Ορισμός τής ταξικής πάλης: Μενεγάκη στον Alpha ή 4.000 γιατροί και νοσηλευτές στα νοσοκομεία;...

Την εποχή που και στα μέσα ενημέρωσης έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα οι καναλάρχες ήταν απόμακροι ηγεμόνες τούς οποίους για να τους δει όχι ο ελληνικός λαός, αλλά ακόμα και οι εργαζόμενοί τους θα έπρεπε πρώτα να στείλουν σχετικό αίτημα στον Πάπα. Τα χρόνια πέρασαν κι έφτασε η κυβέρνηση της Αριστεράς να βάλει μια τάξη στο χάος, στην "αεροπειρατεία" για την οποία μίλησε ο Ν. Παππάς. Και κάπως έτσι, στριμωγμένοι στα σκοινιά οι μιντιάρχες αναγκάστηκαν να γίνουν πιο γήινοι: να κλειστούν για τρεις ημέρες στη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης για μια τηλεοπτική άδεια και στη συνέχεια να υποχρεώνονται να βγαίνουν και σε εκπομπές λάιφσταϊλ ως πεινασμένοι συνταξιούχοι προκειμένου να πείσουν τις νοικοκυρές που φτιάχνουν συνεχώς μακαρόνια γιατί δεν υπάρχουν λεφτά για άλλα εδέσματα πως η πολιτεία τούς κυνηγά. Αλήθεια, τι περιμένει ο υπόδικος Δ. Κοντομηνάς με τα καραγκιοζιλίκια του; Πως το να βλέπουμε την Ελ. Μενεγάκη από τον Alpha θα πρέπει να θεωρηθεί πως έχει μεγαλύτερη αξία από το να προσληφθούν 4.000 γιατροί και νοσηλευτές στα νοσοκομεία ή να πάνε 15.000 περισσότερα παιδιά σε δημόσιους παιδικούς σταθμούς;...

Υπό μία έννοια οι διάφοροι κοντομηνάδες καλά κάνουν και υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους, έστω κι αν με τις υπερβολές τους στην ουσία αυτοεξευτελίζονται. Είναι ντροπή, ωστόσο, η αντιπολίτευση, και δη η αξιωματική, να έχει μετατραπεί τόσο απροκάλυπτα σε γραφείο Τύπου της διαπλοκής. Φυσικά και οι πολίτες γνωρίζουν τη σχέση αλληλεξάρτησης καναλαρχών- πολιτικών- μεγαλοεπιχειρηματιών- τραπεζιτών, ιδιότητες οι οποίες σε αρκετές περιπτώσεις ταυτίζονται. Αυτός ήταν, άλλωστε, ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους γκρεμίστηκε το παλιό καθεστώς κι ανήλθε στην εξουσία η Αριστερά. Πώς να το κάνουμε, τα συμφέροντα των καναλαρχών- εκδοτών δεν ταυτίζονται με τα αντίστοιχα της πλειονότητας των πολιτών. Γι' αυτό, εξάλλου, και η κλάψα των διαπλεκόμενων με τη σύμπραξη των αντιπολιτευόμενων δεν μπορεί να βρει ανταπόκριση στο λαϊκό αίσθημα παρά μόνο για να επιβεβαιωθεί η ταξική σύγκρουση που χαρακτηρίζει τη σχέση κυβέρνησης- αντιπολίτευσης...

Φυσικά η περίπτωση Καλογρίτσα δεν είναι αθώα. Μόνο που σε αντίθεση με ό,τι θα συνέβαινε με προηγούμενες κυβερνήσεις ο συγκεκριμένος εργολάβος δεν πήρε τελικώς τηλεοπτική άδεια. Φυσικά, επίσης, και η δικαστική εξουσία δεν λειτουργεί ακόμα και σήμερα απολύτως διακριτά από την εκτελεστική και τη νομοθετική. Η αντιπολίτευση, ωστόσο, εξακολουθεί να σκιαμαχεί για μια υπόθεση, όπως αυτή των τηλεοπτικών αδειών, η οποία είτε αφήνει παγερά αδιάφορη την κοινωνία είτε η τελευταία τάσσεται αναφανδόν στο πλευρό τής κυβέρνησης. Τουλάχιστον για λόγους αυτοσεβασμού θα όφειλε έστω και τώρα να παραδεχθεί ότι τα 260.000.000 ευρώ, τα 90 εκ των οποίων μπήκαν ήδη στο δημόσιο ταμείο, δεν είναι δυνατό να επιστραφούν σε εκείνους που απομύζησαν και συνεχίζουν να απομυζούν τον κρατικό κορβανά, στέλνοντας το λογαριασμό στο λαό...