Έπρεπε να φτάσει κοντά στο θάνατο ένας άνθρωπος, να τον στηρίζει η συντριπτική πλειοψηφία τού ελληνικού λαού κι ο αρχιδελφίνος Μητσοτάκη για να πέσει μια αυτονόητη σταγόνα δικαιοσύνης σε αυτήν τη χώρα. Κι αυτό από μόνο του είναι ενδεικτικό τής σήψης στην οποία βρισκόμαστε και την οποία, ως επί το πλείστον, ανεχόμαστε. Αν για να προχωρήσει μια εκταφή νεκρού που ζητά ο πατέρας του πρέπει ο χαροκαμένος γονιός να κάνει απεργία πείνας επί ημέρες πώς να μην μας κυβερνά η διαφθορά;...
Μια γρήγορη ματιά στην επικαιρότητα κι ο οποιοσδήποτε μπορεί να αντιληφθεί το μέγεθος της σαπίλας: καλοταϊσμένοι κι αδιευκρίνιστοι υπουργοί να αμφισβητούν τον αγώνα τού Πάνου Ρούτσι, καταθέσεις στην εξεταστική τού ΟΠΕΚΕΠΕ όπου ο ένας φαύλος δίνει τον άλλο για να σώσει το τομάρι του, ιδιωτικά κολέγια που βαφτίζονται πανεπιστήμια χωρίς καθηγητές, με προγράμματα σπουδών τής πλάκας κι εγκαταστάσεις σε ορόφους πολυκατοικιών, ένα νομοσχέδιο που καθιερώνει το 13ωρο εργασίας κι ένα κράτος που δεν αναγνωρίζει τη γενοκτονία στη Γάζα...
Η κοινωνία ζαλισμένη δεν ξέρει για ποιο πράγμα να πρωτοξεσπάσει κι έτσι μένει αμήχανη να συσσωρεύει οργή μέχρι το τελικό μπαμ. Κι όταν, αναπόφευκτα, συμβεί θα μας μιλάνε και πάλι για σταθερότητα και για τον κίνδυνο ακυβερνησίας. Λες και δεν μπορούν κι άλλοι να είναι το ίδιο διεφθαρμένοι με αυτούς που σήμερα κυβερνούν...
Τι να περιμένεις, όμως, από ένα σύστημα εξουσίας που αισθάνεται καλά με τον εαυτό του γιατί, όπως είπε η Ευρωπαία Εισαγγελέας, είναι κι άλλοι το ίδιο διεφθαρμένοι με αυτό; Φυσικά όχι και πολλά, μόνο που για να ξεμπερδεύουμε με δαύτους δεν αρκεί να τους αντικαταστήσουμε με "καλύτερους κι ωριμότερους διαχειριστές". Χρειάζεται μια επανάσταση νοοτροπιών η οποία, όμως, δεν θα συμβεί ποτέ όσο τρέχουμε από το ένα βουλευτικό γραφείο στο άλλο για μικροεξυπηρετησούλες που καταλήγουν να αναπαράγουν τον κοτζαμπασισμό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου