Ξέρω, όλα αυτά διαβάζονται σαν έκθεση για τις πανελλήνιες εξετάσεις, ωστόσο ό,τι συνέβη στη χώρα μετά από το Δεκέμβριο του 2008 εξήγησε αυτό που πριν οκτώ χρόνια έμοιαζε ανεξήγητο, γιατί δηλαδή μια ολόκληρη γενιά ξεσηκώθηκε ύστερα από την εν ψυχρώ δολοφονία ενός συνομηλίκου της. Όλοι εκείνοι που βγήκαν στους δρόμους- δεν αναφέρομαι στους μπαχαλάκηδες οι οποίοι απλώς αναζητούν αφορμές- βρήκαν την ευκαιρία να ξεσπάσουν την κοινή τους κατάθλιψη, αυτή που προκαλείται όταν ιδέες όπως η κοινωνική αλληλεγγύη περιφρονούνται από εκείνους που μετρούν την επιτυχία με το πόσες εξωχώριες εταιρείες έχει κάποιος στις Παρθένες Νήσους, το μόνο ίσως παρθένο στον καπιταλισμό...
Συχνά αναρωτιόμαστε γιατί η σημερινή γενιά των 18άρηδων και των λίγο μεγαλύτερών τους, οι οποίοι σπούδασαν είτε για να μείνουν άνεργοι είτε για να ξενιτευτούν, δεν ξεσηκώνονται όπως το κάνουν πολύ πιο ευνοημένες κοινωνικές ομάδες, για παράδειγμα οι συνδικαλιστές, οι υψηλόμισθοι δημόσιοι υπάλληλοι, οι καραβανάδες ή οι συνταξιούχοι των άνω των 2.000 ευρώ μηνιαίως. Η επανάσταση, ωστόσο, απαιτεί ταξική συνείδηση, άρα και σχετική εκπαίδευση, την οποία οι νέοι μας δεν έλαβαν ούτε από το σπίτι ούτε από το σχολείο ούτε από τον κοινωνικό τους περίγυρο. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι ζήτημα DNA ή κακής φουρνιάς...
Τη δεκαετία τού '60 οι περισσότεροι ήταν φτωχοί, δεν είχαν γνωρίσει τι σημαίνει μεσοαστική ζωή κι επομένως συνιστούσαν προσφορότερο υλικό για εξεγερτική δράση. Οι σημερινοί Έλληνες κάτω των 30 μεγάλωσαν με το πρότυπο του εύκολου πλουτισμού, της χρηματιστηριακής φούσκας, του ανεμπόδιστου τραπεζικού δανεισμού, του λάιφσταϊλ, γενικότερα της δίχως κόπο ζωής. Φυσικά και υπάρχει και η ατομική βούληση, η υποχρέωση του καθενός μας να κλείνει τα αφτιά του στις Σειρήνες για να φτάσει στην πνευματική του Ιθάκη. Δεν αντιλαμβάνομαι, ωστόσο, πώς είναι δυνατό αυτό να αθωώνει όσους μετέτρεψαν το υποτίθεται πιο δυναμικό κομμάτι τής κοινωνίας σε απολίτικα ζόμπι τού ανελέητου κλάμπινγκ και της εφήμερης ικανοποίησης...
Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δεν ήταν ήρωας, δεν πολέμησε για κάποιο ανώτερο ιδανικό. Ο τρόπος τής δολοφονίας του, ωστόσο, από έναν τύπο που μπέρδεψε τα Εξάρχεια με το Τέξας συμβολίζει και τη γενικότερη τραγωδία μιας γενιάς που έτυχε να βρεθεί απροστάτευτη στην πορεία μιας σφαίρας που δεν της αναλογούσε. Σαν να μην χάθηκαν ήδη πολλές γενιές σε αυτόν το μαρτυρικό τόπο από πολέμους και διάφορα κυνήγια μαγισσών, έπρεπε να προστεθούν και τα οικονομικά βάρη που οι προηγούμενοι κληροδότησαν στους νεώτερους ως απτή υπενθύμιση της ηθικής τους απαξίωσης. Είναι αλήθεια ότι η τέχνη ανθίζει όταν οι καιροί είναι δύσκολοι. Ο Μίκης Θεοδωράκης, για παράδειγμα, ήταν δημιουργικός στις φυλακές και στα ξερονήσια και στέρεψε όταν κάθε πόλη και χωριό τής Ελλάδας και της οικουμένης άρχισε να του απονέμει το χρυσό κλειδί...
Γιατί, όμως, δεν παράχθηκαν σπουδαία καλλιτεχνικά έργα την εποχή των μνημονίων, έστω από εκείνους που δεν ανήκουν στην κατηγορία των κρατικοδίαιτων πνευματικών ανθρώπων- διασκεδαστών τής ελίτ; Γιατί ακόμα η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε κατάσταση σοκ, αδυνατεί και τώρα να συλλάβει πως οι καιροί άλλαξαν κι αν θέλει να τους διαμορφώσει η ίδια κι όχι να αφήσει άλλους να το κάνουν γι' αυτή έχει πρώτιστη υποχρέωση να πάψει επιτέλους να θρηνεί για τον πλαστικό παράδεισο που έχασε και να βάλει τα θεμέλια για έναν παράδεισο με σάρκα κι οστά. Μόνο τότε και οι πένες θα κεντήσουν, οι νότες θα κελαηδήσουν και τα πινέλα θα θριαμβεύσουν. Οικτίρουν τους λαούς που χρειάζονται ήρωες κι έχουν δίκιο, ακόμα πιο αξιολύπητοι όμως είναι οι λαοί που όταν τους έχουν ανάγκη αυτοί δεν υπάρχουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου