Συμφωνία μέχρι το Πάσχα με όποιο κόστος!

Αν κάτι οφείλει να μας διδάξει το 2015 είναι πως η διαπραγμάτευση με τους θεσμούς πρέπει να ολοκληρωθεί πριν το Πάσχα. Με όποιο κόστος; Με όποιο κόστος! Στην πολιτική σταθμίζεις τα θετικά και τα αρνητικά μιας απόφασης και στοιχίζεσαι πίσω από αυτό που βαραίνει περισσότερο. Εν προκειμένω, αξιολογείς αν οι επώδυνες αλλαγές στο ασφαλιστικό, στο φορολογικό ή στα "κόκκινα" δάνεια είναι επαχθέστερες για τους περισσότερους Έλληνες σε σύγκριση με την παράταση της αβεβαιότητας στην πραγματική οικονομία ή τον κίνδυνο στάσης πληρωμών...

Η άγρια λιτότητα έχει αποτύχει ως μοντέλο διάσωσης της Ελλάδας, αν ήταν ποτέ αυτός ο στόχος, γι' αυτό και καλά κάνουν και το επαναλαμβάνουν σε κάθε ευκαιρία ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του. Από την άλλη, ωστόσο, τα διαπραγματευτικά λάθη τού 2015 θα έπρεπε να μας έχουν διδάξει πως η σκληρή μέχρις εσχάτων στάση μπορεί να αποδώσει καρπούς μόνο αν είμαστε διατεθειμένοι να φτάσουμε μέχρι το Grexit. Αν, επομένως, δεν είναι αυτή η επιδίωξή μας τότε είναι ωφελιμότερο για τον ελληνικό λαό να καταλήξουμε σε συμφωνία με το κουαρτέτο μέχρι το Eurogroup της 22ας Απριλίου...

Αξίζει αυτή η Ε.Ε. να σωθεί με κάθε κόστος; Όχι! Γιατί, όμως, να θελήσει η Ελλάδα να παίξει ξανά αυτοβούλως το ρόλο τού αποδιοπομπαίου τράγου όταν ακολουθούν εξελίξεις οι οποίες μας απομακρύνουν από το φως των προβολέων; Ποιος πιστεύει, για παράδειγμα, ότι τα τρομοκρατικά χτυπήματα στην Ευρώπη ολοκληρώθηκαν με το Παρίσι και τις Βρυξέλλες; Η ιμπεριαλιστική πολιτική ορισμένων κρατών κι ο κτηνώδης τρόπος που αντιμετωπίζουν τις συνέπειες των πράξεών τους, όπως αυτό αποκαλύπτεται με τη διαχείριση του προσφυγικού, οδηγούν σε αδιέξοδα τα οποία θα επιταθούν στην περίπτωση που τον Ιούνιο έρθει το Brexit. Ο συνδυασμός αυτών των παθογενειών στα θεμέλια της δήθεν ενωμένης Ευρώπης είναι κάτι παραπάνω από ικανός να την τινάξει στον αέρα. Γιατί, λοιπόν, να είμαστε εμείς αυτοί που θα πυροδοτήσουμε το φιτίλι, με κίνδυνο η βόμβα να εκραγεί και πάλι στα χέρια μας, όταν αυτό μπορούν να το κάνουν άλλοι δίχως εμείς να βρισκόμαστε στην πρώτη γραμμή τού μετώπου;...

Παρά την ακατάσχετη κινδυνολογία των συστημικών μέσων ενημέρωσης, η οποία εκπορεύεται κυρίως από τη δική τους αγωνία επιβίωσης, οι μικρομεσαίοι δεν πλήττονται περισσότερο από τους έχοντες και κατέχοντες. Το αντίθετο συμβαίνει, χωρίς αυτό να σημαίνει πως η μείωση, για παράδειγμα, του αφορολόγητου, το ψαλίδι στις επικουρικές συντάξεις ή οι αυξήσεις στην έμμεση φορολογία δεν χτυπούν κι ό,τι έχει απομείνει από τη μεσαία τάξη. Είναι παραδεκτό, εξάλλου, κι από την κυβέρνηση ότι έχει υποχρεωθεί να εφαρμόσει νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες γιατί ο άλλος δρόμος είναι της διεθνούς οικονομικής και πολιτικής απομόνωσης σε έναν πλανήτη και σε μια περιοχή ειδικότερα σε ανάφλεξη...

Ποιος πιστεύει, εξάλλου, ότι αν παραιτηθεί ο Αλέξης Τσίπρας η ΝΔ της Siemens, της λίστας Λαγκάρντ, των Panama Papers, των απολύσεων καθαριστριών και σχολικών φυλάκων, της ιδιοποίησης των σκληρών μέτρων των μνημονίων, της ακροδεξιάς ρητορικής και της νεοφιλελεύθερης φαντασίωσης αποτελεί καλύτερη εναλλακτική για τον τόπο; Ο μοναδικός άλλος δρόμος ο οποίος θα μπορούσε να αποτελέσει καλύτερη λύση για το λαό είναι αυτός του Γιάνη Βαρουφάκη, της Ζωής Κωνσταντοπούλου, της ΛΑΕ ή του ΚΚΕ. Είναι ο μοναδικός, άλλωστε, που δεν έχει δοκιμαστεί ακόμα. Θεωρώ πως θα συνιστούσε την πλήρη καταστροφή τής πατρίδας μας, αλλά αυτός είναι η μοναδική ουσιαστική αντιπολίτευση με κριτήρια κοινωνικής δικαιοσύνης. Εύχομαι, πάντως, να μην χρειαστεί να φτάσουμε στο σημείο να δοκιμαστεί αντοχή μας να πλέουμε μόνοι μας πάνω σε ένα καρυδότσουφλο εν μέσω ενός ωκεανού σε θαλασσοταραχή...