Να πώς πρέπει να πεθαίνουν οι άνθρωποι: η μοίρα να τους ζητά ταπείνωση κι εκείνοι να την γράφουν στα αρχίδια τους...

Από τα πράγματα που μετανιώνω βαθύτατα στη ζωή μου είναι που η μητέρα μου βασανίστηκε τους τελευταίους μήνες τής ζωής της δίχως να υπάρχει στην ουσία ελπίδα σωτηρίας. Και γι' αυτό που μετανιώνω ακόμα περισσότερο είναι που, αποκρύβοντάς της την πλήρη αλήθεια, δεν της έδωσα το δικαίωμα να αποφασίσει η ίδια για το αν θα επιθυμούσε να υποβληθεί στη βάσανο των χημειοθεραπειών αντί να φτάσει στο φινάλε όπως εκείνη θα ήθελε. Κάποιος μπορεί να αντιλέξει πως η ελπίδα σου δίνει δύναμη, κυνηγώντας ένα θαύμα το οποίο όμως δεν έρχεται ποτέ. Όπως κι αν έχει, δεν είναι δικαίωμα των άλλων, έστω κι αν το κάνουν καλοπροαίρετα κι από αγάπη, να επιλέξουν ουσιαστικώς τον θάνατό σου. Το πώς θα πεθάνουμε, είναι το ύστατο δικαίωμά μας στη ζωή. Μπορούμε να επιλέξουμε να τερματίσουμε μόνοι μας το ταξίδι ακόμα κι αν δεν είμαστε βαριά άρρωστοι. Πόσω μάλλον όταν γνωρίζουμε ότι λόγω μιας αρρώστιας το καντήλι μας θα σβήσει πολύ σύντομα...

Ο τρόπος που ο δημοσιογράφος Αλέξανδρος Βέλιος επέλεξε να φύγει από τη ζωή είναι ό,τι γενναιότερο έχω πληροφορηθεί εδώ και καιρό. Έχοντας μπροστά του τα σκληρά δεδομένα διάλεξε το δρόμο τής αξιοπρέπειας από την ταπείνωση που φέρνει ο αργόσυρτος, προδιαγεγραμμένος θάνατος, με τη φυσική και πνευματική φθορά που κουβαλά μαζί του, αποφάσισε να βγάλει γλώσσα στη μοίρα κι εκείνη δεν ήταν δυνατό να κάνει κάτι άλλο από το να τον σεβαστεί. Η ειμαρμένη απαίτησε από τον Αλέξανδρο Βέλιο να γονατίσει μπροστά της, ωστόσο εκείνος πειθάρχησε αποκλειστικώς και μόνο στο δικό του κώδικα αξιών...

Είναι ίσως ευλογία το ότι, οι περισσότεροι τουλάχιστον, δεν ξέρουμε πότε θα είναι η τελευταία μας ημέρα. Θέλει, ωστόσο, απίστευτο θάρρος να μην χώνεις το κεφάλι σου στην άμμο σαν τη στρουθοκάμηλο, αλλά να μην φοβηθείς να αντικρίσεις κατάματα την πικρή αλήθεια όταν αυτή σου προσφέρεται ως αποκάλυψη. Ορισμένοι μπορεί να μιλήσουν για ασέβεια προς το θεό ή για ματαιοδοξία τού εκλιπόντος, ακόμα και για μετατροπή τού θανάτου του σε σόου. Ο καθένας, ωστόσο, έχει το απόλυτο δικαίωμα να αντιμετωπίσει το αναπόφευκτο με το δικό του τρόπο και, αν θέλετε, να απενοχοποιήσει όσους δεν βρίσκουν νόημα στο να περάσουν σε νοσοκομεία, με καθετήρες και φάρμακα, το τελευταίο τους χρονικό διάστημα πριν ξαναγίνουν χώμα...

Μακάρι να έχει κι ο γράφων τη δύναμη να ακολουθήσει το δρόμο τού Αλέξανδρου Βέλιου στην περίπτωση που βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση. Αν κάποιος με πληροφορούσε πως έχω έξι μήνες ζωής, θα τραβούσα κάθε οικονομία μου και θα έκανα το γύρο τού κόσμου. Χίλιες φορές να πεθάνω στο Σινικό Τείχος, στην κορυφή του Εμπάιαρ Στέιτ Μπίλντινγκ, στο Μπουένος Άιρες ή στο Σίδνεϊ από ένα θλιβερό δωμάτιο νοσοκομείου. Κι αν οι φυσικές μου δυνάμεις δεν μου το επιτρέπουν να ταξιδέψω άλλο κι αν με αγαπάτε έστω στο ελάχιστο, τότε πυροβολήστε με πριν με δείτε να καταρρέω, θάψτε με χωρίς κανέναν τραγόπαπα πάνω από το νεκρό μου σώμα και μνημονεύετέ με πού και πού, έστω από οίκτο. Μόνο έτσι θα έχω επιστρέψει ευτυχισμένος στη μάνα Γη. Θνητοί γεννιόμαστε, άλλωστε, κι αθάνατοι δεν γινόμαστε στη βασιλεία των ουρανών παρά μόνο στις ψυχές που καταφέραμε να συγκινήσουμε όσο αναπνέαμε...