Αφού δεν μπορούν να τον καταστρέψουν παλεύουν να τον αυτοκαταστρέψουν...

Όταν το ΠΑΣΟΚ έλαβε 13,58% στις βουλευτικές εκλογές τού 1974 ο Ανδρ. Παπανδρέου σκεφτόταν να τα παρατήσει, να διαλύσει το κόμμα που ίδρυσε και να επιστρέψει στις ΗΠΑ. Αν το είχε κάνει η μεταπολιτευτική μας ιστορία θα είχε γραφτεί διαφορετικά. Καλύτερα ή χειρότερα κανείς μας δεν θα το μάθει. Έμεινε, όμως, γιατί είχε την ευφυΐα να καταλάβει ότι τα πολιτικά του τάλαντα σε συνδυασμό με τη μετριότητα των αντιπάλων του θα τον οδηγούσαν κάποια στιγμή στην πρωθυπουργία. Και τον οδήγησαν επτά χρόνια αργότερα...

Σε αντίθεση με τον Ανδρέα, ο Στέφανος Κασσελάκης δεν σκέφτεται να γυρίσει στην Αμερική, να διαλύσει το ΣΥΡΙΖΑ ή να τον κάνει συνιστώσα σε ένα σχήμα που θα αποτελείται από τελειωμένους. Κατανοεί ότι αν κάποιος διαθέτει μια δυναμική εξουσίας είναι ο ίδιος κι όχι ο Ν. Ανδρουλάκης. Προφανώς και είναι υποχρεωμένος να μην κλείνει τα μάτια στο 15- 13 με το ΠΑΣΟΚ και δεν τα κλείνει, γι' αυτό και ήδη έστειλε χείρα συνεργασίας σε Βουλή κι Ευρωβουλή... 

Αλίμονο, όμως, αν ακούσει τους καλοθελητές που του ζητούν συντονιστικά όργανα ή νέους φορείς μαζί με τους απαξιωμένους προκειμένου να βρουν κι εκείνοι μια θέση στον ήλιο. Και δεν πρόκειται να τους ακούσει...

Οι αντιπολιτευόμενοι τον Κασσελάκη στο εσωτερικό τού ΣΥΡΙΖΑ ξέρουν ότι δεν μπορούν να θέσουν ζήτημα ηγεσίας, όπως το κάνουν οι δελφίνοι στο ΠΑΣΟΚ, γιατί αν το κάνουν θα βρουν μόνο τις ψήφους τους. Κι αφού δεν μπορούν να τον καταστρέψουν επιλέγουν να τον σπρώξουν στην αυτοκαταστροφή, στο όνομα δήθεν της συγκρότησης προοδευτικού μετώπου... 

Όσο για το ενδεχόμενο να φύγουν από την Κουμουνδούρου; Ούτε που το συζητούν γιατί αναγνωρίζουν ότι ο αντίκτυπός τους στην κοινωνία δεν είναι μεγαλύτερος των αποστατών. Καλύτερα μέσα και να πριονίζουν παρά έξω και να αφανιστούν όπως οι δεινόσαυροι, το σκεπτικό τους. Όποιος, όμως, τρίβεται στη γκλίτσα του τσοπάνη κάποιες φορές την αισθάνεται στο κεφάλι του... 

 

 

Είναι Οκτώβριος κι έχουμε καλοκαίρι, αλλά η Γκρέτα είναι σιωνίστρια...

Προφανώς κι έχει αναπτυχθεί ήδη μία μεγάλη βιομηχανία που περιστρέφεται γύρω από την κλιματική κρίση. Οι ίδιοι καπιταλιστές που οδήγησαν τον πλανήτη εξαιτίας τής απληστίας τους στην ώρα μηδέν επιθυμούν να κερδοσκοπήσουν κι από την αναγκαιότητα που δημιούργησαν για τη διάσωσή του. Αλίμονο, όμως, αν πλησιάζουμε στα μέσα Οκτωβρίου κι έχουμε ακόμα καλοκαίρι, έχουμε θρηνήσει εκατοντάδες νεκρούς στο Μάτι και στη Μάνδρα, η Αμαζονία αποξηλωνεται, η στάθμη των ωκεανών και η θερμοκρασία ανεβαίνουν κι ακόμα ασχολούμαστε με το αν η Γκρέτα Τούνμπεργκ είναι όργανο των κεφαλαιοκρατών, των σιωνιστών ή οποιωνδήποτε άλλων έχουμε διαλέξει για αποδιοπομπαίους τράγους...

Ούτε με ενδιαφέρει ιδιαιτέρως αν η Γκρέτα διαθέτει την επιστημονική κατάρτιση για να γίνει ιέρεια του παγκόσμιου περιβαλλοντικού κινήματος. Αν από μόνη της είναι ικανή να ξεσηκώσει τη νεολαία και συνεπακόλουθα τους πάντες ώστε να ευαισθητοποιηθούν για το μέλλον τού πλανήτη μας δεν με απασχολεί ακόμα κι αν είναι η κόρη τού βελζεβούλ. Ακόμα κι αν ο αγγελιαφόρος είναι "πιασμένος", το μήνυμα είναι πέρα για πέρα αληθινό και το βιώνουμε όλοι, είτε έχουμε σπουδάσει πυρηνική φυσική είτε πεταλώνουμε άλογα...

Ομοίως δεν με προβληματίζει ιδιαιτέρως αν οι ικέτες που καταφθάνουν στα νησιά μας είναι πρόσφυγες ή μετανάστες. Είναι το ίδιο απελπισμένοι είτε ξεριζώθηκαν λόγω πολέμου είτε λόγω πείνας στην οποία μπορεί να έχει συμβάλει και η κλιματική κρίση...

Δεν ισχυρίζομαι πως δεν πρεπει να γίνονται συνοριακοί έλεγχοι ή ένα ξεσκαρτάρισμα του ποιος είναι ο καθένας. Υπενθυμίζω, όμως, ότι και τα εκατομμύρια των Ελλήνων που έφυγαν για την Ευρώπη, την Αμερική και την Αυστραλία μετανάστες ήταν, κατά βάση, κι όχι πρόσφυγες, που αναζητούσαν μια καλύτερη ζωή. Δεν είναι ντροπή τα παιδιά και τα εγγόνια τους να μην δίνουν αυτό το δικαίωμα σε άλλους κατατρεγμένους;...

 

Έλα καλέ, ποιο δημογραφικό, είναι ο Άδωνις φασίστας ή ναζιστής;...

Ζήτησε η Μ. Σπυράκη από τον Ζόραν Ζάεφ να περιμένει τον Κυριάκο για να λύσει το Μακεδονικό; Είναι το νέο σήμα τής ΝΔ γελοίο ή τραγικό; Είναι ο Αδωνις προπαγανδιστής τής αρίας φυλής ή, "απλώς", φασίστας; Αυτά τα ερωτήματα απασχολούν την ελληνική ειδησεογραφία λίγο καιρό μετά από την τυπική και μόνο έξοδο από τα μνημονια και τη χρηματιστηριακή κατάρρευση των τραπεζών. Αλίμονο αν μας απασχολούσαν το αναπτυξιακό μοντέλο τής χώρας ή το δημογραφικό. Δεν θα είχαμε χρεοκοπήσει, άλλωστε, εξαρχής αν συνέβαινε κάτι τέτοιο...

Κι όμως, κανείς, ή σχεδόν κανείς για να είμαι δίκαιος, δεν συζητά για το αν η Ελλάδα πρέπει να μετατραπεί, για παράδειγμα, σε βιομηχανική ή καινοτόμο ζώνη, αν είναι προτιμότερο να επικεντρώσουμε σε ορισμένες υπηρεσίες και να γίνουμε οι καλύτεροι στον κόσμο σε αυτές ή αν είναι πιο εύλογη επιλογή να δοθούν ίσες ευκαιρίες σε όσους κατοικούν σε αυτόν τον τόπο να παράξουν νέο πλούτο από το να περιμένουμε τον θείο από την Αμερική ή από την Αραβία για να μας σώσει. Αυτά τα θέματα δεν είναι διαβαστερά, οπότε καλύτερα να μην ασχολούμαστε μαζί τους...

Ούτε φυσικά μας απασχολεί ιδιαιτέρως που η αποτυχία τού Αλ. Τσίπρα να ριζοσπαστικοποιήσει προς τα αριστερά την Ευρώπη το 2015 έχει συμβάλει ώστε αυτή να ριζοσπαστικοποιηθεί προς τα δεξιά. Η Ιταλία τού Μ. Σαλβίνι είναι πιο ισχυρή από την Ελλάδα και μπορεί πιο εύκολα να επιβάλλει πολιτικές που διαχωρίζουν και δεν συνθέτουν, αλλά και πάλι γιατί να μας απασχολεί κάτι τέτοιο; Προέχει το ΑΕΚ- Ολυμπιακός και η κούρσα τού τίτλου στην prestigious Σούπερ Λίγκα...

Τζιχαντιστές όταν φτάνουν στις ακτές μας, ήρωες όταν κερδίζουν Μουντιάλ...

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που δεν πανηγυρίζουν μια εθνική επιτυχία αν σε αυτή έχουν λάβει μέρος μετανάστες ή παιδιά μεταναστών. Δεν συμμερίζομαι τον κομπλεξισμό, τον απομονωτισμό κι εν τέλει τη μισαλλοδοξία τους, αλλά η στάση τους είναι πολύ πιο έντιμη σε σύγκριση με εκείνους που, για παράδειγμα, αποκαλούν αποβράσματα και βιαιοπραγούν σε βάρος των μη γηγενών, αλλά όταν έρχεται η ώρα η εθνική τους ομάδα να σηκώσει το παγκόσμιο κύπελλο χάρη σε αυτούς βγαίνουν στους δρόμους και πανηγυρίζουν για το μεγαλείο τής φυλής...

Η εθνική ομάδα τής Γαλλίας δεν ήταν η μοναδική που αξιοποίησε μετανάστες σε αυτό το Μουντιάλ. Το ποδόσφαιρο, άλλωστε, αποτελεί έναν από τους χαρακτηριστικότερους καθρέφτες των πολυπολιτισμικών κοινωνιών μας, οι οποίες συνιστούν θησαυρό όταν τις αποδεχόμαστε κι ενσωματώνουμε σε αυτές όσους για διάφορους λόγους βρεθούν στα μέρη μας. Οι δήθεν ξένοι, άλλωστε, Γάλλοι διεθνείς το πρώτο που έκαναν όταν κέρδισαν το κύπελλο ήταν να φιλήσουν το εθνόσημο, δείγμα τού ότι η αγάπη για την πατρίδα που δέχθηκε εκείνους και τους γονείς τους δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των αυτοχθόνων λευκών...

Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως οι μεγάλες δυνάμεις τής Ευρώπης χρωστούν πολύ περισσότερα από μία συγγνώμη στους λαούς τής Αφρικής, της Μέσης Ανατολής, της νοτιοανατολικής Ασίας, αλλά και της Αμερικής τους οποίους εξολόθρευσαν ή αφαίμαξαν μέσα στους αιώνες και σήμερα τους αντιμετωπίζουν σαν παρίες οι οποίοι απειλούν τη συνοχή της. Τα κλειστά σύνορα αποτελούν ευρωπαϊκή ντροπή κι αν ο ανθρωπισμός δεν είναι ικανός παράγοντας για να αναγκάσει τους υπεύθυνους γι' αυτό το κατάντημα να τα ανοίξουν ας αναλογιστούν τουλάχιστον πόση παγκόσμια δόξα στερούν από τις χώρες τους όταν δεν εκμεταλλεύονται τα ταλέντα των απελπισμένων τής Γης...

Υ.Γ. Ο vromostomos επιστρέφει την Τρίτη, 24 Ιουλίου.

Χωρίς την Ευρώπη είμαστε χαμένοι, με αυτήν την Ευρώπη είμαστε πάλι χαμένοι...

Δεν υποτιμώ- το αντίθετο συμβαίνει- την Ευρώπη και τα επιτεύγματά της, όσο κι αν αυτό είναι εύκολο για τις γενιές σαν τη δική μου που δεν ζήσαμε πόλεμο, αλλά τις συνέπειες μιας οικονομικής καταστροφής που πιθανότατα δεν θα είχε επέλθει αν δεν ήμασταν μέλος ενός κλαμπ για το οποίο δεν προετοιμαστήκαμε ποτέ στα σοβαρά κι όταν γίναμε δεν ξέραμε πώς να διαχειριστούμε τα προνόμιά του. Αν θέλουμε η Ελλάδα να μετατραπεί σε σημαντικό διεθνή παίκτη δεν έχουμε άλλη επιλογή, όπως άλλωστε και κάθε άλλο ευρωπαϊκό κράτος, από το να ανήκουμε σε μια μεγαλύτερη ένωση από τα γεωγραφικά όρια της πατρίδας μας. Σε έναν κόσμο που παλιές συμμαχίες γκρεμίζονται και χτίζονται νέες στην θέση τους και την ώρα που ξεπερνούμε τη μονολιθικότητα της μεταψυχροπολεμικής εποχής κι οδεύουμε προς την πολυπολικότητα είναι αστείο να θεωρούμε πως θα επιβιώσουμε αν σε αυτή τη γωνιά τής Ευρώπης κλείσουμε τα σύνορά μας, επιστρέψουμε στη δραχμούλα μας κι όλα θα ξαναγίνουν όμορφα κι απλά, λες και υπήρξαν στο πρόσφατο τουλάχιστον παρελθόν...

Καλά όλα αυτά, μόνο που η Ευρώπη για τους λαούς της θυμίζει όλο και περισσότερο ένα συμβατικό γάμο που κρατιέται στη ζωή μόνο και μόνο για χάρη των παιδιών, τα οποίο στην περίπτωσή μας μπορεί να είναι και το ευρώ. Κι αν σε μια έγγαμη σχέση όταν τελειώνει ο έρωτας αυτό που την κρατά στη ζωή είναι η αμοιβαία κατανόηση, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει με τη Γηραιά Ήπειρο όπου ο ένας κοιτά να φάει το μάτι τού άλλου...

Ύστερα από τόσα χρόνια με το πείραμα της ΕΕ ο Έλληνας, για παράδειγμα, εξακολουθεί να αισθάνεται πρώτα και κύρια Έλληνας, ο Γάλλος Γάλλος και ούτω καθεξής. Βγήκε, επίσης, ο Ντ. Τραμπ και δήλωσε "η Αμερική πρώτα" και τα σατιρικά βιντεάκια που κυκλοφόρησαν ως απάντηση σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες προβάλλουν την καθεμιά ξεχωριστά ως, έστω, τη δεύτερη επιλογή. Κανένας δεν έφτιαξε βίντεο για την Ευρώπη...

Δεν ξέρω αν η Ευρωζώνη και η ΕΕ καταστραφούν φέτος, του χρόνου ή ποτέ. Δεν βλέπω, ωστόσο, κανέναν να προσπαθεί να τις διασώσει. Αντιθέτως, παρατηρώ εθνικά και κομματικά συμφέροντα να διαγκωνίζονται για τη δική τους επικράτηση δίχως κανένας τους να μπορεί να δει τη μεγάλη εικόνα. Κι αυτή δεν είναι άλλη από μια ήπειρο που έχει κάθε δικαίωμα να καμαρώνει για τα ιστορικά της κατορθώματα, η οποία ωστόσο έχει τα πάντα να φοβάται για το μέλλον της...

Την ίδια στιγμή που αναπτυσσόμενες δυνάμεις όπως η Κίνα κι αναπτυγμένες όπως οι ΗΠΑ ξέρουν τι θέλουν και το κυνηγούν χρησιμοποιώντας κι ακραίες μεθόδους, στην Ευρώπη αναλωνόμαστε στη διαχείριση της μετριότητας,ανίκανοι να διαχωρίσουμε δυο γαϊδάρων άχυρα. Σε αυτό το πλαίσιο, και ιδίως μετά από το Brexit, η Γερμανία παραμένει η ισχυρότερη ευρωπαϊκή δύναμη. Μόνο που με αυτά τα μυαλά σε λίγο καιρό θα ηγεμονεύει πάνω σε ερείπια, όταν οι παγκόσμιοι αντίπαλοί της θα την αφήνουν έτη φωτός πίσω...