"Ο οίκος μου πρέπει να είναι οίκος προσευχής, εσείς όμως τον κάνατε σπήλαιο ληστών"...

Ξέρετε ποιο θα είναι το μεγαλύτερο δώρο τής επιστήμης στην ανθρωπότητα; Ούτε το φάρμακο κατά των ανίατων ασθενειών ούτε το χάπι τής αιώνιας νιότης, αλλά η απάντηση στο τι ακριβώς μας συμβαίνει μετά θάνατον. Αν και γι' αυτό αρκεί κανείς να ανοίξει έναν τάφο, θα ήταν κάτι παραπάνω από ωφέλιμο να δοθούν και σαφείς και πέραν κάθε αμφισβήτησης εξηγήσεις, μολονότι καταλαβαίνω ότι κάτι τέτοιο θα οδηγήσει σε πτώχευση την Θεός Α.Ε., τη μεγαλύτερη πολυεθνική στον πλανήτη, μεγαλύτερη κι από αυτές που ασχολούνται με την εμπορία ναρκωτικών ή λευκής σαρκός. Βεβαίως, όπως συμβαίνει και με τη ρύθμιση του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου, κάποιοι θα χάσουν τη δουλειά τους, όπως οι πάπες, οι πατριάρχες, οι αρχιεπίσκοποι, οι μητροπολίτες και το λοιπό παπαδαριό, αλλά τι να κάνουμε, κανείς δεν μπορεί να κοροϊδεύει τους πάντες για πάντα...

Υποκλίνομαι, πάντως, στους παπάδες τής Φθιώτιδας που έβγαλαν βόλτα τον νεκρό μητροπολίτη τους, αφού αποδείχθηκαν πιο "κίνκι" και νεκρόφιλοι από όσο θα τους περίμενα. Φάνηκε, μάλιστα, πως είναι καλοί γνώστες και κινηματογραφικών κωμωδιών με τις οποίες μεγάλωσε η γενιά μου, όπως το "Τρελό γουίκεντ στου Μπέρνι". Ο θαυμασμός μου, όμως, για εκείνους που μαρτυρούν με τις ενέργειές τους ότι το δράμα από τη φάρσα απέχει ελάχιστα εκατοστά και είναι πολύ εύκολο να μπερδέψεις τα σύνορα κάπου εδώ τελειώνει. Κι αρχίζει η θλίψη μου για το ότι εν έτει 2016 αυτή η χώρα εξακολουθεί να περιφέρει καθιστούς νεκρούς δεσπότες ή να κάνει δεήσεις για βροχή λες και βρισκόμαστε στο 2016 π.Χ.  Μακάρι ο Ιησούς να ζούσε και σήμερα, να φτιάξει ένα μαστίγιο από σχοινιά, να αναποδογυρίσει τους πάγκους και να πετάξει έξω από τους ναούς τούς εμπόρους που κερδοσκοπούν στο όνομα του θεού και να τους ξαναπεί, όπως τότε στα Ιεροσόλυμα, "ο οίκος μου πρέπει να είναι οίκος προσευχής, εσείς όμως τον κάνατε σπήλαιο ληστών"...

Ο Ντοστογιέφσκι έγραφε πως δίχως θεό όλα επιτρέπονται, μόνο που αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Είναι αλήθεια ότι χωρίς το φόβο τού θανάτου και της θείας δίκης αρκετοί ανάμεσά μας θα προχωρούσαν ανερυθρίαστα σε εγκλήματα από τα οποία τώρα τους αποτρέπει ο τρόμος πως θα βράζουν αιωνίως στα καζάνια τής κολάσεως. Αυτό είναι, ωστόσο το πρότυπο ανθρώπου που έχουν διαμορφώσει εδώ κι αιώνες οι διάφορες ελίτ για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο από ανταρσίες κι επαναστάσεις, το πρότυπο δηλαδή που θέλει τον άνθρωπο ανθρωπάκι, σαν τον περιδεή Μήτσο του Λ. Λαζόπουλου που έκανε συνεχώς ασκήσεις θάρρους...

Αυτό το είδος τρόπον τινά πολίτη, το οποίο δεν αμαρτάνει όχι από πεποίθηση αλλά από δέος για το τι θα του συμβεί στην αιωνιότητα, συντηρείται κι από την επιβολή μύθων ως πραγματικότητα, από την καταπίεση κι όχι από την ελεύθερη βούληση, από τον ετεροπροσδιορισμό κι όχι από την ατομική αυθεντικότητα. Όσο, επομένως, και η κυβέρνηση της Αριστεράς θα διστάζει να αλλάξει έστω τα βιβλία των θρησκευτικών τόσο θα διαιωνίζεται ένα πανηγύρι υπέρμετρης υποκρισίας από σύγχρονους γραμματείς και φαρισαίους, που θα συνεχίζουν να θησαυρίζουν εκμεταλλευόμενοι ένα λούμπεν προλεταριάτο που οι πιο ανοιχτόμυαλοι ανάμεσά του δειλιάζουν να αφυπνίσουν φοβούμενοι όχι τη θεία οργή- που, άλλωστε, είναι ανύπαρκτη-, αλλά το πολιτικό κόστος, που μοιάζει ισχυρότερο κι αυτού ακόμα του "μεγαλοδύναμου"...