Αδίστακτοι...

Έχει αποδεχθεί η κυβέρνηση ότι είναι μικρότερο το πολιτικό κόστος από το θάνατο του Πάνου Ρούτσι σε σύγκριση με το να εξεταστούν τα οστά τού παιδιού του; Στην παρούσα φάση προτιμώ να πιστεύω ότι στο Μαξίμου εκτιμούν πως ο γενναίος πατέρας δεν θα φτάσει μέχρι τέλους ή πως με την προπαγάνδα τους θα πείσουν κι αυτήν τη φορά ότι όλοι οι άλλοι είναι απατεώνες εκτός από τους ίδιους. Δεν τρέφω, ωστόσο, καμία αυταπάτη για τα ανθρωπιστικά τους αισθήματα. Αυτά ήταν ανύπαρκτα από την πρώτη στιγμή, ήδη από την εντολή μπαζώματος του χώρου τού δυστυχήματος...

Υπάρχει, πάντως, κι ένα ακόμα κυνικότερο ενδεχόμενο: να έχουν υπολογίσει πως η αναπόφευκτη κοινωνική έκρηξη τους βολεύει καλύτερα για να παίξουν το χαρτί τής σταθερότητας. Στην ψευδαίσθηση μεγαλείου που τον διακατέχει ο Κ. Μητσοτάκης μπορεί και να πιστεύει ότι είναι ο Ντε Γκωλ, ο οποίος κέρδισε τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία αμέσως μετά το Μάη τού 1968. Εν προκειμένω, μια καμένη Αθήνα ενδεχομένως και να είναι βάλσαμο για τη δημοσκοπική φθορά του πρωθυπουργού...

Φυσικά και η αντιπολίτευση αξιοποιεί ή εργαλειοποιεί τον Ρούτσι, είτε του συμπαραστέκεται είτε όχι. Το ίδιο έκανε και η ΝΔ στη Μάνδρα, στο Μάτι και στις Πρέσπες, επομένως είναι υποκριτικό να χρησιμοποιεί αυτό το επιχείρημα.  Από την άλλη, το λαϊκό συναίσθημα είναι 100% αληθινό, οι άνθρωποι που περνούν κατά εκατοντάδες κάθε ημέρα από το Σύνταγμα για να σφίξουν το χέρι τού Πάνου δεν το κάνουν γιατί θέλουν να κερδίσουν ψήφους. Το πράττουν γιατί το θεωρούν αυτονόητο. Κι όταν συνειδητοποιήσουμε πόσα άλλα αυτονόητα έχουν γίνει ζητούμενα τα τελευταία έξι χρόνια τότε καμία προπαγάνδα δεν τους σώζει...