Χρωστάμε μια συγγνώμη στον Αρσένη...

Ο Γεράσιμος Αρσένης δεν ήταν χαρισματικός πολιτικός, δεν συγκινούσε με το λόγο του τα πλήθη όπως ο Ανδρ. Παπανδρέου, ούτε όμως υπήρξε κι εθελόδουλος όπως ο αρχιερέας τής διαπλοκής ή φαύλος όπως ο διάδοχός του στο υπουργείο Άμυνας, Ακ. Τσοχατζόπουλος. Γι' αυτό ίσως και δεν έγινε ποτέ πρωθυπουργός τής χώρας, επιμένοντας μέχρι τέλους στις σοσιαλιστικές ιδέες του, οι οποίες έχουν δικαιωθεί από το ρου που ακολουθεί ο σύγχρονος τουλάχιστον καπιταλισμός. Σε μια εποχή, άλλωστε, που ο μέσος όρος τής ακαδημαϊκής ποιότητας των βουλευτών είναι κάτω του μετρίου, άνθρωποι με τις περγαμηνές τού Αρσένη μοιάζουν πολύ περισσότερο με σταγόνες στον ωκεανό...

Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα ο Αλέξης Τσίπρας στο συλλυπητήριο μήνυμά του, η Αριστερά στο σύνολό της αλλά κι ο γράφων οφείλουμε μια συγγνώμη στον άνθρωπο που ως τσάρος της οικονομίας ήταν ο πρώτος που αναδιένειμε εισόδημα υπέρ των ασθενέστερων τάξεων, εμπνεύστηκε το εγκαταλειμμένο σήμερα Δόγμα Ενιαίου Αμυντικού Χώρου με την Κύπρο και, κυρίως, προχώρησε την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που τόσο πολεμήθηκε με το σύνθημα "κάτσε καλά Γεράσιμε". Κι ας είναι η Παιδεία, εφόσον βεβαίως έχει έναν τέτοιο προσανατολισμό, ένα από τα ισχυρότερα όπλα στα χέρια τού προλεταριάτου για την ταξική του αφύπνιση...

Το Ολοήμερο Σχολείο, το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, τα Προγράμματα Διά Βίου Μάθησης ήταν μόνο μερικές από τις καινοτομίες που είχε εισάγει το 2000 ο τότε υπουργός Παιδείας και οι οποίες εκείνη την εποχή πολεμήθηκαν πολύ από μαθητές και καθηγητές αλλά σήμερα θεωρούνται επιτυχημένοι θεσμοί. Το κυριότερο, ωστόσο, είναι πως τόλμησε να προχωρήσει σε μια μεταρρύθμιση ουσίας και κοινωνικώς επωφελή την ώρα που η κεντρική γραμμή τής κυβέρνησης που υπηρετούσε ήταν "παίξτε όλες σας τις οικονομίες στο χρηματιστήριο και γίνετε πλούσιοι σε μια ημέρα"...

Αυτή ακριβώς, άλλωστε, η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, μαζί με τον "Καποδίστρια" για την τοπική αυτοδιοίκηση, είναι πιθανότατα οι μοναδικές αλλαγές των κυβερνήσεων Σημίτη για τις οποίες μπορεί ο τελευταίος να είναι υπερήφανος. Αυτή η σπανιότητα, εξάλλου, των μεταρρυθμίσεων υπέρ τού κοινωνικού συνόλου, έστω σε μακροπρόθεσμο επίπεδο, αποτέλεσε κι έναν από τους βασικότερους παράγοντες για τους οποίους φτάσαμε στη χρεοκοπία, πρώτα αξιακή και στη συνέχεια οικονομική...

Αν ωστόσο ο λαός, μέσα στην άγνοιά του και μπροστά στο φόβο του άγνωστου, πολλές φορές πολεμά ακόμα και μεταρρυθμίσεις που είναι για το συμφέρον του, η ελίτ ξέρει πολύ καλά τι πράττει όταν τις υπονομεύει. Δείτε, για παράδειγμα, ποιο είναι το ζήτημα για το οποίο κάνει το ΔΝΤ σαματά έξι χρόνια μετά από το πρώτο μνημόνιο κι αφού και το ίδιο έχει παραδεχθεί τα σφάλματά του: το αν η Ελλάδα οφείλει να νομοθετήσει μέτρα λιτότητας από τώρα για το 2018 (!) και, μάλιστα, για την περίπτωση που δεν έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα 3,5%!! Και, επιπλέον, μολονότι η Eurostat βγάζει πρωτογενές πλεόνασμα ακόμα και για το δύσκολο 2015...

Αλήθεια, το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας γεννάται γιατί ο ΦΠΑ δεν είναι στο 24% ή το αφορολόγητο στα 8.000 ευρώ κι όχι από την απουσία αναπτυξιακών πολιτικών με κοινωνική δικαιοσύνη, δυναμικής καταπολέμησης της φοροδιαφυγής-φοροαποφυγής και, βεβαίως, από τη μη διαγραφή μέρους τού χρέους ώστε αυτό να καταστεί βιώσιμο; Οι δήθεν μεταρρυθμιστές ξένοι τεχνοκράτες δεν επιτρέπουν στη νομίμως εκλεγμένη ελληνική κυβέρνηση να καταθέσει ούτε καν το νομοσχέδιο για το πλαστικό χρήμα, που αποτελεί ισχυρότατο χτύπημα στη φοροδιαφυγή, αν δεν ολοκληρωθεί πρώτα η αξιολόγηση. Μόνο οι προσωπικώς ωφελημένοι, οι εθελόδουλοι και οι αφελείς μπορεί να πιστεύουν πλέον ότι το κουαρτέτο ενδιαφέρεται για τη σωτηρία τής χώρας κι όχι για τη διαιώνιση του νεοαποικιακού του καθεστώτος...