Η μείωση των συντάξεων είναι διαρθρωτικό μέτρο για τους νέους...

Ζούμε στη χώρα όπου οι συνταξιούχοι θεωρούνται αναπτυξιακός μοχλός γιατί από τις συντάξεις τους τα βγάζουν πέρα κι άλλα μέλη τής οικογένειας. Σε αυτό το πλαίσιο είναι λογικό η ανατροπή τής νέας μείωσης των συντάξεων από την 1η Ιανουαρίου να θεωρείται εθνικός σκοπός και η τυχόν επίτευξη της διάσωσης να πανηγυριστεί σαν να εξαλείφθηκε η φτώχεια στη χώρα...

Δεν ισχυρίζομαι πως οι συνταξιούχοι δεν δικαιούνται αξιοπρεπούς διαβίωσης, ιδίως εκείνοι που εργάστηκαν μια ολόκληρη ζωή υπό δύσκολες συνθήκες για να επιβιώσουν οι ίδιοι και η οικογένειά τους. Αν, όμως, θέλουν και τα παιδιά και, κυρίως, τα παιδιά των παιδιών τους να πάρουν σύνταξη μια ημέρα οφείλουν κι εκείνοι να αντιληφθούν ότι οι περικοπές των συντάξεων, όσο κι αν με στενοχωρεί να παραδέχομαι ότι το ΔΝΤ έχει δίκιο, είναι διαρθρωτικό κι όχι δημοσιονομικό μέτρο...

Το ασφαλιστικό σύστημα, όπως το γνωρίζουμε σήμερα, δεν μπορεί να μακροημερεύσει δίχως θυσίες. Αν δεν θέλουμε οι σημερινοί εργαζόμενοι να γίνουν έρμαια των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών, οι οποίες είναι πολύ πιο αμφίβολο αν θα επιβιώσουν σε σχέση με το κράτος, τότε οφείλουν οι μεγαλύτερες γενιές να παραχωρήσουν κάποια από τα κεκτημένα τους στις νεώτερες. Αυτό συνιστά κι όρο εθνικής επιβίωσης, αφού η ανάπτυξη θα έρθει μόνο από εκείνους που είναι σε θέση να εργαστούν κι όχι από τους απόμαχους, οι οποίοι άλλωστε ανήκουν στις γενιές που χρεοκόπησαν τη χώρα...