Αυτές τις ημέρες κρίνεται αν τον Ιανουάριο θα έχουμε ευρώ... και δεν αναφέρομαι μόνο στην Ελλάδα

Τις επόμενες ημέρες δεν κρίνεται "απλώς" το μέλλον τής χώρας μας ή της κυβέρνησης, αλλά ολόκληρης της Ευρωζώνης, με τις συνέπειες βεβαίως που έχουν όλα αυτά παγκοσμίως. Κι αυτό δεν συμβαίνει επειδή η Ελλάδα είναι ο ομφαλός τής Γης ούτε γιατί το βράδυ τής Κυριακής η Ιταλία μπορεί να μείνει ακυβέρνητη εν μέσω μεγάλης οικονομικής κρίσης ή η Αυστρία να έχει ακροδεξιό πρόεδρο. Αν όλα αυτά τα ενδεχόμενα δεν ήταν ανοιχτά γι' αυτό το Σαββατοκύριακο, θα ήταν για το επόμενο ή το μεθεπόμενο. Αυτό συμβαίνει όταν επί χρόνια αρνείσαι να δώσεις πραγματικές λύσεις, προτιμώντας να πετάς συνεχώς τη μπάλα στην εξέδρα. Ε, κάποια στιγμή θα μείνεις χωρίς θεατές και θα περιμένεις από τις άδειες καρέκλες να σου επιστρέψουν το τόπι. Κάτι που όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι δεν μπορεί να γίνει εκτός από το δίδυμο Μέρκελ- Σόιμπλε και τους αφιθιονάδος τού νεοφιλελευθερισμού στο ΔΝΤ...

Η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να υπογράψει ένα παράλληλο πρόγραμμα με το Ταμείο για μέχρι το 2018, όσο διαρκεί δηλαδή το τρίτο μνημόνιο. Οτιδήποτε το ξεπερνά χρονικώς πρόκειται για τέταρτο μνημόνιο, κάτι που, αν όχι η χώρα, τουλάχιστον η κυβέρνηση δεν είναι δυνατό να το αντέξει. Τι σημαίνει ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Είναι πολύ απλό: είτε ρήξη είτε εκλογές, τις οποίες περισσότερο από όλους φοβάται ο άθλιος Κούλης. Κι αυτό όχι γιατί δεν συμφωνεί με την πολιτική τής άγριας λιτότητας, αλλά γιατί ξέρει ότι αν υπογράψει ο ίδιος ως πρωθυπουργός ένα τέταρτο μνημόνιο, με τον Αλέξη Τσίπρα να έχει επιλέξει τη ρήξη, ο δρόμος για την επιστροφή τού τελευταίου στην εξουσία, αν υποθέσουμε πως θα είναι ο χαμένος των εκλογών, θα είναι ορθάνοιχτος. Υπό αυτές τις συνθήκες το σενάριο της δεξιάς παρένθεσης μοιάζει πολύ πιο πιθανό από ό,τι ήταν το αντίστοιχο της αριστερής. Κι αυτό και γιατί, σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε τον Ιανουάριο του 2015 με το ΣΥΡΙΖΑ, ο Κ. Μητσοτάκης δεν έχει ρεύμα παρά μόνο το "σεξ εκδίκησης" των απογοητευμένων ψηφοφόρων Τσίπρα...

Έτσι κι αλλιώς, σε ένα τόσο ρευστό πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό σε όλη την Ευρώπη το να κάνεις προβλέψεις για το τι θα γίνει κυριολεκτικώς την επόμενη ημέρα είναι τόσο αξιόπιστο όσο το να ρίξεις τα χαρτιά ή να διαβάσεις το φλιτζάνι. Πιο ξεκάθαρο είναι τι πρέπει να γίνει, κι όχι μόνο για την Ελλάδα: η αέναη διαπραγμάτευση για το αν θα γίνουμε Μπαγκλαντές σε πέντε, σε δέκα ή σε είκοσι χρόνια δεν αποδυναμώνει μόνο την πιθανότητα ουσιαστικής ανάκαμψης της πραγματικής οικονομίας, αλλά στέλνει το μήνυμα στις αγορές και στους υποψήφιους επενδυτές πως η Ευρωζώνη στο σύνολό της έχει πολύ σύντομη ημερομηνία λήξης...

Αντί, για παράδειγμα, να έχει τερματιστεί με θετικό αποτέλεσμα εδώ και μήνες, για να μην πω χρόνια, η συζήτηση για την ουσιαστική απομείωση του δημόσιου χρέους λύση δεν δίνεται, η κουβέντα διαιωνίζεται και το πέρασμα σε αναπτυξιακές πολιτικές μοιάζει δυσκολότερο κι από τον διάπλου τού τριγώνου των Βερμούδων. Μόνο που η κλεψύδρα αδειάζει επικινδύνως κι αν δεν δοθούν στέρεες απαντήσεις τώρα, του χρόνου τέτοια ημέρα θα παρευρισκόμαστε στο πρώτο ετήσιο μνημόσυνο του ευρώ με οικοδεσπότες την ακροδεξιά κομπανία που ετοιμάζεται να θριαμβεύσει εκλογικά μέσα στο 2017 αν το καράβι δεν αλλάξει άμεσα και ριζικά πορεία. Ίσως, μάλιστα, γι' αυτό να είναι ήδη αργά...