Γιατί δεν απεργώ...

Αξίζει να απεργήσεις, για παράδειγμα, για την αύξηση του ΦΠΑ στο 24%, για τη διατήρηση του ΕΝΦΙΑ, για την αύξηση της έμμεσης φορολογίας στα καύσιμα ή στην κινητή τηλεφωνία, για τη μείωση του αφορολόγητου, για το ότι κόβονται οι συντάξεις όλων εκτός των πρώην βουλευτών ή για την εκποίηση μπιρ παρά της δημόσιας περιουσίας. Κι αυτό γιατί πρόκειται για μέτρα που πλήττουν τη συντριπτική πλειονότητα των μικρομεσαίων. Δεν αξίζει, ωστόσο, να απεργήσεις για να υπερασπιστείς συντεχνιακά συμφέροντα τα οποία, μάλιστα, μια κλειστή κλίκα ανθρώπων είχε περιφρουρήσει για την πάρτη της. Αναφέρομαι (και) στην απεργία των δημοσιογραφικών ενώσεων, οι οποίες την ώρα που η Ελλάδα καταστρέφεται πιστεύουν ότι τα μέλη τους θα σωθούν αν δεν καεί το δικό τους σπίτι...

Κι αφού πρώτα ενώσεις όπως η ΕΣΗΕΑ έχουν στην ουσία αποκλείσει τη συμμετοχή σε αυτές νέων δημοσιογράφων-πόσοι απασχολούνται σήμερα στις εφημερίδες με συμβάσεις όταν η πλειονότητα εργάζεται με μπλοκάκια ή με "μαύρα" στο διαδίκτυο;-, παριστάνουν με περισσή υποκρισία τους φρουρούς τής ελευθεροτυπίας. Λυπάμαι "αγαπητοί" εργατοπατέρες που δεν θα συμφωνήσω με τις ανακοινώσεις σας αλλά το δημοσιογραφικό λειτούργημα δεν το εξευτέλισαν οι σαμαροβενιζέλοι ή ο Αλέξης Τσίπρας αλλά εσείς οι ίδιοι κι όσοι δημοσιογράφοι επιλέξατε να είστε γιουσουφάκια τής κάθε εξουσίας...

Μακάρι να μπορούσαμε να δένουμε ακόμα τα σκυλιά με λουκάνικα ώστε κάθε επαγγελματικός κλάδος να μπορεί να διαθέτει το δικό του ταμείο, έστω με νταβατζιλίκια όπως το αγγελιόσημο. Το ασφαλιστικό σύστημα, ωστόσο, της χώρας είναι ημιθανές για διάφορους λόγους που έχουν πολυαναλυθεί. Συνιστά, επομένως, στοιχειώδη πράξη αλληλεγγύης η συνεισφορά στη διάσωσή του και των αποκαλούμενων "υγιών" ταμείων, όπως είναι τα δημοσιογραφικά τα οποία αν θεωρούνται "VIP" αυτό δεν σχετίζεται με τις εισφορές των ίδιων των δημοσιογράφων αλλά με την προνομιακή σχέση που το επάγγελμά τους διασφαλίζει με την εκάστοτε κυβέρνηση...

Ακόμα, όμως, κι αν βάλουμε στην άκρη τα αισθήματα αλληλεγγύης, πώς είναι δυνατό να πιστεύουν οι δημοσιογράφοι ότι μπορούν στη χώρα να υπάρχουν δύο ασφαλιστικά ταμεία, ένα για όλα τα "κορόιδα" κι ένα άλλο για τους ίδιους; Πόσο βιώσιμο θεωρούν πως θα είναι μακροπρόθεσμα κάτι τέτοιο και πόσο εκτιμούν πως θα ωφελήσει στο να μην ταυτίζουν οι πολίτες το σύνολο των επαγγελματιών τού Τύπου με αλήτες και ρουφιάνους;...

Κάθε φορά που στάζει ένα κροκοδείλιο δάκρυ εργατοπατέρων ή από γνωστά παπαγαλάκια για την ελευθερία τού λόγου φουντώνει μέσα μου η οργή για την υποκρισία εκείνων που από τις βίλες που έχτισαν με τα αφορολόγητα λεφτά τους στις Ελβετίες χάρη στις υπηρεσίες τους στην ελίτ καμώνονται σήμερα τους μαχητές τού δικαιώματος του λαού στην ενημέρωση. Εκείνοι που σιώπησαν μολονότι έβλεπαν τον Τιτανικό να κατευθύνεται στο παγόβουνο έρχονται τώρα να μας δίνουν φιλικά χτυπήματα στην πλάτη και να μας λένε καλό κουράγιο για τον άλλο κόσμο που θα πάμε...

Ξαφνικά γέμισε ο κόσμος ασυμβίβαστες Οριάνες Φαλάτσι που αγωνίζονται κόντρα στην απολυταρχική εξουσία, ενώ στην ουσία υπερασπίζονται μέχρι τελευταίας ρανίδας τού πουλημένου αίματός τους τα καταρρέοντα όσο και φαύλα αφεντικά τους. Φυσικά δεν είναι οι δημοσιογράφοι η μόνη συντεχνία που κινείται με το δόγμα "ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε κι όλοι οι υπόλοιποι να πάνε να γαμηθούν". Οι περισσότερες, αν όχι όλες, κάπως έτσι λειτουργούν. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί η βάρκα δεν πηγαίνει μπροστά όταν ο καθένας μας απαιτεί από τον άλλο να κάνει κουπί ώστε οι ίδιοι να απολαμβάνουμε αραχτοί και λάιτ το ναυάγιό μας...