Θα σας έλεγα να έχετε αρχίδια στη ζωή σας αλλά φοβάμαι τι θα πουν οι φεμινίστριες...

Ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία έχουν πολλές όψεις. Η μία είναι η προφανής, η χρυσαυγίτικη: "μισούμε τους αράπηδες, τους μουσουλμάνους ή τις γυναίκες, αφού όλοι τους είναι κατώτερα όντα σε σύγκριση με τον άντρα τον σωστό, τον άρειο, τον ελληναρά". Υπάρχει, ωστόσο, κι ο άλλος ρατσισμός, ο αριστερίστικος, σύμφωνα με τον οποίο, για παράδειγμα, οι πρόσφυγες ή οι μετανάστες έχουν περισσότερα δικαιώματα από όσους έχουν ελληνική καταγωγή. Είναι οι ίδιοι, εξάλλου, που καπηλεύονται την υγιή πολυπολιτισμικότητα για να μας πουν πως δεν πρέπει να γίνονται εκδηλώσεις στα σχολεία για τις εθνικές γιορτές επειδή φοιτούν σε αυτά και παιδιά που δεν κατάγονται από την Ελλάδα. Λες και η ενσωμάτωση διά της εκπαίδευσης αποτελεί γενοκτονία...

Ορισμένες φορές, μάλιστα, απειλούν με βία ή γίνονται βίαιοι προκειμένου να χτυπήσουν την ακροδεξιά βία, Λυπάμαι σύντροφοι, αλλά το "καλός δεξιός ο νεκρός δεξιός" ή το "καλός χρυσαυγίτης ο νεκρός χρυσαυγίτης" πηγάζει από την ίδια φασιστική νοοτροπία την οποία δηλώνετε πως καταδικάζετε. Σε μια πραγματική δημοκρατία ή σε ένα πραγματικό σοσιαλιστικό κράτος κι όχι σαν αυτά των ανατολικών χωρών που αμαύρωσαν το όνομα του σοσιαλισμού δικαίωμα έκφρασης έχουν και οι εχθροί τους, πόσω μάλλον το δικαίωμα στη ζωή...

Έκφραση όλων των παραπάνω είναι και το σούσουρο γύρω από τη διαφήμιση των Jumbo με την Αντζ. Δημητρίου στην οποία όποιος θέλει να γελάσει, γελά, όποιος επιθυμεί να μιλήσει για κακογουστιά είναι ελεύθερος να το κάνει αλλά όποιος ζητήσει την απαγόρευσή της για σεξισμό διαπράττει ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα, αυτό του πολιτικού ορθολογισμού. Κατανοώ ότι για μια γυναίκα που έχει πέσει θύμα κακοποίησης το "χτύπα σαν άντρας" αναμοχλεύει δυσάρεστες αναμνήσεις. Με αυτό το σκεπτικό, ωστόσο, θα έπρεπε στην ουσία να απαγορεύσουμε το δημόσιο λόγο γιατί στον καθένα μας είναι πιθανό να ξυπνήσουν δυσάρεστες αναμνήσεις από το οτιδήποτε...

Μια διαφήμιση αυτοκινήτου, για παράδειγμα, ενδεχομένως να θυμίσει σε κάποιον ένα αγαπημένο του πρόσωπο που χάθηκε σε τροχαίο ή ένα σχόλιο για το πάχος κάποιου να θεωρηθεί προσβλητικό για όλους τους ευτραφείς της οικουμένης. Με αυτό το σκεπτικό, εξάλλου, θα οφείλαμε να απαγορεύσουμε και κάθε τι που ανακινεί στερεότυπα, όπως το "τίμα τα παντελόνια που φοράς", "φέρσου αντρίκεια" ή "μην κάνεις σαν γυναικούλα". Ας μας φτιάξουν, επομένως, οι βασιλικότεροι του βασιλέως αμύντορες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μια λίστα με τις επιτρεπτές φράσεις για να μπορέσει να γελάσει κι ο κάθε πικραμένος κομπλεξικός με τον υπολανθάνοντα φασισμό τους...

Θα μου πείτε, "εδώ ο κόσμος καίγεται κυριολεκτικώς, με αυτά ασχολείσαι;". Κι όμως, αποτελούν μια επιπλέον απόδειξη ότι τα έξι χρόνια μνημονίων και τα πολύ περισσότερα που υποδεχόμαστε πρόσφυγες και μετανάστες δεν έχουν καταφέρει να μας κάνουν αν όχι αλληλέγγυους, τουλάχιστον ανεκτικότερους με το διαφορετικό. Βεβαίως και οι Έλληνες στο προσφυγικό ζήτημα έχουν επιδείξει περισσότερο ανθρωπισμό από κάθε άλλο ευρωπαϊκό λαό, μόνο που φοβάμαι πως κι εμείς αν ήμασταν τοποθετημένοι ως χώρα στο Λουξεμβούργο, για παράδειγμα, θα πετούσαμε το μπαλάκι στην αντίστοιχη "Ελλάδα" για να βγάλει το φίδι από την τρύπα...

Ας μην λησμονούμε, εξάλλου, πως η Ειδομένη αλλά και τα περισσότερα κέντρα στέγασης προσφύγων συνιστούν πλήγμα στον πολιτισμό μας. Σταυρώνουμε κάθε ημέρα μικρούς Χριστούς αλλά τη Μεγάλη Εβδομάδα στρεφόμαστε εναντίον εκείνων που σταύρωσαν τον ορίτζιναλ Ιησού. Λες κι αν εκείνος ξανακατέβαινε στη γη δεν θα έβρισκε μπροστά του της ίδιας πάστας σταυρωτήδες...