Είμαι περισσότερο φιλελεύθερος από πολλούς "φιλελεύθερους"...

Στο οικονομικό πεδίο ο φιλελευθερισμός έχει θεμελιώδεις διαφορές με το σοσιαλισμό, με πρώτη και κυριότερη το ποιους θέλει να προστατεύσει σε προτεραιότητα η κάθε ιδεολογία. Στο πεδίο, ωστόσο, των ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων ο πραγματικά φιλελεύθερος ταυτίζεται με τον Αριστερό, όπως ο γράφων. Σε ζητήματα, για παράδειγμα, όπως το δικαίωμα ιθαγένειας σε μετανάστες και πρόσφυγες που ζουν χρόνια σε μια χώρα, στους γάμους ομοφυλόφιλων, στο διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας, στη νομιμοποίηση των ναρκωτικών ουσιών, στις αμβλώσεις και στην προτεραιότητα της ελευθερίας, το οποίο είναι λυτρωτικό συναίσθημα, έναντι της ασφάλειας, που είναι φοβικό, η φιλελεύθερη θεωρία ταυτίζεται με τα αριστερά ιδανικά. Το πρόβλημα, ωστόσο, όπως πολύ σωστά το έθεσε χθες στη Βουλή ο Αλέξης Τσίπρας, δεν είναι ο φιλελευθερισμός αλλά κάποιοι φιλελεύθεροι, τύπου αρχηγού Κούλη, από τους οποίους καλείται η Αριστερά να τον διασώσει...

Τι σχέση έχει, για παράδειγμα, ο φιλελευθερισμός με το χθεσινό μισαλλόδοξο λόγο τού προέδρου τής ΝΔ απέναντι στους πρόσφυγες, στους μετανάστες, στους ανθρώπους που διαδηλώνουν στους δρόμους και, κατά βάση, στην Αριστερά; Είναι αλήθεια ότι το εγχώριο αντάρτικο πόλης χρησιμοποίησε αντιλήψεις τής αριστερής κοσμοθεωρίας για να δικαιολογήσει την στην ουσία τυφλή του βία από τη στιγμή που δεν γκρεμίζεις τον καπιταλισμό μόνο και μόνο σκοτώνοντας έναν καπιταλιστή. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι βρίσκονται ακόμα στο ΣΥΡΙΖΑ άνθρωποι που βλέπουν με καλόβολο μάτι τους αντάρτες πόλης...

Γιατί, ωστόσο, θα πρέπει η Αριστερά στο σύνολό της να απολογείται για τον αριστερισμό; Ούτε ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης θα ήταν υποχρεωμένος να δικαιολογεί ορισμένους ακροδεξιούς στο κόμμα του αν ο ίδιος δεν τους είχε κάνει αντιπροέδρους ή τομεάρχες. Ο φιλελευθερισμός, ωστόσο, του Κούλη φτάνει μέχρι την αποδοχή των πιο αντεργατικών μέτρων που προτείνει το ΔΝΤ. Όταν πρόκειται να ψαρέψει στους ψηφοφόρους των χιμπαντζήδων με τα μαύρα ή να επικρατήσει στην παράταξή του υποθάλπει φοβικά σύνδρομα απέναντι στο διαφορετικό ή διαλύει νεολαίες...

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιμετωπίζει μια φιλελεύθερη ή σοσιαλδημοκρατική αντιπολίτευση, αλλά νεοφιλελεύθερους-εκ γενετής, όπως εκείνους της ΝΔ, του Ποταμιού ή της Ένωσης Κεντρώων, ή εκ μετάλλαξης, όπως του ΠΑΣΟΚ. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, πόσο πιο δυνατή θα ήταν η διαπραγματευτική θέση τής χώρας αν όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα αρνούνταν να ψηφίσουν τα επιπλέον μέτρα-ρεζέρβες που επιθυμεί το ΔΝΤ τα οποία πλήττουν και την επιχειρηματικότητα ή πόσο πιο πολύ θα πλησιάζαμε στον 21ο αιώνα αν η δεξιά στη χώρα ήταν κυρίως φιλελεύθερη και λιγότερο συντηρητική. Θα είχαμε επιλύσει προ πολλού ζητήματα όπως αυτά που ανάφερα στον πρόλογο και θα βρισκόμασταν στην πρωτοπορία τής Ευρώπης αντί στην θέση ουραγού. Ο φιλελευθερισμός μπορεί να είναι και προοδευτικός, δυστυχώς ωστόσο οι περισσότεροι φιλελεύθεροι που τον υπηρετούν από θέσεις ευθύνης στην Ελλάδα διακατέχονται από σκοταδισμό. Παριστάνουν τους μεταρρυθμιστές αλλά στην ουσία είναι λεπενιστές. Κι αυτό κάνει μπαμ...