιστορική αλήθεια...

Η Αριστερά έχει αποδείξει διαχρονικά ότι ο πατριωτισμός μπορεί να συμβαδίζει με το διεθνισμό δίχως να αναιρεί ο ένας τον άλλο. Είναι δυνατό κάποιος να αγαπά την πατρίδα του και ταυτοχρόνως όχι μόνο να μην μισεί τις πατρίδες των άλλων, αλλά και να τις αγαπά, έστω και λιγότερο. Μόνο το όψιμο ΚΚΕ κρατά μια ενοχική χωρίς λόγο στάση- όπως φανερώθηκε άλλωστε και με τη Συμφωνία των Πρεσπών- η οποία μπερδεύει το διεθνισμό με τον ιμπεριαλισμό και στο τέλος ναρκοθετεί τον υγιή πατριωτισμό...

Ο οποιοσδήποτε δικαιούται να είναι υπερήφανος για την Ιστορία του, εφόσον συντρέχουν δύο προϋποθέσεις: η Ιστορία του να είναι αξιόλογη κι ακέραιη και, το βασικότερο, να είναι δική του και να μην οικειοποιείται την Ιστορία άλλων. 

Η παράταξη, επομένως, που συμμετείχε ελάχιστα, αν συμμετείχε καθόλου, στην Εθνική Αντίσταση, η οποία καταψήφισε την αναγνώρισή της πριν σχεδόν τέσσερις δεκαετίες και η οποία φλέρταρε για κυβερνητική συνεργασία με τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα είναι προτιμότερο να ασκήσει πρώτα δημοσίως την αυτοκριτική της και, φυσικά, να σταματήσει τη διακίνηση της ιδεοληψίας περί δύο άκρων. Το ένα "άκρο", εξάλλου, απελευθέρωσε την Ελλάδα από το άλλο άκρο που την υποδούλωσε, συνεργάστηκε με τον κατακτητή κι αντιμετωπίζει ακόμα και σήμερα την εθελοδουλία ως τη φυσιολογική ακολουθία των πραγμάτων...