Φταίει και δεν φταίει ο Τσίπρας...

Όταν ο Ανδρ. Παπανδρέου διέγραφε κόσμο και ντουνιά συνήθιζε να λέει για το θύμα του, είτε "ένοχο" είτε "αθώο", πως έθεσε εαυτόν εκτός Κινήματος. Δεν είπε το ίδιο ο Αλέξης Τσίπρας για τον Στ. Κοντονή, αν και θα είχε κάθε δίκιο να το εκστομίσει για έναν πρώην υπουργό του για τον οποίο κανείς δεν έλεγε καλή κουβέντα όσο ήταν επικεφαλής υπουργείου κι ο οποίος διάλεξε τη χειρότερη ώρα για να εξωτερικεύσει την πίκρα του για τον παραγκωνισμό του. Πράγματι, δεν είναι στη φιλοσοφία τής Αριστεράς να διαγράφει, αλλά εν προκειμένω ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ίσως και να έχει αργήσει να λάβει δραστικά μέτρα για εκείνους που συμπεριφέρονται κυρίως ως πολιτικές οντότητες που μπερδεύουν τον ίσκιο με το μπόι τους κι όχι ως μέλη ενός κομματικού οργανισμού που πρέπει να καταλήγει σε αποφάσεις κι αυτές να τηρούνται...

Όταν ο πρόεδρος ενός κόμματος απολαμβάνει από την κοινωνία μεγαλύτερης εκτίμησης από το ίδιο το κόμμα, όπως συμβαίνει σήμερα με τον Αλέξη Τσίπρα και το ΣΥΡΙΖΑ, είναι λογικό να παίρνουν τα μυαλά του αέρα. Έχουν πάρει του Τσίπρα; Η απάντηση είναι όχι ή, τέλος πάντων, όχι πολύ, μολονότι ο ίδιος έχει συμβάλει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στην Κουμουνδούρου ώστε ένα μικρό κόμμα τής Αριστεράς να μετεξελιχθεί στη μεγάλη προοδευτική παράταξη. Σε κανένα άλλο κόμμα, εξάλλου, τα συλλογικά όργανα δεν λειτουργούν τόσο όσο στο ΣΥΡΙΖΑ και οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται με την απαραίτητη συλλογικότητα, πάντοτε όμως στο πλαίσιο ότι δεν υπάρχει συμπροεδρία και στο τέλος τής ημέρας ο Τσίπρας έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη για την κομματική τακτική και στρατηγική...

Τότε όλα καλά κι όλα ωραία στο ΣΥΡΙΖΑ; Κι αν ναι, γιατί δεν μπορεί να ξεκολλήσει από τα σημερινά χαμηλά δημοσκοπικά ποσοστά του; Φταίνε μόνο το κυβερνητικό κι επιχειρηματικό χρήμα που εξασφαλίζει μιντιακή υπεροπλία για τον Κ. Μητσοτάκη ή η εσωκομματική αντιπολίτευση; 

Σαφώς κι όχι, γι' αυτό και η προβληματική εικόνα τής αξιωματικής αντιπολίτευσης αντανακλάται κυρίως πάνω στον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος οφείλει να σπάσει περισσότερα αβγά από όσα έχει ήδη σπάσει, ακόμα κι αν έχει ανδρωθεί πολιτικώς με αυτά ή έχει πορευτεί μαζί τους για αρκετά χρόνια τώρα. Πρωτίστως, ωστόσο, οφείλει να βρει και να διατυπώσει ένα πειστικό αντιπολιτευτικό αφήγημα που δεν θα εστιάζει στην άρνηση και στην παροχολογία, αλλά θα δίνει ρεαλιστική προοπτική στους ουκ ολίγους ανησυχούντες πολίτες. Οι ευκαιρίες, άλλωστε, στην πολιτική δεν είναι αμέτρητες κι ο επτάψυχος Τσίπρας έχει ήδη ξοδέψει αρκετές ζωές...