Ο Αλέξης διαπραγματεύτηκε άφραγκος, ο Κυριάκος των 37 δισ. στο ταμείο τι δικαιολογία έχει;...

Ο Αλέξης Τσίπρας κάθισε στο τραπέζι τής διαπραγμάτευσης τον Ιανουάριο του 2015 μην έχοντας τίποτα στα χέρια του, αφού οι παίκτες τους οποίους αντικατάστησε δεν είχαν αφήσει ούτε χρήμα ούτε φύλλα ούτε μάρκες ούτε πίστωση κι αυτό το ήξεραν πολύ καλά οι αντίπαλοί τους. Κι όμως, οι αντικατασταθέντες το 2015 κι ανανήψαντες το 2019 έχουν το θράσος ακόμα και σήμερα να κατηγορούν τον πρώην πρωθυπουργό πως αυτός χρεοκόπησε τη χώρα κι αυτός ευθύνεται που έκανε παραχωρήσεις για να κρατηθεί στο παιχνίδι και να καταφέρει τέσσερα χρόνια αργότερα να αφήσει στους αντικαταστάτες του και χρήμα και φύλλα και και μάρκες και πίστωση. Ειρωνεύονται τη διαπραγμάτευση του Ιουλίου τού 2015- όταν ο Αλέξης Τσίπρας πάλευε μόνος του κόντρα στα θηρία- αυτοί οι οποίοι στη διαπραγμάτευση του 2020- κατά την οποία η Ελλάδα δεν είναι μόνη της και διαθέτει τα ταμειακά διαθέσιμα που άφησε η "επάρατος" Αριστερά- φέρνουν νέο μνημόνιο, πολύ πιο αχρείαστο από όλα τα προηγούμενα...

Σε αντίθεση με τον Αλ. Τσίπρα, ο Κ. Μητσοτάκης ήθελε από την πρώτη στιγμή να κυβερνήσει με την πολιτική ασπίδα ενός μνημονίου. Γι' αυτό κι επιθυμούσε διακαώς να υπογράψει το τέταρτο ο προκάτοχός του, γι' αυτό και δεν έλαβε εμπροσθοβαρή μέτρα αντιμετώπισης των οικονομικών συνεπειών τού κορονοΐού, γι' αυτό και κράτησε το στόμα του κλειστό στη Σύνοδο Κορυφής και δεν συμπαρατάχθηκε με τις χώρες τού Νότου, επιτρέποντας στους ευρωτσιγκούνηδες του Βορρά να κάνουν κουμάντο. Τώρα, άλλωστε, ο πρωθυπουργός βρήκε και το πάτημα που αναζητούσε για να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές και να κεφαλαιοποιήσει πολιτικώς τη μεγαλύτερη εξαπάτηση της μεταπολίτευσης...

Όσο για την ΕΕ, σε κάθε κρίση αποδεικνύεται ακόμα περισσότερο ότι όσοι συμμετέχουν σε αυτή το κάνουν για να υπερασπιστούν τα κρατικά τους κι όχι τα ευρωπαϊκά συμφέροντα. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τους πλούσιους, αλλά και τους φτωχούς.

Γι' αυτό κι αναρωτιέμαι αν έχει φτάσει η ώρα να εγκαταλείψουμε την ψευδαίσθηση πως αυτή η λυκοσυμμαχία θα αποκτήσει ποτέ ενιαία πολιτική υπόσταση, οικονομική κι εξωτερική πολιτική κι ας την περιορίσουμε σε ένα κοινό ταμείο για την απορρόφηση κονδυλίων για το οποίο θα υπάρχουν κανόνες, αλλά το μείγμα οικονομικών πολιτικών που θα ακολουθεί το κάθε κράτος- μέλος θα είναι αποκλειστικώς δικής του επιλογής. Όχι τίποτα άλλο, αλλά και για να μην ξοδεύουμε ετησίως εκατομμύρια επί εκατομμυρίων για να συντηρούμε ένα γραφειοκρατικό τέρας που δεν χάνει ευκαιρία να αποδεικνύει ότι δεν είναι τίποτα άλλο από ένα συνονθύλευμα εθνικισμών που προάγει το νεοφιλελευθερισμό και για ξεκάρφωμα προσφέρει κι αλληλεγγύη με το σταγονόμετρο και με δυσβάσταχτα ανταλλάγματα...