Αλλού χτυπάει το νερό κι αλλού βροντάει ο μύλος...

Υπάρχει κατασπατάληση του νερού και στην Ελλάδα, όπως άλλωστε συμβαίνει με όλους τους φυσικούς πόρους, μόνο που οι ιέρακες του νεοφιλελευθερισμού το τελευταίο το αποκαλούν ισχυρή ανάπτυξη. Το πρόβλημα, ωστόσο, δεν αντιμετωπίζεται με το "πονάει χέρι, κόβει χέρι τού αδύναμου", δηλαδή με την αύξηση της τιμολόγησης. Όπου, άλλωστε, έχει εφαρμοστεί ένα τέτοιο μέτρο η μείωση της κατανάλωσης είναι ασήμαντη ακόμα και για να την αναφέρουμε...

Ούτε η ιδιωτικοποίηση, ωστόσο, ενός φυσικού μονοπωλίου και θεμελιώδους δημόσιου αγαθού όπως είναι το νερό έχει φέρει οφέλη. Χαρακτηριστικότατο είναι το παράδειγμα της Γαλλίας όπου ένα μαζικό κύμα ιδιωτικοποιήσεων ακολουθήθηκε από ένα μαζικότερο κύμα επαναδημοτικοποιήσεων...

Αν είναι απαραίτητο λόγω έλλειψης ρευστότητας, θα μπορούσαν οι ιδιώτες να συμμετέχουν στη συντήρηση, για παράδειγμα, των δικτύων. Το νερό, όμως, είναι απαραίτητο συστατικό τής ζωής και βασικός όρος επιβιωσης του ανθρώπινου κι όχι μόνο είδους κι όχι κάποιο καταναλωτικό αγαθό το οποίο το μάρκετιγκ μας "εξαναγκάζει" να σπαταλούμε περιουσίες γι' αυτό...

Το σχέδιο Μητσοτάκη για τη χώρα είναι τόσο φρέσκο όσο ο θατσερισμός: ιδιωτικοποιήσεις των πάντων, συμπίεση μισθων κι εργασιακών διακιωμάτων με το επιχείρημα πως από την ανάπτυξη που θα ακολουθήσει θα ωφεληθούν και οι μικρομεσαίοι. Το μοντέλο αυτό εφαρμόστηκε και στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία με τις γνωστές συνέπειες για τη ζωή των πολιτών, ενώ τις προηγούμενες η αυτορρύθμιση του κεφαλαίου, η τραπεζική ασυδοσία και η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα έπαιξαν το δικό τους, πολύ σημαντικό ρόλο στη χρεοκοπία τής χώρας. Η διεύρυνση των οικονομικών ανισοτήτων με αντάλλαγμα την εξασφάλιση μιας υπό όρους επιβιωσης δεν θα έπρεπε, όμως, να είναι το όραμα του λούμπεν προλεταριάτου και του πρεκαριάτου που ηδονίζονται με νόμο, τάξη κι ασφάλεια την ίδια ώρα που του παίρνουν τη μπουκιά από το στόμα...