Μόνο έκπληξη δεν μου προκαλεί το μένος με το οποίο επιτίθενται στους "Ενήλικες στο Δωμάτιο" του Κώστα Γαβρά οι απανταχού φιλελέδες μενουμεευρωπαίοι των οποίων ο φιλελευθερισμός βρίσκει τα όριά του όταν δεν έχουν κανένα πρόβλημα με παπάδες να ορκίζουν κυβερνήσεις, με την αστυνομοκρατία και τα κλειστά σύνορα. Το ότι οι περισσότεροι εξ αυτών, μάλιστα, δεν έχουν καν δει την ταινία μηδαμινή σημασία έχει για εκείνους που είναι έτοιμοι να πιστέψουν οτιδήποτε πει ένας ξένος κομισάριος. Η κατάληξη του πρώτου εξάμηνου του 2015 θα είναι πάντοτε μια ανοιχτή πληγή για όσους πιστεύουν ότι η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει, αλλά θα είναι πάντα μια ευλογία για εκείνους που δεν ονειρεύτηκαν ποτέ έναν καλύτερο κόσμο από αυτόν που ζούμε και γι' αυτό επιτίθενται με λύσσα, όπως θα έλεγε ο Αλμπέρ Καμί, σε αυτούς που αντιστέκονται σε ό,τι τους συνθλίβει...
Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο Αλέξης Τσίπρας έπρεπε, παρά ή και λόγω της απειρίας τους, να είναι καλύτερα προετοιμασμένοι, ο Γ. Βαρουφάκης αποδείχθηκε αποτυχημένη επιλογή κι από ένα σημείο και μετά ο τότε πρωθυπουργός επιχείρησε να βρει την καλύτερη διέξοδο στην πολύ δύσκολη θέση που τον είχε φέρει η ψευδαίσθησή του πως η Ελλάδα μπορούσε ακόμα να τινάξει την Ευρωζώνη στον αέρα. Η αυστηρή κριτική που του έγινε ήταν δίκαιη, εκείνοι όμως που δεν διαπραγματεύτηκαν με πολύ περισσότερα όπλα στο τραπέζι θα ήταν προτιμότερο να σκύβουν το κεφάλι από ντροπή από το να αναζητούν ακόμα και ποινικές ευθύνες γιατί μια κυβέρνηση προσπάθησε μέχρι τέλους να μην αποστεί από τη λαϊκή εντολή για σκίσιμο των μνημονίων. Η χώρα δεν χρεοκόπησε το 2015, είχε χρεοκοπήσει νωρίτερα από εκείνους που θρασύτατα αποδίδουν σε ένα εξάμηνο όλη την ευθύνη για την κατάρρευση πολιτικών επιλογών μισού αιώνα...
Αν, επομένως, η διαπραγμάτευση ΣΥΡΙΖΑ το 2015 ήταν ερασιτεχνική, αυτοί που χρεοκόπησαν τη χώρα ήταν επαγγελματίες απατεώνες; Πόσο ικανοποιημένοι είναι, εξάλλου, όλοι αυτοί από την κατάσταση που βρίσκεται η Ευρώπη τέσσερα χρόνια μετά; Έγινε καλύτερη από την κατάπνιξη της ανταρσίας Τσίπρα- Βαρουφάκη ή, μήπως, ο κλαυσίγελως τού Brexit, η απειλή νέας ύφεσης ή η αδυναμία διαχείρισης του προσφυγικού μαρτυρούν πως ό,τι συνέβη τα ξημερώματα της 13ης Ιουλίου 2015 στις Βρυξέλλες ήταν πράγματι πραξικόπημα ("This is a coup") σε βάρος τού κοινού μας μέλλοντος;...
Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο Αλέξης Τσίπρας έπρεπε, παρά ή και λόγω της απειρίας τους, να είναι καλύτερα προετοιμασμένοι, ο Γ. Βαρουφάκης αποδείχθηκε αποτυχημένη επιλογή κι από ένα σημείο και μετά ο τότε πρωθυπουργός επιχείρησε να βρει την καλύτερη διέξοδο στην πολύ δύσκολη θέση που τον είχε φέρει η ψευδαίσθησή του πως η Ελλάδα μπορούσε ακόμα να τινάξει την Ευρωζώνη στον αέρα. Η αυστηρή κριτική που του έγινε ήταν δίκαιη, εκείνοι όμως που δεν διαπραγματεύτηκαν με πολύ περισσότερα όπλα στο τραπέζι θα ήταν προτιμότερο να σκύβουν το κεφάλι από ντροπή από το να αναζητούν ακόμα και ποινικές ευθύνες γιατί μια κυβέρνηση προσπάθησε μέχρι τέλους να μην αποστεί από τη λαϊκή εντολή για σκίσιμο των μνημονίων. Η χώρα δεν χρεοκόπησε το 2015, είχε χρεοκοπήσει νωρίτερα από εκείνους που θρασύτατα αποδίδουν σε ένα εξάμηνο όλη την ευθύνη για την κατάρρευση πολιτικών επιλογών μισού αιώνα...
Αν, επομένως, η διαπραγμάτευση ΣΥΡΙΖΑ το 2015 ήταν ερασιτεχνική, αυτοί που χρεοκόπησαν τη χώρα ήταν επαγγελματίες απατεώνες; Πόσο ικανοποιημένοι είναι, εξάλλου, όλοι αυτοί από την κατάσταση που βρίσκεται η Ευρώπη τέσσερα χρόνια μετά; Έγινε καλύτερη από την κατάπνιξη της ανταρσίας Τσίπρα- Βαρουφάκη ή, μήπως, ο κλαυσίγελως τού Brexit, η απειλή νέας ύφεσης ή η αδυναμία διαχείρισης του προσφυγικού μαρτυρούν πως ό,τι συνέβη τα ξημερώματα της 13ης Ιουλίου 2015 στις Βρυξέλλες ήταν πράγματι πραξικόπημα ("This is a coup") σε βάρος τού κοινού μας μέλλοντος;...
1 σχόλιο:
ΟΚ δεν φταίει κανείς, μόνο εγώ που τους πίστεψα.
Δημοσίευση σχολίου