Δώστε τώρα άδεια σε Alpha και Star, αλλά για τσίρκο...

Η εμβληματικότερη δημοσιογραφική αποκάλυψη παγκοσμίως θεωρείται, κι όχι αδίκως, το Γουότεργκεϊτ. Οδήγησε, άλλωστε, στην παραίτηση του τότε προέδρου των ΗΠΑ, Ρ. Νίξον. Πώς το έφεραν στο φως οι ρεπόρτερ τής "Ουάσιγκτον Ποστ" Μπομπ Γούντγουορντ και Καρλ Μπερνστάιν; Χρησιμοποιούσαν κρυφή κάμερα; Φορούσαν περούκες και γυαλιά και βολόδερναν στο Λευκό Οίκο; Λυπάμαι που θα απογοητεύσω τους Τριανταφυλλόπουλο, Δημάδη, Σουλτογιάννη και τους θαυμαστές τους, αλλά χρησιμοποίησαν αξιόπιστες πηγές τους και δεν έκρυψαν ποτέ τα πραγματικά τους ονόματα και την πραγματική τους ιδιότητα όταν διασταύρωναν τις πληροφορίες τους. Κι αυτό γιατί οι ρεπόρτερ δεν είναι ούτε αστυνομικοί ούτε ιδιωτικοί ντετέκτιβ ούτε εισαγγελείς κι ας ομοιάζει πολλές φορές η δουλειά τους με αυτά τα επαγγέλματα. Ναι μεν το χρέος τους είναι να μην βρίσκονται μακριά από τον όποιο τόπο τού εγκλήματος για να μην "κρυώνουν", αλλά και να μην πηγαίνουν πολύ κοντά γιατί αλλιώς "καίγονται"...

Κι αν κάποιος ενδεχομένως δικαιολογήσει τη σπουδή των δύο δημοσιογράφων για μια επαγγελματική επιτυχία- "scoop", πώς να εξηγήσει πως επιχείρησαν ακόμα και πλαστοπροσωπία, υπογράφοντας με το όνομα ενός κυβερνητικού συνεργάτη απόδειξη για την αγορά ποτών; Με λίγα λόγια, δεν ήθελαν απλώς να βρίσκονται εκεί την ώρα που γραφόταν η όποια ιστορία, αλλά είχαν σκοπό να την δημιουργήσουν, προβάλλοντας πιθανότατα την επόμενη ημέρα ρεπορτάζ για τη χλιδάτη ζωή στη Νέα Υόρκη υπουργών και συνεργατών τους την ίδια στιγμή που ο λαός πληρώνει τον ένα φόρο μετά από τον άλλο, Τι κι αν ο δημοσιογράφος οφείλει να καταγράφει ένα γεγονός και να μην είναι ο πρωταγωνιστής του, πόσω μάλλον να το προκαλεί; Οι δύο τσαρλατάνοι εξέθεσαν τον εαυτό τους, τα μέσα ενημέρωσης που απασχολούνται (αν δεν είχαν γνώση και τα ίδια της δράσης τους) και, βεβαίως, το σύνολο του δημοσιογραφικού κόσμου, που δυσκολεύεται ακόμα περισσότερο πλέον να αποδείξει στην κοινή γνώμη ότι δεν είναι όλοι ανάμεσά του αλήτες και ρουφιάνοι...

Άντε τώρα, εξάλλου, οι πολίτες να ταυτιστούν με τον πόνο αυλοκολάκων όπως η Ευ. Τσικρίκα κι ο Δ. Βερύκιος, οι οποίοι κλαυθμυρίζουν ολημερίς κι ολοβραδίς για τις δουλίτσες τους, για την ελευθερία τού Τύπου και τη δημοκρατία, που μόνοι τους οι δημοσιογράφοι τού Alpha ή του Star απαξιώνουν με τις γκροτέσκες συμπεριφορές τους. Αν, για παράδειγμα, απολυθούν οι Δημάδης-Σουλτογιάννης, είτε γιατί οι διευθυντές τους δεν γνώριζαν για την έμπνευσή τους είτε γιατί χρειάζονται αποδιοπομπαίους τράγους, πάλι ο Αλέξης Τσίπρας κι ο Νίκος Παππάς θα τους έχουν απολύσει ή, μήπως, η επαγγελματική τους ανικανότητα και δολερότητα, οι οποίες υποτάσσονται στη διαπλοκή ακόμα και με όρους εθελοδουλίας; Να, επομένως, γιατί ο κόσμος δεν θρηνεί για το κλείσιμο των καναλιών, τα οποία θεωρεί κι όχι αδίκως το μακρύ χέρι τής ελίτ στη ζωή του. Όχι, απλώς, γιατί αυτά δεν θρήνησαν για την ανεργία των πολλών όταν επιβαλλόταν το ένα μνημόνιο μετά από το άλλο κάτω από τις ιαχές "μαζί τα φάγαμε", αλλά γιατί ακόμα και τώρα μετατρέπουν τη δικαιολογημένη λαϊκή απογοήτευση από πρόσωπα και καταστάσεις σε κακόγουστο θέαμα για τσίρκο, με το οποίο δεν γελούν ούτε καν τα μικρά παιδιά...