Το "Θάνος Αξαρλιάν" ούτε που πέρασε από τη ματαιοδοξία τής "Αγίας Οικογένειας"...

Φαντάζομαι την οικογένεια Μητσοτάκη σε πλήρη απαρτία- πρωθυπουργούς, δημάρχους, υπουργούς, νυν και πρώην- να δειπνεί ήσυχα κι ωραία απολαμβάνοντας ξανά τα προνόμια της κληρονομικώ δικαίω εξουσίας όταν κάποιο από τα πάμπολλα μέλη της πετά την ιδέα ο σταθμός "Ευαγγελισμός" του μετρό να μετονομαστεί σε "Παύλος Μπακογιάννης". "Και γιατί όχι;", ενδεχομένως να απάντησαν όλοι με μια φωνή, "εμείς έχουμε το πεπόνι, εμείς έχουμε και το μαχαίρι", θα συμπλήρωσαν. Και κάπως έτσι ο δολοφονηθέντας σώγαμπρος τιμήθηκε με τον ίδιο τρόπο όπως ο Αλέκος Παναγούλης...

Αν το μητσοτακέικο ήθελε όντως να τιμήσει τα θύματα της τρομοκρατίας κι όχι να επιδαψιλεύσει πάλι δάφνες στον εαυτό του, σε έναν τυμβωρυχικό αυνανισμό σε δημόσια θέα, θα μπορούσε να είχε δώσει στον "Ευαγγελισμό" το όνομα του Θάνου Αξαρλιάν, του νεαρού δηλαδή που δεν ήταν στόχος τής "17Ν", αλλά παράπλευρή απώλεια τρομοκρατικής της επίθεσης. Έτσι κι αλλιώς κι ο γράφων δεν αισθάνεται πως ζει σε μία κοσμική κοινωνία με τόσες στάσεις μέσων μεταφοράς με ονόματα αγίων και των εκκλησιών τους. Οι μετριότητες, ωστόσο, είναι αυτές που αναζητούν αφορμές για να γιορτάζουν το ανύπαρκτο κλέος τους...

Μπορεί η σύγχρονη δόξα των Ελλήνων να υπολείπεται της αρχαίας, όμως δεν έχουμε φτάσει ακόμα στο σημείο να έχουμε εξαντλήσει τις τιμηθείσες πιο μοντέρνες προσωπικότητές μας ώστε η λίστα να φτάσει έως τον Παύλο Μπακογιάννη. Δεν είναι λογικότερο, για παράδειγμα, να τιμήσουμε, δίνοντάς το όνομά του και σε σταθμό μετρό, τον Μίκη Θεοδωράκη ενώ βρίσκεται ακόμα εν ζωή; Κι αν προτιμάμε τους ήρωές μας νεκρούς, ας τον πουν "Μάνος Χατζιδάκις". Η οικογένεια Μητσοτάκη, ωστόσο, στον καθρέφτη της κοιτιέται και μόνη της αγαπιέται πιστεύοντας την ψευδαίσθηση μεγαλείου που της έχει καλλιεργήσει ένα σφόδρα υποστηρικτικό προς αυτή μιντιακό σύστημα...