Γι' αυτό και δεν υπάρχει ούτε μία απόφαση της νομοθετικής, της εκτελεστικής ή της δικαστικής εξουσίας η οποία να μην μπορεί να αμφισβητηθεί από το λαό. Όλοι κρινόμαστε από όλους, ανεξαρτήτως της θεσμικής μας θέσης και ουδείς μπορεί να κρύβεται πίσω από τη βουλευτική του έδρα, την υπουργική του καρέκλα ή τη δικαστική του τήβεννο προκειμένου να αποφεύγει τη δημόσια κριτική, η οποία βεβαίως πρέπει να στηρίζεται σε επιχειρήματα κι όχι σε ύβρεις αλλά πρέπει να είναι ταυτοχρόνως πανταχού παρούσα...
Κάπως έτσι οφείλει να λειτουργεί και η σχέση δημοσιογράφου- της αποκαλούμενης δηλαδή τέταρτης εξουσίας- με τον πολίτη. Είμαι ο τελευταίος που θα ισχυριστεί πως οι δημοσιογράφοι είναι οι καθαρότεροι άνθρωποι του κόσμου κι ότι κάθε τους δημοσίευμα στηρίζεται αποκλειστικώς και μόνο στην πραγματικότητα και στην εσωτερική τους ανάγκη να κοινωνήσουν την αλήθεια, όπως τουλάχιστον την καταλαβαίνουν. Από την άλλη, ωστόσο, οφείλουν κάποια στιγμή και οι πολίτες να συνειδητοποιήσουν ότι η αποκάλυψη ενός σκανδάλου ή ο σχολιασμός μιας ερεβώδους κατάστασης δεν είναι δυνατό να γίνονται χωρίς και οι ίδιοι να "βρέξουν" λίγο τα ποδαράκια τους...
Ο δημοσιογράφος για να βγάλει το φίδι από την τρύπα έχει ανάγκη τής συνδρομής ενός αναγνωστικού κοινού που θα τον συνδράμει στο έργο του λέγοντάς του όσα ξέρει και, βεβαίως, αγοράζοντας το προϊόν τής δουλειάς του αντί να ασχολείται από το πρωί μέχρι το βράδυ με το λάιφσταϊλ, μουντζώνοντας, παραλλήλως, τα "λαμόγια" που κρύβουν την αλήθεια για την οποία όμως δεν δείχνει το παραμικρό ενδιαφέρον. Ναι, να χαλαρώνουμε τη σκέψη μας ασχολούμενοι και με την Ελ. Μενεγάκη- ύπαγε οπίσω μου σοβαροφάνεια- όχι όμως και να είναι εκείνη και οι όμοιές της το αποκλειστικό μας "εξωσχολικό" ενδιαφέρον...
Φυσικά η ευθύνη των δημοσιογράφων για το μιντιακό σκηνικό που έχει διαμορφωθεί είναι η μεγαλύτερη. Όταν οι ίδιοι ανέχονται την περιθωριοποίηση του ρεπορτάζ και την επικράτηση των αγιογραφιών των πλούσιων κι όμορφων με τους οποίους συναγελάζονται σε κοκτέιλ πάρτι, όταν διστάζουν να εκστομίσουν ακόμα κι ένα δειλό όχι στα αφεντικά τους, όταν στο όνομα του να τα έχω καλά με όλους αδιαφορούν για την πεμπτουσία τού λειτουργήματός τους είναι φυσικό επόμενο να έρθει η συνολική απαξίωση όλων ανεξαιρέτως των επαγγελματιών τού χώρου. Δεν είναι δυνατό, για παράδειγμα, να μην δημοσιεύεται ρεπορτάζ για τον Αχ. Μπέο με το γελοίο επιχείρημα πως δεν πρόκειται για πολιτικό πρόσωπο. Λες κι ο συγκεκριμένος δεν είναι ο έκπτωτος μόνο στα χαρτιά δήμαρχος Βόλου- δηλαδή κατ' εξοχήν πολιτικό πρόσωπο- κι ο άνθρωπος ο οποίος διοικεί με αμφιλεγόμενες μεθόδους έναν από τους μεγαλύτερους δήμους τής χώρας...
Αλίμονο αν τα ντοκουμέντα υποτάσσονται στο φόβο μιας δικαστικής δίωξης ή ακόμα και της φυσικής εξόντωσης. Σε μια τέτοια περίπτωση καλύτερα κάποιοι να πάρουν ένα καλάμι και μια πετονιά και να ψαρεύουν σαργούς έχοντας το κεφάλι τους ήσυχο στην ηρεμία τής φύσης παρά να δηλώνουν εκδότες, διευθυντές, αρχισυντάκτες ή ρεπόρτερ μέσων ενημέρωσης. Τουλάχιστον δεν θα έχουν υποκύψει και στο αμάρτημα της εξαπάτησης πρώτα και κύρια του εαυτού τους. Όπως κι αν έχει, με συμπληρωμένα πλέον τα 38 μου χρόνια είναι πολύ αργά για να αρχίσω να σωπαίνω ενώπιον γυμνών βασιλιάδων που πιστεύουν ότι διατηρούν το αλάθητο του πάπα την ίδια ώρα που πνίγονται από τα ίδια τα ολέθρια λάθη τους κι ότι είναι ενδεδυμένοι των πολυτελέστερων αμφιέσεων γιατί οι αυλικοί τους ξέρουν μόνο να περπατούν σκυφτοί και να λένε αποκλειστικώς "μάλιστα κύριε" για να κρύβουν τη δική τους επαγγελματική ένδεια υποδυόμενοι τους βασιλικότερους του βασιλέως...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου