Το υψωμένο δάχτυλο στην Τσικρίκα δεν ήταν του Τσίπρα αλλά της ελληνικής κοινωνίας...

Τα αποτελέσματα της Ευρωμεσογειακής Συνόδου ήταν θετικότερα από όσο τα περίμενα. Για πρώτη φορά ο πρόεδρος της Γαλλίας κι ο πρωθυπουργός τής Ιταλίας- οι ηγέτες, δηλαδή, δύο εκ των ισχυρότερων οικονομιών της Ευρώπης- μίλησαν και δημοσίως για την ανάγκη αλλαγής ρότας κι από την άγρια λιτότητα σε βάρος των μικρομεσαίων και τα υπερβολικά πλεονάσματα της Γερμανίας να περάσουμε σε αναπτυξιακές πολιτικές κοινωνικής δικαιοσύνης. Όπως αυτές που προτείνει ο Αλέξης Τσίπρας εδώ και χρόνια αλλά δεν έβρισκε ευήκοα ώτα στους "σοφούς" της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών...

Αν, όμως, πιστεύουμε ότι το καράβι έχει στραφεί μακριά από το παγόβουνο μάλλον έχουμε λογαριάσει χωρίς τον καπετάνιο. Μακάρι να διαψευστώ στη Σύνοδο της Μπρατισλάβας, ωστόσο αν θεωρήσω ενδεικτικά τα μηνύματα που στέλνουν οι εκπρόσωποι των θεσμών στην Αθήνα στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης για τη δεύτερη αξιολόγηση, τότε κάποιοι στο Βερολίνο και στην έδρα τού ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα ότι ο νεοφιλελευθερισμός δεν γράφτηκε πάνω σε πλάκα που έδωσε ο θεός στον Μωυσή, αλλά είναι ένα ανθρώπινο σύστημα το οποίο από όπου πέρασε, άφησε πίσω του διαλυμένες κοινωνίες...

Τι κι αν νομπελίστες οικονομολόγοι όπως ο Πολ Κρούγκμαν κι ο Τζόζεφ Στίγκλιτς υποστηρίζουν πως "δεν γίνεται να επιτρέπουμε στις αγορές να κυριαρχούν χωρίς περιορισμούς" και πως "όταν οι κανόνες είναι κακοί πρέπει να τους αλλάξουμε"; Αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους τεχνοκράτες, οι οποίοι δεν θέλουν, για παράδειγμα, να γίνει καμιά προσπάθεια να σωθούν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις μέσω ακατάσχετου λογαριασμού ή ρύθμισης οφειλών, δηλώνοντας απερίφραστα "αν χρωστούν, ας κλείσουν". "Περιέργως" δε η ΝΔ, η οποία τόσο ανησυχεί για τις απολύσεις εργαζόμενων στα ιδιωτικά κανάλια που δεν πήραν άδεια και οι οποίες- τουλάχιστον όχι ακόμα- δεν έχουν γίνει, τηρεί σιγή ιχθύος για τις απαιτήσεις τού Ταμείου όσον αφορά τα εργασιακά.

Φαίνεται πως οι ιδιοκτήτες και οι εργαζόμενοι σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις δεν έχουν ούτε μάνα ούτε πατέρα όπως η Ευ. Τσικρίκα του Alpha και, φυσικά, οι καναλάρχες που υπερασπίζεται με το αίμα τής διαπλεκόμενης ψυχής του ο αρχηγός Κούλης, ο οποίος δεν εξηγεί κι από πού θα βρει τα 800 εκατομμύρια ευρώ που συνεπάγεται η οριζόντια μείωση 30% του ΕΝΦΙΑ την οποία έχε υποσχεθεί. Θα κάνει απολύσεις, θα κλείσει σχολεία και νοσοκομεία, θα καταργήσει τα επιδόματα κοινωνικής αλληλεγγύης; Μήπως, εξάλλου, ο πρόεδρος της ΝΔ έχει υποσχεθεί να δώσει τα πάντα στους δανειστές με αντάλλαγμα χαμηλότερα πρωτογενή πλεονάσματα; Για όλα αυτά και για πολλά άλλα το υψωμένο δάχτυλο στη ΔΕΘ σε βάρος των δημοσιογράφων που τα προηγούμενα χρόνια επίχαιραν για τις απολύσεις και τα λουκέτα που έφερναν τα μνημόνια δεν ήταν του Αλέξη Τσίπρα, αλλά της ελληνικής κοινωνίας...

Ευελπιστώ πως τα μεγάλα λόγια Ολάντ και Ρέντσι θα μετουσιωθούν σε πράξεις στη Σύνοδο της Μπρατισλάβας ούτως ώστε η Ανγκ. Μέρκελ κι ο ο Β. Σόιμπλε να πιεστούν όσο ποτέ στο παρελθόν γα να αλλάξουν πορεία. Όταν ακόμα και συνοδοιπόροι τους στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, όπως ο Ζ. Κ. Γιούνκερ, στρέφονται κατά της κοινωνικής αδικίας γίνεται ηλίου φαεινότερο πως δεν είναι στραβός ο γιαλός, αλλά στραβά αρμενίζουμε. Πόσες πιθανότητες δίνω το Βερολίνο να ζητήσει εμπράκτως "mea culpa" και να ακολουθήσει άλλο δρόμο πριν τις ομοσπονδιακές εκλογές του 2017; Λίγες, αυτό ωστόσο δεν σημαίνει πως η υπόλοιπη Ευρώπη δεν οφείλει να επιμείνει στην αλλαγή των αρνητικών για το μέλλον της συσχετισμών. Σε διαφορετική περίπτωση πολύ φοβάμαι πως οι γερμανικές εκλογές θα διεξαχθούν ύστερα από μια σαρωτική νίκη τού Ντ. Τραμπ στις ΗΠΑ και της Μ. Λε Πεν στη Γαλλία και τότε η Ανγκελα κι ο Βόλφγκανγκ θα ψάχνουν να βρουν και την ψήφο τους αφού τα γεγονότα, αυτός ο χειρότερος εχθρός των πολιτικών, θα τους έχουν υπερσκελίσει...