Ο νεοφιλελευθερισμός γεννήθηκε για να εξυπηρετεί τα χαμερπέστερα των ανθρώπινων ενστίκτων, για το πάση θυσία κέρδος και την απουσία στοιχειώδους αλληλεγγύης σε όποιον δεν τα καταφέρνει να σταθεί όρθιος στη ζούγκλα. Γι' αυτό και για πολλά άλλα ο απλός λαός στην Κούβα και σε όλο τον κόσμο αποχαιρετά με δάκρυα τον Λίντερ Μάξιμο, φωνάζοντας "αντιός κομαντάντε", και γι' αυτό και για πολλά άλλα όταν πέθανε η Θάτσερ οι Βρετανοί κι ο πλανήτης ολόκληρος λησμόνησαν την πολιτική ορθότητα για να βγάλουν από μέσα τους ένα λυτρωτικό "ψόφησε η σκύλα"...
Ο μαρξισμός δεν έχει δώσει όλες τις σωστές απαντήσεις, έχει θέσει ωστόσο όλα τα σωστά ερωτήματα, με βασικότερο το ζήτημα της δίκαιης αναδιανομής και διανομής τού παραγόμενου πλούτου. Αυτή, για παράδειγμα, που δεν επιθυμεί ο άθλιος Κούλης- η Θάτσερ από τα Lidl- όταν αντιτίθεται στην επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας ή τάσσεται υπέρ τής περικοπής δαπανών κοινωνικής αλληλεγγύης κι αντίστοιχων για την Υγεία και την Παιδεία. Κι επειδή και οι νεοφιλελέδες καταλαβαίνουν ότι δεν θα έβρισκαν ούτε τη δική τους ψήφο στις εκλογές αν έλεγαν στο πόπολο αυτό που πραγματικά πιστεύουν ότι πρεσβεύει η ιδεοληψία τους, δηλαδή το "γίνε πλούσιος κι εξουσίασε ακόμα κι αν χρειαστεί να πατήσεις επί πτωμάτων", έχουν εφεύρει το ιστορικά αποτυχημένο επιχείρημα πως όταν το μεγάλο κεφάλαιο κερδίζει, κερδίζουν κι όσοι δουλεύουν γι' αυτό.
Αν κάποτε το "ξέπλυμα" γινόταν με τη δημιουργία τής μεσαίας τάξης, η οποία λόγω της έλλειψης ταξικής συνείδησης έδειχνε ικανοποιημένη με τα αποφάγια τού λουκούλλειου συμποσίου τής πλουτοκρατίας, σήμερα ούτε αυτό συμβαίνει. Κι αυτό γιατί η απληστία δεν έχει όρια κι όταν δεν υπάρχουν κανόνες για να την τιθασεύσουν, φτάνουμε στο σημείο το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού να διαχειρίζεται το 99% του παγκόσμιου πλούτου. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει ισχυρότερη απόδειξη της αποτυχίας τού νεοφιλελευθερισμού από αυτή...
Από την άλλη, κι ο σοσιαλισμός οφείλει να εξελιχθεί αν δεν θέλει να καταντήσει μουσειακό είδος, το οποίο θα εκτίθεται στο "Σπίτι του Λαού" στον Περισσό κι όπου αλλού πιστεύουν ότι ο Μαρξ κι ο Ένγκελς έγραψαν το "Κομμουνιστικό Μανιφέστο" τους στην ίδια πλάκα που έδωσε ο θεός στον Μωυσή. Σε αυτό το πλαίσιο, το όχημα για να φτάσουμε στην αταξική κοινωνία δεν μπορεί να είναι η δικτατορία τού προλεταριάτου- με τον αυταρχισμό που "προσωποποιήθηκε" στη Σοβιετική Ένωση και στους "δορυφόρους" της-, αλλά η άμεση δημοκρατία. Όταν οι πολίτες πάρουν στα χέρια τους την ευθύνη, την οποία τώρα οικειοθελώς πασάρουν στους πολιτικούς για να έχουν κάποιους να γιαουρτώνουν, για την τύχη τους αυτομάτως ξεπροβάλλει το συλλογικό πάνω από το ατομικό, ουσιώδες για να φτάσουμε μια ημέρα στο σοσιαλιστικό πρότυπο ανθρώπου.
Κι επειδή αυτό είναι αδύνατο να γίνει από τη μία στιγμή στην άλλη και δίχως προεργασία, είναι απαραίτητο να ξεκινήσει από τα χαμηλά- από το πού θα μπει ένας κάδος απορριμμάτων στο οικοδομικό μας τετράγωνο- πριν φτάσουμε στα ψηλά, δηλαδή ακόμα και στην πολιτική και οικονομική διακυβέρνηση της χώρας, της ηπείρου, της Γης. Ουτοπία; Πώς θα ξέρεις αν δεν δοκιμάσεις; Το ίδιο, άλλωστε, θα είχαν πει, γελώντας ταυτοχρόνως, και οι φίλοι του στον Φιντέλ όταν τους ανακοίνωσε πως με 80 άνδρες θα ρίξει μια αμερικανοκίνητη δικτατορία σε ένα νησάκι ούτε εκατό ναυτικά μίλια από τη Φλόριντα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου