Η Μεσόγειος δεν μπορεί να γίνει ελληνική θάλασσα γιατί έχουμε το Καστελόριζο...

Στην Ελλάδα ζούμε με την ψευδαίσθηση πως το διεθνές δίκαιο είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μας, πως ό,τι περιλαμβάνεται σε αυτό δικαιώνει τη χώρα μας απέναντι στην Τουρκία. Την ίδια ώρα, επικαλούμαστε συνεχώς τη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, την οποία όμως δεν έχει υπογράψει η Τουρκία. Καλούμε, δηλαδή, τη γείτονα να σεβαστεί μια συμφωνία την οποία δεν έχει υπογράψει, αφού δεν τη συμφέρει κι αυτό θεωρούμε πως συμβαδίζει με το Διεθνές Δίκαιο...

Πριν μερικές εβδομάδες έπεσαν οι ελλαδέμποροι να φάνε τον Χρήστο Ροζάκη γιατί είπε πως το Καστελόριζο κείται μακράν της ηπειρωτικής, αλλά και της υπόλοιπης νησιωτικής χώρας. Λες κι αυτό δεν ισχύει ή λες κι αν δεν το έλεγε δεν το έχουν υπόψη στο εξωτερικό ή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης- αν φτάσουμε ποτέ εκεί, τουλάχιστον χωρίς να έχει προηγηθεί πολεμική εμπλοκή. Το δικαίωμα ανακήρυξης κι οριοθέτησης ΑΟΖ εμπίπτει κι αυτό στη διαδικασία τής αναλογικής και μη καταχρηστικής άσκησής του, αλλά εμείς πιστεύουμε ότι μπορούμε να μετατρέψουμε τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο σε ελληνική θάλασσα επειδή έχουμε το Καστελόριζο όταν η Τουρκία διαθέτει χιλιάδες χιλιόμετρα ηπειρωτικής ακτογραμμής στα νοτιοανατολικά...

Αν, εξάλλου, επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα στα 12 ν.μ. δεν είναι η Τουρκία που θα φέρει τα περισσότερα προσκόμματα, αλλά η Ρωσία. Κι αυτό γιατί θα περιοριστούν κατά πολύ τα διεθνή ύδατα και η ανέξοδη ρωσική πρόσβαση στη Μεσόγειο. Κοντολογίς, η επέκταση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, ασχέτως αν μας αρέσει ή όχι, περνά μέσα από τη συνεννόηση και με την Άγκυρα, είτε αυτή τη βαφτίσουμε συνδιαχείριση, που μας ενοχλεί ως έννοια, είτε δίκαιη μοιρασιά, που είναι και το ορθότερο...