"Είμαι 16άρης, σας γαμώ τα λύκεια"...

Δεν είναι όλοι οι αγώνες δίκαιοι, ιδίως αυτοί που γίνονται από επαναστάτες χωρίς αιτία. Κι από τέτοιους αγώνες έχουμε δει αρκετούς τα τελευταία χρόνια και στα σχολεία, όπως για παράδειγμα πριν δύο χρόνια για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Οι φετινές καταλήψεις, ωστόσο, εν μέσω πανδημίας και με το υπουργείο Παιδείας να κωφεύει εσκεμμένως δεν είναι ούτε χωρίς αιτία ούτε άδικες, είναι κι αναγκαίες εφόσον διακυβεύεται και η δημόσια υγεία. Πολλώ δε μάλλον όταν η κυβερνητική απάντηση δεν είναι ο διάλογος, αλλά η λήψη μέτρων, όπως υπεύθυνες δηλώσεις ακόμα και των γονέων των καταληψιών ή τα χημικά σε νεαρούς διαδηλωτές, που παραπέμπουν σε σκοτεινές εποχές, σε πολύ σκοτεινές εποχές... 

Δεν είναι η πρώτη φορά, βεβαίως, ούτε στην Ελλάδα ούτε στο εξωτερικό που η οργανωμένη πολιτεία διοχετεύει όλο το θεσμικό της μίσος στη νέα γενιά, την οποία στιγματίζει για την ορισμένες φορές ακραία συμπεριφορά της, η οποία όμως εδράζεται συχνά σε βάσιμες αγωνίες. Εν προκειμένω, αντί όλοι οι ανευθυνοϋπεύθυνοι να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να αναζητήσουν λύσεις ώστε, για παράδειγμα, να μην στοιβάζονται 27 παιδιά σε μια μικρή αίθουσα ή να μην κάθονται το ένα δίπλα στο άλλο χωρίς προστατευτικά διαχωρίσματα η απάντηση της ανεκδιήγητης Ν. Κεραμέως και του ακόμα πιο ανεκδιήγητου Μ. Χρυσοχοΐδη είναι να πουλήσουν ένα ακόμα επικοινωνιακό σόου νόμου, τάξης κι ασφάλειας για το χατίρι των μικροαστών. Λες και τα σχολεία μας θα γίνουν καλύτερα και πιο ασφαλή την επόμενη ημέρα αν συλληφθούν μερικοί απείθαρχοι μαθητές και οι γονείς τους...

Δεν είναι, επίσης, αδικαιολόγητο μια νεοφιλελεύθερη- νεοσυντηρητική κυβέρνηση, όπως είναι η κυβέρνηση Μητσοτάκη, να βλέπει ως αντίπαλό της τη νεολαία. Άλλωστε ακόμα και στις εκλογές που κέρδισε το καλοκαίρι τού 2019 η νέα γενιά τής γύρισε την πλάτη και ψήφισε μαζικώς ΣΥΡΙΖΑ... 

Ο Κ. Μητσοτάκης, ο οποίος έτσι κι αλλιώς δεν νιώθει πως χρωστά σε κανέναν χάρη στην κληρονομημένη βασιλεία του, δεν συγχωρεί αυτούς που αμφισβητούν το αλάθητό του, ιδίως αν ανάμεσά τους βρίσκεται και το πιο δυναμικό κομμάτι τής κοινωνίας. Εκτιμά, εξάλλου, πως δείχνοντας πυγμή μπορεί να καρπωθεί πολιτικά οφέλη από τους νοικοκυραίους που, κατά τα άλλα, πλήττει με τις πολιτικές του. Αφού τον άρτο τον κρατά για τον ίδιο και τους δικούς προσφέρει θεάματα σε ένα κοινό που είναι εξοικειωμένο με το αλληλοφάγωμα και τον κοινωνικό αυτοματισμό...