Είπαμε να τελειώνουμε με τους διαπλεκόμενους, όχι να τους κάνουμε ήρωες...

Οι δημοσιογράφοι που συνελήφθησαν με τη διαδικασία τού αυτόφωρου κατόπιν σχετικής επιθυμίας τού Π. Καμμένου έχουν τόση εξοικείωση με την ελεύθερη, μαχητική έρευνα όση και οι Έλληνες με το σιβηρικό ψύχος. Την ημέρα, για παράδειγμα, που θα διαβάσετε στα "Παραπολιτικά" κάποιο ρεπορτάζ για το πλοίο τής ηρωίνης "Noor 1" ή για τα στημένα παιχνίδια στο ποδόσφαιρο, σας καλώ να μου ζητήσετε να βγω με το μποξεράκι στην τηλεόραση, όπως ο Γκάρι Λίνεκερ όταν πήρε το πρωτάθλημα Αγγλίας η Λέστερ...

Δεν γνωρίζω αν ο ανήλικος γιος τού υπουργού Άμυνας εμπλέκεται στην οργάνωση των Ρούπα- Μαζιώτη ούτε αν όντως ο συλληφθείς αυτοφωράκιας (όλοι ξέρουμε ποιος είναι ο πραγματικός εκδότης) κι ο διευθυντής του εκβίαζαν, μέσω του παιδιού του, τον Π. Καμμένο για να μην προχωρήσει η ιστορία με τα μαύρα ταμεία τού ΚΕΕΛΠΝΟ, από τα οποία φέρεται να έχουν καρπωθεί μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ καθένας από τους δύο δημοσιογράφους. Θα περιμένω από τη δικαιοσύνη να μου λύσει τις απορίες...

Ξέρω, όμως, από πρώτο χέρι ότι η δημοσιογραφία δεν μπορεί να ασκείται ελεύθερα όταν από τη μια στιγμή στην άλλη έχει το δικαίωμα να σε συλλαμβάνει ένας αστυνομικός με τη διαδικασία τού αυτόφωρου σαν να σε έχει πιάσει να κάνεις φόνο ή ληστεία. Ο Αλμπέρ Καμί είχε κάτι παραπάνω από δίκιο όταν έλεγε πως ο ελεύθερος Τύπος μπορεί να είναι καλός ή κακός, αλλά ο λογοκριμένος, υπό ασφυκτικούς περιορισμούς Τύπος δεν είναι δυνατό να είναι κάτι άλλο από κακός. Η Ελλάδα είναι η μοναδική ίσως χώρα τού υποτίθεται αναπτυγμένου κόσμου που χαρακτηρίζει στο νομικό της σύστημα και ποινικά τα αδικήματα που τελούνται διά του Τύπου...

Φυσικά ο κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα να ζητά αποζημίωση και την αποκατάσταση της προσωπικότητάς του στην περίπτωση που εκτιμά πως αυτή έχει τρωθεί από ένα δημοσίευμα ή από μία μετάδοση. Η ευνομούμενη πολιτεία, ωστόσο, οφείλει να σταθμίζει αγαθά και να προκρίνει αυτά τα οποία έχουν μεγαλύτερη σημασία για την εύρυθμη λειτουργία της. Ως προς τη δημοσιογραφία, είναι προτιμότερο να γραφτεί ή να μεταδοθεί και μια κουβέντα παραπάνω για ένα δημόσιο πρόσωπο από το να συλλαμβάνεται ο δημοσιογράφος, λες και βρισκόμαστε σε δικτατορικό καθεστώς, ακόμα και στην περίπτωση που προβεί σε κάποια αξιολογική κρίση...

Με την πρωτοβουλία του ο Π. Καμμένος χάνει το δίκιο του, αν αυτό βεβαίως βρίσκεται με το μέρος του, και ταυτοχρόνως φέρνει σε δύσκολη θέση μια κυβέρνηση η οποία έχει υποσχεθεί να τελειώσει τη διαπλοκή κι όχι να την ηρωοποιήσει. Και σε αυτό το πεδίο, όμως, τα λόγια έχουν καπελώσει τα έργα από τα οποία, άλλωστε,κρινόμαστε όλοι στο τέλος. Την ώρα που οι καναλάρχες απαιτούν να μην υποβάλουν ούτε καν πόθεν έσχες- όπως είναι αναγκασμένος να υποβάλει κι ο πιο φτωχός δημοσιογράφος- και οι τηλεοπτικές άδειες τελούν ακόμα στο στάδιο της διακήρυξης ιδεών- ανεξαρτήτως αν γι' αυτό η ευθύνη βαραίνει περισσότερο άλλους κι όχι την κυβέρνηση- ήταν επικοινωνιακά τουλάχιστον άστοχο εκ μέρους Καμμένου να ζητήσει χειροπέδες για τους "παραπολιτικούς" δημοσιογράφους.

Δεν κατάφερε τίποτα περισσότερο από το να συμβάλει στο ξέπλυμα ενός μιντιακού- επιχειρηματικού- πολιτικού συστήματος που λειτουργεί πάνω στο μοντέλο των συγκοινωνούντων δοχείων, τα απόβλητα των οποίων καταλήγουν στην κοινή γνώμη. Φυσικά και κατανοώ τον πατέρα που εξεγείρεται όταν χρησιμοποιούν το παιδί του για αλλότριους σκοπούς. Μόνο που ο Πάνος είναι παμπόνηρος και πολλά χρόνια στην πολιτική για να μην αντιλαμβάνεται ότι αν επιτρέψεις στους άλλους να δουν το δάκρυ σου τότε θα σε πατήσουν κάτω έως ότου να μην βγάζεις πια ούτε αναπνοή...