Η Χρυσή Αυγή δεν βρίσκεται πλέον στη Βουλή κι αυτό ήταν ένα από τα ελάχιστα θετικά των τελευταίων εκλογών. Αλίμονο, όμως, αν πρέπει κάθε φορά να έχουμε νεκρούς για να αντιλαμβανόμαστε πόσο τοξικός είναι ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, ο θρησκευτικός φανατισμός και γενικότερα η μισαλλοδοξία με τα οποία είναι χρόνια ποτισμένη η δημόσια ζωή τής χώρας...
Στην πρόσφατη συνέντευξη Τύπου, για παράδειγμα, στη ΔΕΘ ο Αλέξης Τσίπρας μου απάντησε πως είναι πλειοψηφικό ρεύμα όσοι υποστηρίζουν τον πλήρη διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας. Πολύ φοβάμαι πως δεν ισχύει κάτι τέτοιο κι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί στο άμεσο μέλλον τουλάχιστον αν όσοι λογιζόμαστε προοδευτικοί δεν τολμάμε να συγκρουστούμε με πατροπαράδοτες ιδεοληψίες...
Απορώ, εξάλλου, με τους λογής λογής ελληνόψυχους που δεν έχουν κανένα πρόβλημα με το να μετατρέπεται ξανά η ελληνική σημαία από την παρούσα κυβέρνηση σε έπαθλο για τον καλύτερο μαθητή. Αυτός είναι άραγε ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσεις τους άριστους, πολλώ δε μάλλον όταν αυτός ο ανταγωνισμός σε αρκετές περιπτώσεις παύει να είναι υγιής και μετατρέπεται σε σφαγείο φιλοδοξιών στο οποίο εμπλέκονται, όταν δεν έχουν και πρωταγωνιστικό ρόλο, και οι γονείς;...
Αφήστε που οι μεταξικές παρελάσεις αυτές καθεαυτές συνιστούν έναν αναχρονισμό με επικίνδυνες αναφορές. Δεν περιμένω, ωστόσο, καλύτερα πράγματα από μία υπουργό Παιδείας που συνδέει την Ιστορία με τη διαμόρφωση εθνικής συνείδησης και συζητά τη χρησιμοποίηση ιεροδιδάσκαλων στα σχολεία. Μου προξενεί, πάντως, διαχρονικά εντύπωση πώς ύστερα από τόση πλύση εγκεφάλου με αγιοποίηση των Ελλήνων και της θρησκείας τους και υποτίμηση ή και μίσος για τους "άλλους" εξακολουθούν να υπάρχουν τόσοι πολλοί που θρηνούν για τον Παύλο Φύσσα κι αγωνίζονται για μια Ελλάδα πολύ καλύτερη από τις δεισιδαιμονίες της...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου