Οι βόμβες δεν ξεχωρίζουν τους πολεμοχαρείς από τους ειρηνιστές...

Τα όσα διαδραματίζονται στη Γάζα συνιστούν γενοκτονία. Όχι μόνο γιατί το ισχυρίζονται ο γράφων και πολλοί άλλοι στην Ελλάδα και στον κόσμο, αλλά και με τη σφραγίδα τού Διεθνούς Δικαστηρίου τής Χάγης. Παραβίαση του διεθνούς δικαίου συνιστά και η "προληπτική" επίθεση του Ισραήλ στο Ιράν ώστε οι μουλάδες να μην αποκτήσουν πυρηνική βόμβα μολονότι ούτε κοντά βρίσκονται σε αυτή ούτε έχουν δείξει όλα αυτά τα χρόνια διάθεση για κάτι παραπάνω από "proxy wars" με το Ισραήλ μέσω τής Χαμάς ή της Χεζμπολά. Υποτίθεται πως μετά το Β' Παγκόσμιο πόλεμο δεν υπάρχουν παγκόσμιοι σερίφηδες αλλά ο ΟΗΕ κι όποτε τα Ηνωμένα Έθνη παρακάμφθηκαν, όπως συνέβη πριν δύο δεκαετίες με το Ιράκ, ανοίχθηκε το κουτί τής Πανδώρας κι ακόμα να κλείσει...

Είναι αλήθεια ότι η ισραηλινή κοινωνία ζει μέσα στο φόβο. Κι ο φόβος γεννά μίσος, ιδίως όταν το διδάσκεσαι από την πρώτη ημέρα που πηγαίνεις στο σχολείο. Όταν, άλλωστε, έχεις χάσει τους γονείς ή τα παιδιά σου σε κάποια βομβιστική επίθεση δεν χρειάζεται να είσαι σιωνιστής για να μισήσεις τους δολοφόνους τους. Αρκεί να έχεις αγάπη γι' αυτούς που σε έφεραν στον κόσμο ή τους έφερες. 

Γι' αυτό και είναι ανεπίτρεπτο να υπερασπιζόμαστε οποιαδήποτε επίθεση στρέφεται κατά αμάχων. Συλλογική ευθύνη υπάρχει μόνο στους θαλάμους αερίων. Ούτε, εξάλλου, έχει τη δυνατότητα μια βόμβα που χτυπά μια πολυκατοικία στο Τελ Αβίβ, στην Ιερουσαλήμ ή στην Τεχεράνη να ξεχωρίζει τους πολεμοχαρείς ενοίκους από τους ειρηνιστές...

Ύστερα από τόσες δεκαετίες διενέξεων μπορεί και να είναι ουτοπικό να πιστεύουμε ότι είναι δυνατό να συνυπάρξουν ένα ισραηλινό, ένα παλαιστινιακό κι ένα ιρανικό κράτος. Είτε, όμως, θα συνυπάρξουν και τα τρία είτε δεν θα επέλθει πότε η ειρήνη στη Μέση Ανατολή. Τα όπλα δεν θα σιγήσουν αν πνιγούν η Παλαιστίνη και το Ιράν ούτε αν πνιγεί το Ισραήλ. Είναι τόσο απλό και συνάμα τόσο περίπλοκο... 

Μήπως είχε και κάποια δίκια ο Βανς;...

Το ότι το διεθνές δίκαιο δεν έχει καμία σημασία για το δίδυμο Τραμπ- Μασκ είναι οφθαλμοφανέστατο. Είναι, όμως, η πρώτη φορά που οι ΗΠΑ δεν το σέβονται; Όταν προηγούμενοι πρόεδροι υποκινούσαν, για παράδειγμα, δικτατορίες σε άλλες χώρες ή εισέβαλλαν δίχως καμία σχετική απόφαση του ΟΗΕ το έκαναν τηρώντας το; Ο Τραμπ τουλάχιστον δεν προσπαθεί να αμπαλάρει τον ιμπεριαλισμό του με σάλτσες για δημοκρατία και παγκόσμια ειρήνη. Δεν το γράφω για να του απονείμουμε εύσημα, αλλά μήπως κι αντιληφθούμε και το δικό μας μέγεθος υποκρισίας ως Ευρώπη...

Καμία αντίρρηση, ο Αμερικανός αντιπρόεδρος εμφανίστηκε στο Μόναχο ως επικυρίαρχος κι όχι ως φίλος. Είχε, όμως, άδικο όταν μας είπε πως στη Γηραιά Ήπειρο δεν σεβόμαστε πάντα τη λαϊκή ετυμηγορία ή την ελευθερία τού λόγου; 

Μάλλον όχι, γι' αυτό και πριν καταδικάσουμε την αλαζονεία του θα ήταν χρήσιμο να ανοίγαμε και τη δική μας ντουλάπα με σκελετούς για να την ξεσκαρτάρουμε. Θα βρίσκαμε πως έχουμε πολύ περισσότερους από όσους μας επιβάλλουν τα ευρωπαϊκά μας ιδεώδη από τα οποία τόσα έχουν υποφέρει οι αποικιοκρατούμενοι λαοί...

Ποιος δεν θέλει να τελειώσουν οι πόλεμοι στη Μέση Ανατολή και στην Ουκρανία; Με κάθε τίμημα ωστόσο; Ακόμα κι αν αυτό είναι η επιβεβαίωση ότι λίγοι ισχυροί θα χαράσσουν στο διηνεκές τα σύνορα και τις τύχες ξένων λαών; 

Ακόμα κι αν η νέα τάξη πραγμάτων δεν διαφέρει από την παλιά παρά μόνο στο θράσος; Κι αν αύριο μεθαύριο ο Τραμπ κι ο Πούτιν μοιράσουν το Αιγαίο και την Κύπρο θα είμαστε το ίδιο τραμπικοί και πουτινικοί; Ή θα τους αποτρέψει κάποιο φαντασιακό φιλελληνικό αίσθημα; Ως πότε θα δικαιώνουμε με την ευπιστία μας τον εθνικό μας ποιητή για τις τραγωδίες μας;... 

 

Ταλαιπωρούν τους πολίτες αντί να ταλαιπωρούν τους ψυχίατρους...

Αν υπάρχει μία ξεκάθαρη απόδειξη του πόσο ατελές ον είναι ο άνθρωπος αυτή δεν είναι άλλη από τον πόλεμο. Όταν ύστερα από τόσες χιλιάδες χρόνια στη γη δεν έχουμε καταλάβει πως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι για να λύνουμε τις διαφορές μας από το να σκοτωνόμαστε μάλλον δεν θα το καταλάβουμε ποτέ. Εκτός αν η τεχνητή νοημοσύνη μάς υπερκεράσει και κάνει τη ζωή μας καλύτερη πριν την κάνει χειρότερη με τις αλλαγές που επιφέρει...

Τίποτα δεν μπορεί να δικαιολογήσει έναν Γ' Παγκόσμιο πόλεμο εν έτει 2024, ιδίως αν ο επόμενος γίνει με πέτρες. Ούτε, φυσικά, οποιαδήποτε ανάμειξη της Ελλάδας σε αυτόν. Ούτε στην Ουκρανία ούτε στη Μέση Ανατολή διακυβεύονται εθνικά συμφέροντα κι όποιος τα ταυτίζει αποκλειστικώς με αυτά της Δύσης, δηλαδή των ΗΠΑ, μάλλον προσωπική ατζέντα ακολουθεί παρά εθνική. Η προδοσία, άλλωστε, συχνά επισυμβαίνει όχι από μίσος για την πατρίδα κι αγάπη για κάποια άλλη, αλλά από μεγαλύτερη λατρεία για το χρήμα...

Δεν χρειάζεται, βεβαίως, να κοιτάξουμε πέρα από τα σύνορά μας για να διαπιστώσουμε το γελοίο τής ανθρώπινης ματαιοδοξίας. Στη χώρα τής φαιδράς πορτοκαλέας περισσεύουν τα παραδείγματα ανθρώπων που μπερδεύουν τη σκιά τους με το μπόι τους και ταλαιπωρούν τους πολίτες αντί να ταλαιπωρούν τους ψυχίατρους... 

Γι' αυτό και στην Ελλάδα δεν αρκεί η απλή εναλλαγή στην εξουσία, είναι αναγκαία όσο ποτέ η δομική αλλαγή και πολιτικής συμπεριφοράς. Σε διαφορετική περίπτωση καταδικάζουμε και τις επόμενες γενιές στο ζόφο των σημερινών... 

 

Χαλαρώστε, θα χαθείτε έτσι κι αλλιώς...

Το ότι εν έτει 2024 οι άνθρωποι εξακολουθούν να σκοτώνονται για μερικά εκτάρια γης παραπάνω είναι ίσως και μια ένδειξη ότι η τεχνητή νοημοσύνη δεν είναι τελικώς και τόσο άσχημη ιδέα. Αν η φυσική μας νοημοσύνη δεν μας έχει απομακρύνει και τόσο πολύ από τον άνθρωπο των σπηλαίων, ίσως να μας βοηθήσει να το πετύχουμε η τεχνητή. Μέχρι, πάντως, να συμβεί αυτό θα είμαστε τόσο ανόητοι ώστε αντί να επιδιώκουμε την ειρήνη θα αναζητάμε ποιος έριξε πρώτος την πέτρα για να δικαιολογούμε το ότι έχουμε χτίσει έναν ακόμα πλανήτη με τις πετριές μας...

Αν το ερώτημα που θέτουμε και για τη Μέση Ανατολή, που όντως θέτουμε, είναι ποιος έκανε την αρχή ώστε να δικαιώσουμε όσους ακολούθησαν δεν θα βγάλουμε ποτέ άκρη. Όπως, επίσης, αν καταδικάζουμε αποκλειστικώς τον αμερικανικό και βρετανικό ιμπεριαλισμό, αλλά όχι και τον ρωσικό ή τον κινεζικό και το αντίστροφο. Άκρη θα βγάλουμε μόνο αν αποφασίσουμε να βάλουμε ένα τέρμα στο οφθαλμός αντί οφθαλμού και καθίσουμε σε ένα τραπέζι και συζητήσουμε ήσυχα κι απλά...

Από τη στιγμή που έτσι κι αλλιώς μια ημέρα θα είμαστε όλοι νεκροί, πόσο γελοίο είναι να σκοτωνόμαστε νωρίτερα για πράγματα που δεν θα μας χρησιμεύουν σε τίποτα όταν θα είμαστε τροφή για τα σκουλήκια; Κι αν οφείλουμε να παλεύουμε κάθε ώρα και λεπτό για να κάνουμε αυτόν τον κόσμο καλύτερο, έστω και για να κρατιόμαστε απασχολημένοι, πόσο φαιδρό είναι να αγωνιζόμαστε για εδάφη, τιμές και δόξες που είναι τόσο εφήμερες όσο η διάρκεια της ζωής μας; Γι' αυτό και θα πρότεινα σε όλη την οικουμένη να χαλαρώσει λίγο, ούτως ή άλλως από την απληστία μας η γη δεν θα κατοικείται κάποια στιγμή πολύ συντομότερα από όσο πιστεύουμε σήμερα...

 

 

Φοβούνται τον νέο τύπο ανθρώπου λες κι ο σημερινός είναι εικόνα κι ομοίωση του θεού...

Όσο στην Ψωροκώσταινα ασχολούμαστε με τα μεσαιωνικά καπρίτσια των τραγοπαπάδων και τους βίγκαν μπουφέδες στις Σπέτσες, στον πλανήτη βρισκόμαστε κοντά στο να ξεσπάσει ένας Γ' Παγκόσμιος πόλεμος. Υπερβολή; Χίλιες φορές μακάρι, αλλά η εντελώς ασύμμετρη απάντηση του Ισραήλ στους τρομοκράτες τής Χαμάς- στο όριο της γενοκτονίας- έχει ανοίξει για μια ακόμα φορά την πόρτα τού τρελάδικου στη Μέση Ανατολή κι όχι μόνο. Και ξέρουμε πολύ καλά από την Ιστορία πως όταν αυτή η πόρτα ανοίγει πολύ δύσκολα κλείνει χωρίς να έχει προηγηθεί αιματοκύλισμα...

Γι' άλλη μια φορά αποδεικνύεται πόσο ατελής μορφή ζωής είναι ο άνθρωπος και πόσο παρωχημένο είναι να τρέμουμε την τεχνητή νοημοσύνη όταν εξακολουθούμε να αλληλοσκοτωνόμαστε για μερικά τετραγωνικά χιλιόμετρα γης. Για την ακρίβεια, όταν εξακολουθούμε να αλληλοσκοτωνόμαστε για το οτιδήποτε... 

Την ίδια ώρα, βεβαίως, στην Ελλάδα έχει ανοίξει μια συζήτηση για το αν ο γάμος και η τεκνοθεσία των ομόφυλων θα δημιουργήσει έναν νέο τύπο ανθρώπου. Μακάρι, θα έλεγα εγώ αν το αντίθετο θα είναι να είμαστε ένα αποκλειστικώς ετεροφυλόφιλο είδος που αλληλοσφαγιάζεται για ψύλλου πήδημα...

Σε 200 χρόνια από τώρα κι αναλόγως της τεχνολογικής εξέλιξης θα είναι νεκροί κι όσοι γεννήθηκαν σήμερα. Αντί, όμως, αυτή η επίγνωση της θνητότητάς μας να μας κάνει περισσότερο σεμνούς και ταπεινούς μάς αποκτηνώνει. Κι αν δεν υπήρχε θεός όλα θα επιτρέπονταν τι διαφορά έχει με το εδώ και τώρα που οι περισσότεροι πιστεύουν πράγματι σε έναν θεό;...  

  

  
 

Τα καλά και τα κακά νεκρά γυναικόπαιδα...

Για να μπορέσει ένας άνθρωπος να διαπράξει τα πιο στυγερά εγκλήματα πρέπει πρώτα να έχει αποκτήσει τη βεβαιότητα ότι αυτό που κάνει είναι το απολύτως σωστό. Για να συμβάλει, για παράδειγμα, ο κάθε αφανής και μη ναζί Γερμανός στο Ολοκαύτωμα έπρεπε πρώτα να πειστεί πως οι εβραίοι δεν είναι άνθρωποι, αλλά παράσιτα που είχε υποχρέωση να εξαλείψει για το καλό τής ανθρωπότητας. Όταν, επομένως, θεωρείς τον αντίπαλό σου σε οποιοδήποτε πεδίο μη άνθρωπο, κτήνος ή εωσφόρο μετά γίνεται πολύ εύκολο να σκοτώνεις κατά εκατοντάδες και χιλιάδες τα γυναικόπαιδά του...

Αν συλλήβδην οι εβραίοι θεωρούνται καρκινικός όγκος, όπως διατείνεται επισήμως το Ιράν, και οι παλαιστίνιοι τρομοκράτες, όπως ισχυρίζεται το Ισραήλ, η ειρήνη δεν θα φτάσει ποτέ στη Μέση Ανατολή. Και ούτε θα βοηθήσει κι ο υπόλοιπος πλανήτης αν υποβαθμίζει τα εγκλήματα του ενός και μεγαλοποιεί του άλλου. Για τη Δύση το Ισραήλ έχει πάντα δίκιο, για τους άραβες οι παλαιστίνιοι, όπως και για τους Έλληνες...

Όταν γίνεται γνωστό πως η Χαμάς αποκεφάλισε παιδιά η αυθόρμητη αντίδρασή μας ήταν να μιλήσουμε για fake news. Όταν σκοτώνονται εκατοντάδες σε νοσοκομείο στη Γάζα θεωρούμαι αυτομάτως σίγουρο ότι γι' αυτό ευθύνεται το Ισραήλ... 

Προσαρμόζουμε τα γεγονότα στις προκαταλήψεις μας. Κάποιες φορές αυτό μπορεί να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, κάποιες άλλες όμως όχι. Στην ειρήνη, ωστόσο, δεν θα φτάσουμε ποτέ αν δεν προσεγγίσουμε πρώτα τα γεγονότα απροκατάλυπτα...

 

 

Δεν φταίει το DNA μας, φταίμε εμείς...

Η Ελλάδα τού 2021 δεν είναι ίδια με την Ελλάδα τού 1821 κι όχι μόνο γιατί δεν κυκλοφορούμε πια με φουστανέλες ή δεν μένουμε σε καλύβες. Αλίμονο κι αν ήταν δηλαδή μετά από 200 χρόνια. Μόνο που η χώρα μας αυτούς τους δύο αιώνες που έχουν μεσολαβήσει έχει υποφέρει πολύ κι έχει υποφέρει περισσότερο από αυτούς τους Έλληνες που υποτίθεται πως πίνουν νερό στο όνομά της... 

Δείτε, άλλωστε, ποια βάλαμε να διοργανώσει τους εορτασμούς για τα 200χρονα, την εκπρόσωπο μιας από τις 300 οικογένειες που διοικούν την πατρίδα σαν να είναι τσιφλίκι τους. Τώρα δεν έχουμε αγάδες, έχουμε ολιγάρχες και πιστεύουμε ότι είμαστε ελεύθεροι...

Η διαφθορά, η αδελφοφαγία ή ο σχεδιασμός στο πόδι δεν συμπεριλαμβάνονται στο DNA κανενός ανθρώπου, όπου κι αν έχει γεννηθεί σε αυτόν τον πλανήτη. Συνεπώς αυτό που συνηθίζουμε να λέμε "είναι ίδιον του Έλληνα" ή "αυτή είναι η Ελλάδα", που έλεγε ο Κ. Σημίτης, δεν είναι γραμμένα στο ριζικό μας ώστε να μην μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτά όσο κι αν προσπαθούμε... 

Αυτό που χρειάζεται είναι κάποιος επιτέλους να ξεδρομήσει από το φαύλο κύκλο, όπως στην ουσία δεν έπραξε καμία ηγεσία των Ελλήνων στο παρελθόν. Άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο αναπαρήγαγε ένα στρεβλό μοντέλο δικαίωσης των παθογενειών τού έθνους και στιγματισμού των λύσεων σε αυτές...

Το 2121 δύσκολα θα είμαι ζωντανός για να διαπιστώσω πώς θα είναι η Ελλάδα τότε. Προτιμώ, ωστόσο, ένα εκατομμύριο φορές να μην τη δω να έχει ΑΟΖ έως τις ακτές τής Μέσης Ανατολής και τα Στενά του Γιβραλτάρ αν είναι να έχουμε καταφέρει να οικοδομήσουμε σε αυτά τα τετραγωνικά χιλιόμετρα που μας αναλογούν σήμερα ένα κράτος δικαίου, κοινωνικής δικαιοσύνης, ισότητας, πραγματικά ανεξίθρησκο, ανεξάρτητο από ντόπιους και ξένους αποικιοκράτες κι ελεύθερο από κομματισμό και συντεχνιασμό. Ένα κράτος όπου οι πολίτες του θα θέτουν το δημόσιο συμφέρον πάνω από το ατομικό και θα αντιμετωπίζουν τα προβλήματα του μέλλοντος σαν να ήταν του παρόντος. Αν δεν τα καταφέρουμε δεν θα φταίει το DNA μας, θα φταίμε εμείς... 

 
 

ΗΠΑ, Ιράν, Αυστραλία μια απληστία δρόμος...

Τι συνδέει τη δολοφονία τού Ιρανού στρατηγού από τους Αμερικανούς με την πύρινη κόλαση της Αυστραλίας; Μα, η αυτοκαταστροφικότητα του είδους μας, η οποία συνδέεται άμεσα με την απληστία. Κι αυτή ακριβώς η απληστία είναι που βρίσκει την καταλληλότερη μορφή υποστήριξής της στον καπιταλισμό...

Οι ένθερμοι υποστηρικτές τού συστήματος αποδίδουν στο φθόνο απέναντι στους πλούσιους το αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη. Φυσικά και υπάρχουν αρκετοί ανάμεσά μας που προτιμούν να ζουν από τα έτοιμα, από τα επιδόματα κι από λοιπές διευκολύνσεις παρά να εργάζονται για να βελτιώνουν το επίπεδο ζωής τους. Μόνο που ιδίως στη χώρα μας ελλείπουν οι προϋποθέσεις ευδοκίμησης της ταξικής αναρρίχησης κι όταν αυτή συμβαίνει τις περισσότερες φορές δεν οφείλεται στην αξιοκρατία, αλλά σε παράγοντες όπως ο φεουδαρχισμός, ο κομματισμός, η διαφθορά, η παρανομία και η ασυδοσία που ευνοούν μόνο εκείνους που επιλέγουν να πατούν επί πτωμάτων για να επιτυγχάνουν τους στόχους τους...

Η βία στη Μέση Ανατολή δεν τελειώνει όχι γιατί πρόκειται για φυσικό φαινόμενο, αλλά γιατί οι ιμπεριαλιστές δεν θέλουν να βγάλουν το πόδι τους από την περιοχή. Είμαι ο τελευταίος που θα υπερασπιστώ το θεοκρατικό καθεστώς τού Ιράν και τις κατάφωρες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα. Η συμφωνία, ωστόσο, για τα πυρηνικά που είχε επιτευχθεί πριν μερικά χρόνια ήταν μια καλή αρχή για τη σταθερότητα στην περιοχή.

Και ύστερα ήρθε ο Ντ. Τραμπ, ο οποίος, πέρα από όλα τα άλλα, ενδεχομένως να αναγνωρίσει την κλιματική αλλαγή και την έκταση τής ζημιάς από την απληστία μόνο αν κατακαούν και οι ΗΠΑ. Κι όλα αυτά για το κέρδος στο οποίο ομνύουν οι καπιταλιστές, οι οποίοι δεν αντιλαμβάνονται ότι τα νεκροταφεία τής γειτονιάς τους κάποια ημέρα θα φιλοξενούν αιωνίως και τους ίδιους και θα φορούν σάβανα δίχως τσέπες...

Συμφωνία των Πρεσπών θα λέτε και θα κλαίτε...

Το επίσημο επιχείρημα Μακρόν για τη μη έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με τη Βόρεια Μακεδονία- πως η εμβάθυνση προηγείται της διεύρυνσης- δεν είναι αβάσιμο. Μολονότι αυτό που φοβάται περισσότερο η Γαλλία είναι η εύρεση νέων αγορών για τη Γερμανία στα Δυτικά Βαλκάνια και συνεπώς η περαιτέρω ενίσχυση της άσπονδου συμμάχου της. Η προς ανατολάς διεύρυνση, άλλωστε, μόνο προβλήματα έχει δημιουργήσει, αν σκεφτούμε για παράδειγμα πώς συμπεριφέρονται οι χώρες τού Βίσεγκραντ στο προσφυγικό...

Δεν θα σταθώ ούτε στο αυτονόητο, ότι τα κράτη- μέλη σκέφτονται περισσότερο τα δικά τους συμφέροντα από αυτά της ΕΕ και σε αυτό το πλαίσιο δεν διστάζουν να πουλάνε μικρά κράτη που άλλαξαν ακόμα και το όνομά τους για να μπουν στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Θα σταθώ, όμως, στο ότι σκέφτονται κοντόφθαλμα. Κι αυτό γιατί αν έβλεπαν μακριά θα διαπίστωναν ότι η πολιτική αποσταθεροποίηση στα Βαλκάνια, σε συνδυασμό με όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή και τη διαφαινόμενη νέα παγκόσμια οικονομική κρίση, δεν συμφέρει ούτε τους μεγάλους παίκτες...

Όσο για τον μοιραίο Κ. Μητσοτάκη, η Ιστορία έχει συχνά τον τρόπο της να τιμωρεί όσους επενδύουν στον εθνικισμό και στο λαϊκισμό. Μπορεί, δηλαδή, σύντομα, ιδίως αν προκύψει κυβέρνηση των εθνικιστών του VMRO στη Βόρεια Μακεδονία, να παρακαλά γονυπετής για την εφαρμογή τής Συμφωνίας των Πρεσπών προκειμένου να αποφύγει την επιστροφή σε όλα όσα παράλαβε κι άλλαξε η κυβέρνηση Τσίπρα, πληρώνοντας υψηλό πολιτικό κόστος: στο "Δημοκρατία της Μακεδονίας" erga omnes, στα αγάλματα, στους δρόμους και στα αεροδρόμια του Αλέξανδρου και του Φίλιππου, στα μισαλλόδοξα σχολικά βιβλία και σε όλα τα σχετικά. Πάνω, μάλιστα, που βρήκε το θάρρος ο πρωθυπουργός να εκστομίζει τη σημερινή ονομασία των γειτόνων...

Welcome to Greece, the land of the "arpachti"...

Η διεθνής συγκυρία- πολεμικές συρράξεις στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική, καθώς και το πραξικόπημα στην Τουρκία- βοήθησε πολύ στην αύξηση του αριθμού των τουριστών στην Ελλάδα. Δεν θα σταθώ στην ποιότητά τους, αφού αρκετοί από αυτούς την βγάζουν με τα λιγότερα δυνατά έξοδα, αν και θα έπρεπε να είναι στόχος και οι πιο εύποροι από τις χώρες τής Δύσης, της Βαλκανικής, τη Ρωσία ή την Κίνα και την Ιαπωνία. Θα σταθώ, όμως, στη νοοτροπία τής αρπαχτής που ζει και βασιλεύει και δεν επιτρέπει στον ελληνικό τουρισμό να αξιοποιήσει όλες τις δυνατότητές του...

Δεν είναι δυνατό εν έτει 2018 οι ξένοι, για παράδειγμα, να πληρώνουν διπλάσιες τιμές για τα ίδια προϊόντα ή υπηρεσίες από τους Έλληνες σαν να είναι όλοι τους κουτόφραγκοι που θα αποδεχθούν ό,τι κι αν τους σερβίρουμε ή οι τιμές να βρίσκονται στα ύψη γενικότερα με τη λογική πως σε ένα μήνα κάποιοι πρέπει να βγάλουν τα έξοδα όλης της χρονιάς. Αυτός ο τόπος έχει καλοκαιρία τους περισσότερους μήνες τού χρόνου. Όσοι, επομένως, θεωρούν τον εαυτό τους ανίκανο να απασχοληθεί σε άλλο τομέα ας διερευνήσουν τις επιλογές τους για την επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου πριν επιδοθούν στην αισχροκέρδεια...

Αργά ή γρήγορα η κατάσταση στη γειτονιά μας θα εξομαλυνθεί κι εμείς θα έχουμε χάσει μια ακόμα ευκαιρία να μετατρέψουμε σε μόνιμο ένα συγκυριακό όφελος. Κι ο τουρισμός δεν αποτελεί μόνο τη βαριά βιομηχανία μας, αλλά και μια καθαρή εικόνα ενδεχομένως της νοοτροπίας με την οποία θέλουμε να αφήσουμε πίσω μας την εποχή των μνημονίων για να επιστρέψουμε στην Ελλάδα της φούσκας και του εύκολου κέρδους...

 

Τζιχαντιστές όταν φτάνουν στις ακτές μας, ήρωες όταν κερδίζουν Μουντιάλ...

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που δεν πανηγυρίζουν μια εθνική επιτυχία αν σε αυτή έχουν λάβει μέρος μετανάστες ή παιδιά μεταναστών. Δεν συμμερίζομαι τον κομπλεξισμό, τον απομονωτισμό κι εν τέλει τη μισαλλοδοξία τους, αλλά η στάση τους είναι πολύ πιο έντιμη σε σύγκριση με εκείνους που, για παράδειγμα, αποκαλούν αποβράσματα και βιαιοπραγούν σε βάρος των μη γηγενών, αλλά όταν έρχεται η ώρα η εθνική τους ομάδα να σηκώσει το παγκόσμιο κύπελλο χάρη σε αυτούς βγαίνουν στους δρόμους και πανηγυρίζουν για το μεγαλείο τής φυλής...

Η εθνική ομάδα τής Γαλλίας δεν ήταν η μοναδική που αξιοποίησε μετανάστες σε αυτό το Μουντιάλ. Το ποδόσφαιρο, άλλωστε, αποτελεί έναν από τους χαρακτηριστικότερους καθρέφτες των πολυπολιτισμικών κοινωνιών μας, οι οποίες συνιστούν θησαυρό όταν τις αποδεχόμαστε κι ενσωματώνουμε σε αυτές όσους για διάφορους λόγους βρεθούν στα μέρη μας. Οι δήθεν ξένοι, άλλωστε, Γάλλοι διεθνείς το πρώτο που έκαναν όταν κέρδισαν το κύπελλο ήταν να φιλήσουν το εθνόσημο, δείγμα τού ότι η αγάπη για την πατρίδα που δέχθηκε εκείνους και τους γονείς τους δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των αυτοχθόνων λευκών...

Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως οι μεγάλες δυνάμεις τής Ευρώπης χρωστούν πολύ περισσότερα από μία συγγνώμη στους λαούς τής Αφρικής, της Μέσης Ανατολής, της νοτιοανατολικής Ασίας, αλλά και της Αμερικής τους οποίους εξολόθρευσαν ή αφαίμαξαν μέσα στους αιώνες και σήμερα τους αντιμετωπίζουν σαν παρίες οι οποίοι απειλούν τη συνοχή της. Τα κλειστά σύνορα αποτελούν ευρωπαϊκή ντροπή κι αν ο ανθρωπισμός δεν είναι ικανός παράγοντας για να αναγκάσει τους υπεύθυνους γι' αυτό το κατάντημα να τα ανοίξουν ας αναλογιστούν τουλάχιστον πόση παγκόσμια δόξα στερούν από τις χώρες τους όταν δεν εκμεταλλεύονται τα ταλέντα των απελπισμένων τής Γης...

Υ.Γ. Ο vromostomos επιστρέφει την Τρίτη, 24 Ιουλίου.

"Να σκοτώνονται οι λαοί για τ' αφέντη το φαΐ"...

Ο θάνατος του Γιώργου Μπαλταδώρου επιβεβαιώνει άλλη μια εθνική παθογένεια, την αναζήτηση ηρώων σε κάθε ευκαιρία. Κι ως γνωστόν, αλίμονο στα έθνη που χρειάζονται ήρωες. Έχουμε, όμως, τόσο πολύ χρησιμοποιήσει το συγκεκριμένο χαρακτηρισμό που στο τέλος στερεύουμε από επίθετα.

Μην ξεχνάτε, άλλωστε, πως για πολλούς ανάμεσά μας ακόμα και οι δύο Έλληνες αξιωματικοί που βρίσκονται στις φυλακές Αδριανούπολης είναι ήρωες μολονότι όλα ξεκίνησαν είτε από δικό τους λάθος είτε από απαγωγή τους κατά την ώρα που επιτελούσαν το επαγγελματικό καθήκον τους. Πληρώνονται, δηλαδή, για να βρίσκονται στα σύνορα του Έβρου κι αυτό από μόνο του θα έπρεπε να μας κάνει να αναρωτιόμαστε, πολλώ δε μάλλον όταν δεν πληροφορούμαι κανένα βασανισμό τους από το τουρκικό καθεστώς για να αποκαλύψουν κρατικά μυστικά...

Ακούω ήδη τις ιαχές σας: "Αφού δεν χρειάζεται ηρωισμός, αλλά επαγγελματική ευσυνειδησία για να κάνεις τις δουλειές των πιλότων και των αξιωματικών γιατί δεν τις κάνεις εσύ"; Ο Μπαλταδώρος και οι υπόλοιποι Έλληνες πιλότοι είναι πολύ γενναίοι, αφού ελάχιστοι συνάδελφοί τους στον κόσμο αναγκάζονται να πετούν καθημερινώς με αεροσκάφη που είναι ελλιπώς συντηρημένα για να αναχαιτίζουν εχθρικά πολεμικά αεροπλάνα. Και γι' αυτό και μόνο τους βγάζω το καπέλο...

Τους συμπεριλαμβάνω στην ευρεία κατηγορία των ηρώων γιατί διακινδυνεύουν τη ζωή τους σε καθημερινή βάση δίχως τα υλικά ανταλλάγματα να είναι σπουδαία ή σε αντιστοιχία με τον κίνδυνο στον οποίο θέτουν τη ζωή τους. Οι αξιωματικοί, ωστόσο, στον Έβρο αποτέλεσαν θύματα των περιστάσεων, όπως τόσες φορές άλλωστε αποτελούν οι απλοί πολίτες όταν οι πολιτικές ηγεσίες οραματίζονται τη δόξα τους πάνω στο αίμα των άλλων...

Μακάρι ο θάνατος του Γιώργου Μπαλταδώρου να ήταν ο τελευταίος στο Αιγαίο ο οποίος να σχετίζεται με μια "προαιώνια" αντιπαλότητα η οποία έχει γεννήσει μυριάδες τραγωδίες. Θα ήμουν αφελής όμως αν πίστευα ότι αύριο θα σταματούσαν οι παραβάσεις και παραβιάσεις από τα τουρκικά αεροσκάφη ή τα επεισόδια τα οποία μπορεί να γίνουν και θερμά.

Πολλώ δε μάλλον όταν όλη η νοτιοανατολική Μεσόγειος και η Μέση Ανατολή μυρίζουν μπαρούτι κι όταν τέτοιοι θάνατοι αντί να μας κάνουν να σκεφτόμαστε την ειρήνη ανακυκλώνουν πολεμοκάπηλους εθνικισμούς. Κι αυτή είναι η μεγάλη ήττα δύο λαών, του ελληνικού και του τουρκικού, που θα έπρεπε μέχρι τώρα να έχουν καταλάβει ότι η γεωγραφία τούς επιβάλλει να μάθουν να ζουν σεβόμενοι ο ένας τον άλλο κι όχι να υποκύπτουν σε δεκάρικους μίσους ένθεν κακείθεν...

 

Κάθε ημέρα μια 11η Σεπτεμβρίου...

Για πολλά μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον Ντ. Τραμπ, αλλά όχι πως δεν είναι ένας πρόεδρος που τηρεί το λόγο του. Είχε υποσχεθεί προεκλογικώς πως θα βάλει φωτιά στον πλανήτη κι αυτό κάνει κυριολεκτικώς μετεκλογικώς!

Του αναγνωρίζω ότι παραμένει πιστός στη μισαλλοδοξία του, στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των πλούσιων και ισχυρών και των λόμπι που βοήθησαν στην εκλογή του. Μόνο που όλος αυτός ο συνδυασμός αποδεικνύεται καταστροφικός για τον υπόλοιπο κόσμο κι αυτοκαταστροφικός για την ίδια του τη χώρα...

Με την απόφασή του να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, ο πρόεδρος των ΗΠΑ στην ουσία αποκλείει τη χώρα του από οποιοδήποτε μεσολαβητικό ρόλο στην ειρηνευτική διαδικασία στη Μέση Ανατολή. Πώς μπορεί ο εμπρηστής να παίξει το ρόλο και του πυροσβέστη;

Και είναι κωμικοτραγικό όταν ο ίδιος ισχυρίζεται πως η Αμερική είναι πάνω από όλους κι όλα να πολιτεύεται σαν το Ισραήλ να είναι πάνω από όλους κι όλα, στρώνοντας το έδαφος για μια θεαματική επιστροφή τής τρομοκρατίας και σε αμερικανικό έδαφος. Κι όλα αυτά την ίδια ώρα που ο πλανήτης μόλις και κατάφερε να περιορίσει τον ISIS στη Συρία και στο Ιράκ, αλλά αδυνατεί να ξεμπερδέψει με τους τρομοκράτες- μοναχικούς λύκους που εξέθρεψε η πίστη ότι οι μουσουλμάνοι και οι άραβες αντιμετωπίζονται από τη Δύση ως παιδιά ενός κατώτερου θεού...

Ο Ντ. Τραμπ οφείλει άμεσα να ανακαλέσει την αψυχολόγητη απόφασή του, η οποία εν τέλει δεν βοηθά και το Ισραήλ να αποκτήσει περισσότερους συμμάχους στη διεθνή κοινότητα και λαϊκή αποδοχή για τις πολιτικές του. Αλίμονο αν πιστέψουμε έστω και για ένα λεπτό ότι η Μέση Ανατολή δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από την πυριταδαποθήκη τής Γης κι επομένως η ειρήνη στην περιοχή αποτελεί άπιαστο στόχο...

Αυτή, όμως, δεν θα επιτευχθεί χάρη σε ένα θαύμα των διαφορετικών θεών στους οποίους πιστεύουν οι χριστιανοί, οι μουσουλμάνοι και οι εβραίοι παρά μόνο αν καθίσουν όλοι σε ένα τραπέζι και μοιράσουν την πίτα με όρους δικαιοσύνης. Τόσο το Ισραήλ όσο και η Παλαιστίνη δικαιούνται να είναι δύο ξεχωριστά κράτη με μοίρασμα των εδαφών, ανάμεσά τους και της Ιερουσαλήμ, με τέτοιο τρόπο ώστε μόνο οι φανατικοί κάθε πλευράς να μείνουν παραπονεμένοι. Σε διαφορετική περίπτωση κανείς δεν δικαιούται να εκπλαγεί όταν η επόμενη 11η Σεπτεμβρίου χτυπήσει την πόρτα μας...

Ομπάμα, Ρούζβελτ και Χίτλερ μαζί...

Περισσεύουν οι υμνολογίες παγκοσμίως για τον Μπαράκ Ομπάμα, κι αυτό είναι λογικό αν σκεφτεί κανείς ποιον διαδέχθηκε και ποιος τον διαδέχεται. Πάντοτε, άλλωστε, το μέγεθος των πολιτικών ανδρών εξαρτάται από την εποχή τους και τους αντιπάλους τους. Όπως κι αν έχει, ο πρώτος μαύρος πρόεδρος των ΗΠΑ έχει πολλά για τα οποία θα πρέπει να υπερηφανεύεται, αλλά και πολλά για τα οποία θα όφειλε να ντρέπεται...

Η μεταρρύθμιση στο χώρο τής υγείας, που για τα δεδομένα στην άλλη όχθη τού Ατλαντικού μοιάζει με Οκτωβριανή Επανάσταση, συγκαταλέγεται ασφαλώς στα επιτεύγματά του. Κυρίως, ωστόσο, ακολούθησε μια οικονομική πολιτική στο πρότυπο του "Νιου Ντιλ" του Φράνκλιν Ρούζβελτ και της καλύτερης εκδοχής τής σοσιαλδημοκρατίας η οποία έφερε αποτελέσματα: σνομπάρισε τη λιτότητα, τύπωσε χρήμα, προκάλεσε δημόσιες επενδύσεις και η Αμερική κατάφερε να εξέλθει της κρίσης δυνατότερη και με το ποσοστό ανεργίας σε χαμηλό επίπεδο. Αν και η Ευρώπη ακολουθούσε τον ίδιο δρόμο, οι λαοί της θα ήταν σήμερα πολύ ευτυχέστεροι...

Μόνο που η προεδρία Ομπάμα δεν ήταν τόσο ονειρική όσο την θέλουν τα γυαλιστερά εξώφυλλα που προσφέρουν αφειδώς ο χαρισματικός Μπαράκ, η επικοινωνιακή σύζυγός του και οι κόρες τους. Οι ταξικές ανισότητες στις ΗΠΑ είναι σήμερα ελάχιστα πιο μαζεμένες σε σύγκριση με το 2008, ελάχιστοι εξακολουθούν να κερδίζουν όσα εκατομμύρια συνανθρώπων τους μαζί- απόδειξη ότι τα οφέλη τής παγκοσμιοποίησης δεν μοιράζονται δικαίως- και κάθε τρεις και λίγο ένας μαύρος πέφτει νεκρός από σφαίρες αστυνομικού. Κι αν αυτό είναι εσωτερική τους υπόθεση, το ότι ο Μπ. Ομπάμα, με την ιμπεριαλιστική όσο κι άφρονα ψυχροπολεμική εξωτερική του πολιτική, παραλίγο να πυροδοτήσει ένα Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο με αφορμή τη Μέση Ανατολή και την εμφανώς υποκινούμενη "Αραβική Άνοιξη" και στόχο τη Ρωσία μάς αφορά όλους...

Προκειμένου να πείσει την ανθρωπότητα ότι οι ΗΠΑ συνεχίζουν να είναι η μοναδική υπερδύναμη- μολονότι ο πλανήτης μας γίνεται όλο και πιο πολυπολικός- θέλησε να δημιουργήσει έναν παγκόσμιο μπαμπούλα, έναν εχθρό εναντίον τού οποίου θα έπρεπε να συνασπιστεί όλος ο "ελεύθερος κόσμος". Δεν ισχυρίζομαι πως ο Βλ. Πούτιν είναι κάποια αρσακειάδα και δεν έχει κι εκείνος το δικό του μερίδιο ευθύνης για την αναστάτωση που βιώνουμε. Μόνο που και εν έτει 2017, όπως άλλωστε κι επί Σοβιετικής Ένωσης, δεν υπάρχουν διάβολοι στη διπλωματική σκακιέρα παρά μόνο λιοντάρια που δεν θα ησυχάσουν αν δεν μείνει μόνο ένα από αυτά στη ζούγκλα. Και στο μεσοδιάστημα, βεβαίως, υποφέρουν τα βατράχια...

Υπό αυτή την έννοια, της μεγαλομανούς δηλαδή επεκτατικής πολιτικής που πρώτα καθορίζει τους εχθρούς και μετά τους φίλους, ο Μπ. Ομπάμα ομοιάζει του Χίτλερ κι όχι βεβαίως γιατί έστειλε Εβραίους να βρουν τον θάνατο σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ή γιατί πάσχει από κάποια ψυχωσική παρέκκλιση, τα οποία προφανώς και δεν ισχύουν. Για όλα αυτά, όμως, όσο κι αν με ανησυχεί (sic) η προεδρία Τραμπ, για τον οποίο ο μεγάλος εχθρός είναι η Κίνα οπότε ετοιμαστείτε για έναν άλλου είδους Ψυχρό Πόλεμο, αισθάνομαι και μια ανακούφιση που ο χρόνος τού Μπ. Ομπάμα στέρεψε και δεν θα μπορέσει να απελάσει κι άλλους Ρώσους διπλωμάτες μέχρις ότου η Γη μας να μετατραπεί για τα καλά σε ένα απέραντο φρενοκομείο...

Η Ιστορία δεν θα καταχωρήσει τον 44ο Αμερικανό πρόεδρο στο ίδιο κεφάλαιο με τον Χίτλερ, τον Μουσολίνι ή τον Στάλιν και δικαίως. Ούτε, όμως, και σε εκείνο που είναι αφιερωμένο σε όσους αγωνίστηκαν για την παγκόσμια ειρήνη κι ας έλαβε ένα σχετικό Νόμπελ στην αρχή τής προεδρίας του που στο φινάλε της μοιάζει τόσο ειρωνικό...

 

"Ευτυχισμένο" το νέο έτος με ένα Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο;...

Οσο κι αν προξενεί εντύπωση σε πολλούς, η Γη δεν περιστρέφεται γύρω από την Ελλάδα. Μπορεί η χώρα μας να είναι αρνητικός αποδέκτης ιμπεριαλιστικών πολιτικών άλλων κρατών, ωστόσο μην συγκλονιστείτε αν μάθετε πως δεν βρίσκεται στο επίκεντρο των σχεδιασμών των τελευταίων. Οπως κι αν έχει, δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος για το τί θα φέρει το 2016 στην ευρύτερη γειτονιά μας, είτε αυτή είναι η Μέση Ανατολή είτε τα Βαλκάνια. Ο πόλεμος στη Συρία δεν δείχνει να κοπάζει, αντιθέτως είναι πιθανό να επεκταθεί και σε γειτονικά της κράτη όπως ο Λίβανος και η Ιορδανία...

Την ίδια ώρα, οι αμείωτες προσφυγικές ροές ελλοχεύουν τον κίνδυνο κοινωνικών εκρήξεων, πόσω μάλλον όταν η Ελλάδα καλείται να δημιουργήσει νέα κέντρα υποδοχής όταν άλλοι στήνουν τείχη, αλλά και διείσδυσης καλά εξοπλισμένων τζιχαντιστών. Δεν θα πέσω από τα σύννεφα αν αύριο μεθαύριο διαβάσω, για παράδειγμα, για κάποιο μεγάλο τρομοκρατικό χτύπημα σε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, ακόμα και στην Ελλάδα, έστω κι αν δεν είναι η πατρίδα μας προτεραιότητα των φανατικών...

Ούτε όσοι είχαμε εξαρχής εναντιωθεί στην αμερικανική εισβολή στο Ιράκ το 2003 δεν θα μπορούσαμε να είχαμε υπολογίσει τις αλυσιδωτές αρνητικές αντιδράσεις μιας κίνησης για την οποία ο Τζ. Μπους κι ο Τ. Μπλερ θα έπρεπε να είχαν καταδικαστεί προ πολλού από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ως εγκληματίες πολέμου. Ακόμα, άλλωστε, κι ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός τής Μεγάλης Βρετανίας παραδέχθηκε προσφάτως ότι δεν θα υπήρχε σήμερα Ισλαμικός Στρατός αν δεν είχε προηγηθεί η βίαιη ανατροπή τού καθεστώτος τού Σαντάμ Χουσεΐν, που ναι μεν ήταν τυραννικό αλλά αποτελούσε πυλώνα σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή τής Μέσης Ανατολής...

Η πύλη τού φρενοκομείου έχει πλέον ανοίξει για τα καλά κι ο κάθε τρελός, μεγαλομανής μανιοκαταθλιπτικός έχει βρει την ευκαιρία να κοινωνήσει την αρρώστια του σε όλο τον πλανήτη. Το μέγα ερώτημα, επομένως, που τίθεται και το οποίο είναι αδύνατο να απαντηθεί αυτήν τη στιγμή δεν μπορεί να είναι άλλο από το αν ο εμφύλιος στη Συρία είναι δυνατό να οδηγήσει σύντομα σε αλλαγές συνόρων στη Μέση Ανατολή και στην Ευρώπη και σε ένα Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο, στον οποίο αυτήν τη φορά δεν θα συμμετέχουν μόνο κράτη αλλά και παρακρατικοί τύπου ISIS ή Χεζμπολά...

Ποιός μπορεί, άλλωστε, να είναι αισιόδοξος με αυτήν την Ευρώπη, που επιμένει να κρατά το κεφάλι της βαθιά χωμένο στην άμμο ώστε να μην βλέπει οικειοθελώς τί συμβαίνει γύρω της; Οι περισσότεροι μέσα στην ΕΕ πιστεύουν ότι αν μετατρέψουν τα κράτη τους σε φρούρια θα προφυλαχθούν από την επερχόμενη καταιγίδα, όπως κάποιοι πίστευαν πριν το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ότι η πολιτική κατευνασμού απέναντι στον Χίτλερ θα είχε αποτελέσματα...

Ο άμεσος τερματισμός τής συριακής σύρραξης, η οικονομική ενίσχυση πρωτίστως των κρατών τής Μέσης Ανατολής που συνορεύουν με τη Συρία και δευτερευόντως της Τουρκίας και της Ελλάδας, καθώς και η αντικατάσταση του παρωχημένου "Δουβλίνου ΙΙ" με μια νέα συνθήκη που θα αντιμετωπίζει τις προκλήσεις των καιρών θα έπρεπε να αποτελούν προτεραιότητες της Ενωμένης (;) Ευρώπης. Προς το παρόν, πάντως, είναι απασχολημένη με το να βραβεύει τον Β. Σόιμπλε για την "προσφορά" του στην ευρωπαϊκή ενότητα. Καληνύχτα και καλή τύχη...