Χτύπα το κεφάλι σου στον τοίχο σαν Έλληνας...

Τις προηγούμενες ημέρες βρέθηκα στη Γαλλία όπου γνώρισα ανθρώπους οι οποίοι εργάζονται μία φορά την εβδομάδα ή και το μήνα κι όμως μπορούν κι επιβιώνουν κάτι παραπάνω από αξιοπρεπώς. Δεν γενικεύω, αλλά μιλάμε επίσης για μια χώρα όπου το 35ωρο είναι καθεστώς κι όπου το επίδομα ανεργίας είναι μεγαλύτερο από τους περισσότερους μισθούς στην Ελλάδα. Θα μου πείτε, επίσης, πως και οι Φράγκοι περνούν οικονομική κρίση κι ότι έρχονται κι εκεί νεοφιλελεύθερες αλλαγές στα εργασιακά. Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω το ερώτημα με βασάνιζε στο ταξίδι τής επιστροφής: γιατί μολονότι εργαζόμαστε περισσότερες ώρες από οποιοδήποτε άλλο Ευρωπαίο διάγουμε ήδη το τρίτο μνημόνιο, ενώ η Γαλλία παραμένει η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία τής Γηραιάς Ηπείρου; Είναι πιο έξυπνοι, πιο αποτελεσματικοί, πιο καπάτσοι, βρε αδερφέ, από εμάς;...

Αργούσα να δώσω μια απάντηση της προκοπής μέχρι που πάτησα το πόδι μου ξανά στη μητέρα πατρίδα και διάβασα τί την απασχολεί, όπως για παράδειγμα πως ουκ ολίγοι συγγενείς τού πρώην πρωθυπουργού της βρίσκονται στη λίστα Λαγκάρντ, την οποία όλως τυχαίως οι σαμαροβενιζέλοι είχαν αρχειοθετήσει, ή το αν η τελευταία διαφήμιση των Jumbo είναι σεξιστική. Και τότε μου ήρθαν όλα σαν επιφοίτηση: αυτή η χώρα δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι γιατί έχει μείνει στον καιρό που έφτιαχνε Παρθενώνες όταν οι "κουτόφραγκοι" σκαρφάλωναν για να φάνε βελανίδια. Μόνο που από τότε τα πράγματα έχουν "κάπως" αλλάξει στην Ευρώπη: οι πολιτικοί πού και πού τιμωρούνται για τις αμαρτίες τους και η κοινωνική ευαισθησία δεν μετριέται με δείκτες πολιτικής ορθότητας. Λόγω "Panama Papers", για παράδειγμα, εν ενεργεία πρωθυπουργοί κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τους αλλά στο Ελλαδιστάν αυτό που μας ενδιαφέρει είναι αν απόρρητες πληροφορίες που αποδεικνύουν τη νεοφιλελεύθερη συνωμοσία σε βάρος τής κοινωνικής δικαιοσύνης αποκτήθηκαν με μη νόμιμα αποδεικτικά μέσα...

Θα μου πείτε πως και στην υπόλοιπη Ευρώπη δεν είναι όλα στρωμένα με ροδοπέταλα: στη Γαλλία, για παράδειγμα, η Μ. Λε Πεν μπορεί να είναι η αυριανή πρόεδρος, ενώ στη Μεγάλη Βρετανία είναι τόσο ενθουσιασμένοι με την ΕΕ που οι μισοί θέλουν να φύγουν από αυτή. Δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο ένα μέρος που να είναι μόνο παράδεισος, ωστόσο εμείς παλεύουμε ακόμα για τα στοιχειώδη-όπως μια λειτουργική δημόσια διοίκηση, αξιοκρατικό ιδιωτικό τομέα και καθαρή δικαιοσύνη- όταν οι υπόλοιποι έχουν περάσει σε άλλη πίστα. Φανταστείτε το: εν έτει 2016 η πλήρης μηχανοργάνωση στο Δημόσιο, το άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων ή η ισονομία υπουργών κι απλών πολιτών θεωρούνται διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, εφόσον κι όταν επιτευχθούν. Αν, επομένως, οι ευθύνες των δανειστών είναι τεράστιες για την εμμονή τους στην άγρια λιτότητα δεν είναι ελάχιστες ούτε οι δικές μας για το ότι τους δώσαμε δικαιώματα να μας κουνούν το δάχτυλο...