Η Αριστερά οφείλει να ζητά συγγνώμη ακόμα κι όταν της αναλογεί μέρος τής ευθύνης...

Για την τραγωδία στο Μάτι υπάρχουν και επιχειρησιακές και πολιτικές ευθύνες, αφού, αν μη τι άλλο, είναι η πολιτική ηγεσία αυτή που διορίζει την επιχειρησιακή. Αν, επομένως, οι πολιτικοί μας δεν θέλουν να γίνονται αποδέκτες ενός δίκαιου ή άδικου αναθέματος ας φροντίσουν να επιτρέψουν επιτέλους στα σώματα ασφαλείας και στη δημόσια διοίκηση να διαθέτουν μεγαλύτερο βαθμό ελευθερίας. Σε άλλες χώρες το κράτος λειτουργεί κανονικώς κι ας μην έχουν κυβέρνηση για μήνες και στην Ελλάδα, και με το "επιτελικό" κράτος Μητσοτάκη, είναι τόσο υδροκεφαλικό όσο πουθενά αλλού...

Ανεξαρτήτως αν η ΝΔ σκύλευσε νεκρούς και το 2018 και σήμερα, οι τότε υπεύθυνοι της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και η Ρ. Δούρου οφείλουν, έστω και τώρα, μια συγγνώμη στις οικογένειες των θυμάτων. Την οφείλουν ακόμα κι αν οι κάτοικοι του Ματιού δεν είναι ανεύθυνοι της τραγωδίας, με το ρυμοτομικό, αυθαίρετο χάος που είχαν χτίσει τα προηγούμενα χρόνια.

Την οφείλουν ακόμα κι αν ανεύθυνες δεν είναι ούτε οι προηγούμενες κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για το ψηφοθηρικό κλείσιμο του ματιού στην παρανομία. Την οφείλουν ακόμα κι αν σήμερα τα ΜΜΕ κλείνουν το μάτι σε καταστροφικές πυρκαγιές, όπως στην Κορινθία την προηγούμενη εβδομάδα, στηρίζοντας το παραμύθι περί πρωθυπουργού Μωυσή...

Η Αριστερά αναλαμβάνει την ευθύνη ακόμα κι αν δεν της αναλογεί πλήρως, ιδίως όταν μιλάμε για απώλεια τόσων ζωών. Ούτε κρύβεται πίσω από την πραγματική απειλή τής κλιματικής αλλαγής ούτε πίσω από δεξιούς αξιωματικούς που προσδοκούσαν σε ανέλιξη μέσω της υπονόμευσης συναδέλφων τους, αποδεχόμενοι ακόμα και τον θάνατο πολιτών...

Η Αριστερά έχει κυβερνήσει τεσσεράμισι χρόνια, που δεν είναι πολλά, αλλά δεν είναι και λίγα για να χρησιμοποιεί μονίμως το ρεφρέν πως δεν πρόλαβε. Η Αριστερά για να ξανακυβερνήσει έχει χρέος με γενναιότητα να αναγνωρίσει τα λάθη της. Μόνο τότε θα την ακούνε και οι πολίτες με λιγότερη επιφυλακτικότητα για τις νέες υποσχέσεις που τους δίνει...