Η ημέρα που ο Τσίπρας κέρδισε την υστεροφημία του...

Μέχρι τα ξημερώματα της Παρασκευής η κυβέρνηση της Αριστεράς είχε να παρουσιάσει, κατά βάση, καλές προθέσεις, συνοδευμένες από κάποια μέτρα κοινωνικής πολιτικής, σε οικονομικό και θεσμικό επίπεδο, τα οποία προσδιορίζουν το αριστερό της πρόσημο και τη διαφοροποιούν από τη δεξιά. Από τα ξημερώματα της Παρασκευής, ωστόσο, ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να ισχυριστεί στον ελληνικό λαό πως εκπλήρωσε στο ακέραιο μία από τις σημαντικότερες προεκλογικές του δεσμεύσεις, να βάλει δηλαδή μια τάξη στην τηλεοπτική αναρχία, να μπουν κανόνες ώστε οι αναπόφευκτα ισχυροί παίκτες τού χώρου να μην αλωνίζουν αλλά να είναι υποχρεωμένοι να τους τηρούν...

Η διαδικασία, εξάλλου, που τηρήθηκε και τα ονόματα των νικητών απαλλάσσουν το ΣΥΡΙΖΑ κι από τη βάσανο να αποδείξει ότι επιχειρεί να φτιάξει τη δική του μιντιακή ολιγαρχία. Ο Β. Μαρινάκης είναι κουμπάρος των μητσοτάκηδων και ίσως και κάτι παραπάνω, ενώ οι Αλαφούζος- Κυριακού ακούν για Αριστερά και βγάζουν σπυράκια. Γιατί να απολογηθεί, από την άλλη, η κυβέρνηση γιατί ο "δικός της" Χρ. Καλογρίτσας "έσκασε" πάνω από 50.000.000 ευρώ για να πάρει μια άδεια; Ο Γ. Αλαφούζος πλήρωσε λιγότερα...

Σε πολιτικό επίπεδο, η ΝΔ αποδείχθηκε για μια ακόμα φορά ότι πόνταρε σε κουτσά άλογα. Γι' αυτό, άλλωστε, κι όλα αυτά τα ήξεις αφήξεις σε δηλώσεις στελεχών της τις τελευταίες ημέρες. Πώς να πείσει τον ελληνικό λαό η αξιωματική αντιπολίτευση πως καταργείται η ελευθερία τού Τύπου όταν οι ίδιοι οι καναλάρχες συμμετέχουν στη διαδικασία και δίνουν συνολικώς σχεδόν 250.000.000 ευρώ; Πώς θα εξηγήσει, μαζί με το ΠΑΣΟΚ, γιατί επί 27 χρόνια δεν έγινε δημοπράτηση των αδειών, ώστε να υπάρχουν νομιμότητα κι έσοδα για το δημόσιο ταμείο; Πώς να "κλάψει" μαζί με τους χαμένους μιντιάρχες για τις απολεσθείσες θέσεις εργασίας όταν αυτές θα είναι πολύ λιγότερες σε σχέση με τα πογκρόμ απολύσεων στα ΜΜΕ που προηγήθηκαν τα τελευταία χρόνια κι όταν αυτές στηρίχθηκαν σε θαλασσοδάνεια στα οποία καμιά άλλη επιχείρηση, ακόμα κι αν ήταν πολύ πιο "υγιής", δεν μπορούσε να έχει πρόσβαση;...

Πού ήταν η κοινωνική ευαισθησία τής ΝΔ όταν οι καναλάρχες απόλυαν εργαζόμενους με 25ετή θητεία στους σταθμούς που εργάζονταν, όταν οι εργοδότες τούς υποχρέωναν να υπογράφουν εξευτελιστικές ατομικές συμβάσεις ή όταν τους άφηναν μήνες απλήρωτους γιατί, πράγματι, η αγορά δεν επέτρεπε τη βιωσιμότητα των καναλιών τους; Σκεφτείτε πόσοι μορφωμένοι νέοι μας δεν θα είχαν φύγει στο εξωτερικό αν τα χρήματα τα οποία οι τράπεζες μοίραζαν στο μιντιακό βαρέλι δίχως πάτο κατέληγαν σε επενδύσεις, για παράδειγμα, γα νεοφυείς επιχειρήσεις. Με το σκεπτικό, άλλωστε, των μιντιαρχών και της ΕΣΗΕΑ- που δήθεν κόπτεται για τους δημοσιογράφους αλλά στην ουσία λειτουργεί ως κλειστό κλαμπ για λίγους κι εκλεκτούς- θα έπρεπε  να νομιμοποιήσουμε και το εμπόριο ηρωίνης γιατί και σε αυτό εργάζονται πολλοί που θα χάσουν τη δουλειά τους αν μπει ένα τέλος στη δράση τους. Να υπενθυμίσω, πάντως, πως δύο από τους τέσσερις νικητές δεν έχουν ήδη σταθμό, οπότε πολλοί από τους εργαζόμενους μπορούν να απορροφηθούν από αυτούς, ακόμα κι αν ΣΚΑΙ και ΑΝΤ1 δεν κάνουν προσλήψεις...

Όπως κι αν έχει, η αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών δεν μπορεί να συνιστά το τέλος τής διαδρομής, όχι μόνο για τη διαφάνεια στα μέσα ενημέρωσης αλλά και για τη γενικότερη τακτοποίηση θεσμικών και μη εκκρεμοτήτων που χρονίζουν εδώ και δεκαετίες. Το μεγαλύτερο στοίχημα, άλλωστε, του Αλέξη Τσίπρα είναι να γίνει εκείνος ο οποίος θα βγάλει τη χώρα από το μνημόνιο, θα την οδηγήσει στις αγορές και, κυρίως, μέχρι το τέλος τής θητείας του θα έχει βάλει στοπ στον κατήφορο και θα έχει βελτιώσει έστω και λίγο την ποιότητα ζωής των πολιτών. Μπορεί όλα αυτά ακόμα κι αν επιτευχθούν να μην του εξασφαλίσουν μια νέα θητεία από το ταλαιπωρημένο εκλογικό σώμα. Ωστόσο θα του επιτρέψουν, τουλάχιστον, να παραμείνει ο κυρίαρχος στον έναν από τους δύο πόλους τού πολιτικού συστήματος και, βεβαίως, να κερδίσει την υστεροφημία του. Αν δεν τα έχει πετύχει ήδη...