Από τότε που οι πρετεντέρηδες έγιναν μαχητές τής ελευθερίας τού Τύπου χάθηκε το φιλότιμο...

Η έννοια της διαγραφής μού είναι απωθητική. Ένας άνθρωπος μπορεί να ηττηθεί, να λησμονηθεί, να χαθεί, να πεθάνει αλλά όχι και να διαγραφεί, εκτός αν βρισκόμαστε σε κάποιο απολυταρχικό καθεστώς. Γι' αυτό και δεν συμφωνώ και με τη διαγραφή δημοσιογράφων από το συνδικαλιστικό τους όργανο, ανεξαρτήτως λόγου. Από αυτό, ωστόσο, μέχρι να αυτοπαρουσιάζονται οι ίδιοι και οι κολλητοί τους ως υπερασπιστές τής ελευθερίας τού Τύπου υπάρχει μεγάλη απόσταση. Πόσω μάλλον όταν την εβδομάδα πριν το δημοψήφισμα δεν είχαμε απλώς μια "παραβασούλα" τής δεοντολογίας αλλά μια ανελέητη προπαγανδιστική επίθεση για τις συνέπειες ενός Grexit, το οποίο είχε ταυτιστεί με το "ΟΧΙ". Και πόσω μάλλον όταν οι ίδιοι δημοσιογράφοι οι οποίοι ως επί το πλείστον δεν έχουν ιδέα τί σημαίνει ρεπορτάζ ειρωνεύονται εκείνους που ξέρουν και ταυτοχρόνως δεν διστάζουν να πάρουν το μέρος πολιτικών ή επιχειρηματιών στις διενέξεις τους με συναδέλφους τους. Εκεί προφανώς η ελευθερία τού Τύπου και η συναδελφική αλληλεγγύη πάνε περίπατο και παραχωρούν την θέση τους στην παροχή υπηρεσιών στους εθνικούς μας νταβατζήδες...

Από τη στιγμή που ο δημοσιογράφος είναι άνθρωπος είναι αδύνατο να είναι αντικειμενικός. Η απαίτηση που μπορεί να έχει η κοινή γνώμη από αυτόν είναι να φιλτράρει τις πληροφορίες που λαμβάνει και την προσωπική του σύλληψη γύρω από αυτές ώστε το τελικό αποτέλεσμα που παράγει να μην αποτελεί συνδυασμό άγνοιας και προκατάληψης. Γι' αυτό και είναι κατανοητό κάποιος δημοσιογράφος να πιστεύει πραγματικά ότι τα μνημόνια είναι σωτηρία γα τον τόπο και να αρθρογραφεί υπέρ αυτών. Το πρόβλημα ξεκινά όταν η γνώμη του δεν είναι ακριβώς γνώμη του αλλά ανήκει σε κάποιον άλλο κι αυτός την ασπάζεται γιατί τα λεφτά είναι πολλά Άρη Πορτοσάλτε (λέμε τώρα) και γιατί έτσι πιστεύει ότι ωφελεί την καριέρα του. Με το να γίνεται δηλαδή παπαγαλάκι. Η ονοματολογία περισσεύει. Τους ξέρω και τους ξέρετε...

Ο δημοσιογράφος για να κάνει καλά τη δουλειά του είναι υποχρεωμένος να κινείται πέριξ της εξουσίας. Σε διαφορετική περίπτωση η ενημέρωσή του θα είναι τόσο έγκυρη όσο των παππούδων στα καφενεία που σχολιάζουν τον τάδε και τον δείνα δίχως να γνωρίζουν τι τους γίνεται. Από την άλλη, ωστόσο, υπάρχει μια απόσταση ασφαλείας από τη φωτιά που αν τη διαβείς τότε είναι πολύ εύκολο να καείς. Κι αυτό έχει συμβεί σε αρκετούς δημοσιογράφους για τους οποίους είναι πολύ δύσκολο πλέον να πεις αν είναι μόνο δημοσιογράφοι ή αυτή είναι απλώς η επίφαση για τις πραγματικές μπίζνες τους. Ο Χρήστος Πασαλάρης είχε πει κάποτε πως ο δημοσιογράφος δεν πρέπει να αγαπά το χρήμα κι οφείλει να μην φοβάται τον θάνατο. Δεν θα έπαιρνα όρκο πως αυτό ισχύει για πολλούς σήμερα...