Προς ηθικολόγους τού facebook: Δεν είσαι αναίσθητος αν κλαις τη μάνα σου περισσότερο από τη μάνα τού γείτονα...

Πολλοί είναι εκείνοι που διαμαρτύρονται γιατί το facebook επέλεξε να θρηνήσει μόνο τους γάλλους νεκρούς, χωρίς να έχει κάνει το ίδιο νωρίτερα με τους λιβανέζους, τους σύριους, τους ιρακινούς, τους αφγανούς, τους λίβυους άμαχους που έχασαν τη ζωή τους ως παράπλευρες απώλειες επιθέσεων της Δύσης. Δεν θα διαφωνήσω μαζί τους: όσο το αίμα ενός ευρωπαίου ζυγίζει περισσότερο από εκείνο ενός άραβα για τα μάτια τής κοινής γνώμης στην Ευρώπη και στην Αμερική τόσο δυσκολότερη υπόθεση καθίσταται η παγκόσμια ειρήνη. Πόσω μάλλον όταν απαντάμε στη βαρβαρότητα του ISIS με τον ίδιο λανθασμένο κι αδιέξοδο τρόπο, όπως αποδείχθηκε στην πράξη, με τον οποίο απαντήσαμε στην κτηνωδία τής αλ Κάιντα, των ταλιμπάν, του Σ. Χουσεΐν και του Μ. Γκαντάφι...

Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως δεν είναι κατακριτέο το "bullying" που υφίστανται όσοι επέλεξαν να χρωματίσουν με τη γαλλική σημαία τη φωτογραφία τού προφίλ τους στο δημοφιλέστερο μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Τί σημασία έχει αν στο φόντο βρίσκεται μια φωτογραφία από μπουζούκια; Γιατί αυτό να απαγορεύσει σε κάποιον να δείξει την αλληλεγγύη του στο γαλλικό λαό; Από πότε απόκτησαν τα αποκλειστικά πνευματικά δικαιώματα στην ευαισθησία όσοι πηγαίνουν μόνο στη Λυρική; Και, τέλος πάντων, είναι λογικό ως ευρωπαίοι να αισθανόμαστε πιο κοντά στη Γαλλία από ό,τι στη Συρία ή στο Ιράκ...

Οταν θρηνούμε περισσότερο το χαμό τής μάνας μας ή κάποιου άλλου αγαπημένου μας προσώπου από τον θάνατο ενός άγνωστου αυτό δεν αποδεικνύει ότι είμαστε επιλεκτικώς ευαίσθητοι ή αδιάφοροι για τον πόνο των άλλων. Μακάρι να ήμασταν όλοι μας Χριστοί και να είχε το περιθώριο η καρδιά μας να ματώνει εξίσου για κάθε ανθρώπινη δυστυχία που συναντούμε στο δρόμο μας. Αυτό που επιβάλλεται από τον ανθρωπισμό μας είναι να προξενούμε όσο γίνεται λιγότερο πόνο στους άλλους. Αλίμονο, ωστόσο, αν θεωρούμαστε απάνθρωποι μόνο και μόνο γιατί δεν δακρύζουμε κάθε φορά που μαθαίνουμε για κάποιον που σκοτώθηκε. Για να μην τρελαθούμε εντελώς, δηλαδή, με την πολιτική ορθότητα, άλλη μια μάστιγα, πέρα από την τρομοκρατία και τόσες άλλες που ταλανίζουν την ανθρωπότητα...

Την ίδια ώρα, σε μια άλλη κρίση μισαλλοδοξίας, οι χριστιανοί κατηγορούν τους μουσουλμάνους και οι μουσουλμάνοι τους χριστιανούς για το μακελειό στη γαλλική πρωτεύουσα, σε ένα αδιέξοδο καταλογισμό ευθυνών με την έννοια πως κανένας δεν είναι αθώος του αίματος. Για κάθε Παρίσι υπάρχει μία Βαγδάτη και για κάθε Καμπούλ ένα Λονδίνο. Ετσι κι αλλιώς όλα τα άγρια εγκλήματα της τελευταίας 15ετίας που έγιναν στο όνομα της θρησκείας δεν είχαν αυτή ως αιτία παρά μόνο ως αφορμή...

Είναι πιο λογικό, άλλωστε, να σκοτώνεις για τον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό, οι οποίοι έχουν υπαρκτούς παίκτες, προπονητές και προέδρους, από το να το κάνεις για κάποιον ο οποίος στην καλύτερη περίπτωση για τους πιστούς μένει αμέτοχος του ανθρώπινου δράματος και στη χειρότερη δεν υπάρχει καν, όπως είναι ο θεούλης. Πείτε με μαρξιστή και δεν θα παρεξηγηθώ, αλλά επιμένω να θεωρώ την άνιση κατανομή τού πλούτου τη μεγαλύτερη πηγή δεινών για την ανθρωπότητα. Οσο οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι μην περιμένετε αυτός ο πλανήτης να ηρεμήσει...