Πολάκης, αλλά "λιγάκης" για την Αριστερά...

Πάνω από όλα (και) στην πολιτική σημασία έχει η ουσία. Ο οποιοσδήποτε πολιτικός οφείλει να αποδεικνύει στην πράξη ότι είναι κάθε λέξη από όσα λέει. Δεν αρκεί, ωστόσο, αυτό για να κερδίσει κάποιος την εκτίμησή μου. Χρειάζεται και η αισθητική του να ταυτίζεται με τις ωραίες ιδέες που υποτίθεται πως εκπροσωπεί. Ο Π. Πολάκης βρίσκεται σχεδόν δύο χρόνια στο υπουργείο Υγείας. Έχω κάθε καλή διάθεση να αποδεχθώ ότι κατά τη διάρκεια της θητείας του έχει κάνει πολλά για να καταπολεμήσει τα "πιράνχας" που διαχρονικά διεκδικούν μερίδιο από μια πίτα που κάποτε ήταν πολύ μεγαλύτερη, αλλά η οποία και τώρα δεν είναι αμελητέα. Προφανώς, επίσης, αναγνωρίζω τις δημοσιονομικές δυσκολίες κι ότι σε αυτό το περιβάλλον είναι κάτι παραπάνω από θετικό το ότι έχουν προσληφθεί γιατροί και νοσηλευτές...

Μόνο που ο Π. Πολάκης στο δημόσιο λόγο του παρουσιάζεται πολύ πιο επιθετικός από όσο δικαιούται βάσει των έργων του. Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως οι πεζοδρομιακές του εκφράσεις θα μπορούσαν να γίνουν ανεκτές- που δεν γίνονται όχι από ένα μέσο σεμνότυφο αλλά από ένα μέσο πολιτισμένο άνθρωπο-, αυτό θα ήταν δυνατό να συμβεί μόνο αν είχε κατορθώσει να βελτιωνόταν η κατάσταση στα δημόσια νοσοκομεία σε τέτοιο βαθμό που να μην προσβαλλόταν η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Όσο, όμως, οι ασθενείς και οι συγγενείς τους αντιμετωπίζονται σαν πολίτες τρίτης κατηγορίας καλύτερα ο "πολλά βαρύς" υπουργός να κρατήσει το στιλ του για τους γιδοβοσκούς ψηφοφόρους του στην Κρήτη και μόνο γι' αυτούς...

Αν μη τι άλλο, Αριστερά σημαίνει και ήθος κι αυτό χάνεται όταν ένας υπουργός της συναγωνίζεται σε γραφικότητες καραγκιοζάκους όπως ο αντιπρόεδρος της ΝΔ. Ο Π. Πολάκης είναι πιο έντιμος και λιγότερο τυχοδιώκτης από τον Αδ. Γεωργιάδη. Αυτό, ωστόσο, δεν του δίνει το δικαίωμα να βουλιάζει στη λάσπη μια ολόκληρη ιδεολογία μόνο και μόνο για να αντιπαρατεθεί με έναν ακροδεξιό κλόουν. Οι ιδεολογικές μάχες δεν δίνονται πάντοτε με σμόκιν και κρατώντας στο χέρι ένα κοκτέιλ, αλίμονο όμως αν ο δημόσιος λόγος ενός αυτοαποκαλούμενου Αριστερού στην ουσία περιορίζεται σε ένα διαγωνισμό λαϊκισμού με την αλήθεια σε ρόλο γαρνιτούρας. Οι άνδρες, άλλωστε, δεν φαίνονται από το πόσο λυμένο έχουν το ζωνάρι τους για καυγά ή από το πόσες μπαλωθιές ρίχνουν, αλλά (και) από την ικανότητά τους να διατηρούν την ψυχραιμία τους και στις πιο ακραίες καταστάσεις...

Καλό είναι, επομένως, ο Π. Πολάκης, αν δεν μπορεί να το κάνει ο ίδιος, να βάλει ένα βόδι να του πατά τη γλώσσα προκειμένου να αφοσιωθεί ψυχή τε και σώματι στην αναγέννηση του δημόσιου συστήματος υγείας. Όταν στα δημόσια νοσοκομεία δεν θα λείπει ούτε γάζα, όταν κάθε ασθενής θα έχει κι από ένα προσωπικό γιατρό και νοσηλευτή πάνω από το κεφάλι του κι όταν το φακελάκι θα γινει ιστορικό ανέκδοτο, τότε ας βγει στις τηλεοράσεις κι ας πει και μια κουβέντα παραπάνω. Τότε θα το αξίζει, τώρα όχι...