Πιο κοντά από ποτέ τα τελευταία 40 χρόνια σε ελληνοτουρκική σύρραξη...

Μια λεπτή γραμμή χωρίζει την προειδοποίηση από την κινδυνολογία κι αυτή δεν είναι εύκολα διακριτή. Δεν είναι η πρώτη φορά τα τελευταία 40 χρόνια που η Τουρκία προκαλεί στο Αιγαίο: το έκανε το 1975 με το "Χόρα", το 1987 με το "Σισμίκ" και το 1996 με τα Ίμια, το "casus belli" και τις "γκρίζες ζώνες". Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ο κίνδυνος σύρραξης ήταν πραγματικός, μολονότι στο τέλος επικράτησε η λογική, αν και στα Ίμια ο ενδοτισμός μας, με τους νεκρούς πιλότους, τις σημαίες που τις πήρε ο "άνεμος" και το σημιτικό "ευχαριστώ" στους Αμερικανούς, έμοιαζε περισσότερο με εθνική ταπείνωση. Αν κάτι πρέπει να μας διδάσκουν αυτές οι στιγμές τής Ιστορίας είναι πως η ειρήνη με κάθε κόστος ορισμένες φορές μπορεί να αποδειχθεί πιο ακριβή από μια μεμονωμένη πολεμική σύγκρουση. Πώς το λένε; "Αν θες ειρήνη, προετοιμάσου για πόλεμο"...

Είναι αλήθεια ότι στα χρόνια Ερντογάν οι τουρκικές προκλήσεις, πέρα από τις "συνηθισμένες" με τις παραβιάσεις- παραβάσεις τού ελληνικού εναέριου χώρου και κάποιες "βολτούλες" τουρκικών πολεμικών σκαφών μέχρι τη Σαλαμίνα, ήταν περιορισμένες. Δεν ισχύει, ωστόσο, το ίδιο για το τελευταίο χρονικό διάστημα, ιδίως μετά από το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου. Το καθεστώς τού "σουλτάνου" έγινε ακόμα πιο αυταρχικό, την ώρα που η Τουρκία κινδυνεύει με απώλεια ζωνών επιρροής στη γειτονιά της, αλλά και με απώλεια δικών της εδαφών στην περίπτωση δημιουργίας ενιαίου κουρδικού κράτους...

Αυτός ο συνδυασμός μόνο θετικός δεν είναι για τα εθνικά μας συμφέροντα. Αν η γείτονας απολέσει έδαφος στα νοτιοανατολικά είναι σχεδόν βέβαιο πως θα επιχειρήσει να το αναπληρώσει με πρόσκτηση νησιών τού Αιγαίου είτε μέσω αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάνης είτε ακόμα και με πολεμικά μέσα, έστω κι αν λησμονεί αυτό που έλεγε ο Μακιαβέλι, πως "ο πόλεμος αρχίζει όταν θέλεις, δεν τελειώνει όμως όταν το επιθυμείς"...

Σε αυτό το πλαίσιο, δεν είναι τυχαία και η ανακίνηση δήθεν ζητήματος τσάμηδων- των συνεργατών, δηλαδή, των ναζί- από το "ξαδερφάκι" τής Τουρκίας στα Βαλκάνια, την Αλβανία. Ο αλβανικός εθνικισμός βρίσκεται στα ντουζένια του την ίδια στιγμή που η ελληνική εθνική μειονότητα στη Βόρειο Ήπειρο διώκεται μέσα από την καταπάτηση των περιουσιών της κι όχι μόνο. Λίγοι αμφιβάλλουν πως Άγκυρα και Τίρανα βρίσκονται σε ανοιχτή γραμμή συνεννόησης. Γι' αυτό κι ορθώς πράττει ο Αλέξης Τσίπρας κι επιδιώκει τη στενότερη συνεργασία με ισχυρούς παίκτες τής περιοχής, όπως η Αίγυπτος...

Αν κάτι, ωστόσο, μπορεί να αποτρέψει τον πόλεμο, όσο κυνικό κι αν διαβάζεται, είναι το χρήμα. Επομένως, η Ελλάδα οφείλει να "χωθεί" στη συμφωνία για τον "Turkish Stream" που υπόγραψαν Πούτιν- Ερντογάν και να αξιοποιήσει στο έπακρο τη διαχρονική δυσπιστία τής Ρωσίας απέναντι στον "προαιώνιο" στρατηγικό της αντίπαλο στην περιοχή, την Τουρκία. Σε διαφορετική περίπτωση πολύ φοβάμαι πως ακόμα κι ο μάχιμος ανδρικός πληθυσμός που έχει ολοκληρώσει τη στρατιωτική του θητεία θα υποχρεωθεί να ξαναφορέσει τα χακί...