Προσδιορίζονται από το μίσος, όχι από την αγάπη...

Είναι κακό κάποιος να αγαπά την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένειά του; Φυσικά κι όχι. Η δεξιά, ωστόσο, διαχρονικά δεν σταματά εκεί. Την αγάπη για την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια, ακόμα κι όταν είναι ειλικρινής κι όχι υποκριτική, που δεν συμβαίνει πάντα, την ταυτίζει με το μίσος για τις πατρίδες, τις θρησκείες και τις οικογένειες των άλλων. Όταν, επομένως, μισό αιώνα μετά την πτώση τής χούντας των συνταγματαρχών κάποια ορφανά της χρησιμοποιούν το ίδιο σύνθημα δεν το κάνουν γιατί αγαπούν, αλλά γιατί αναζητούν ψηφαλάκια ανάμεσα σε αυτούς που μισούν...

Μπορούν οι τραγοπαπάδες να απαγορεύουν σε βουλευτές που ψήφισαν το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών να εισέρχονται στις εκκλησίες; Ναι, γιατί όχι, μαγαζάκια τους είναι. Αλίμονο, όμως, ούτε επιτρέπεται να χειροδικούν ούτε να υποκινούν σε άσκηση βίας. Κι αυτό όχι τόσο γιατί το απαγορεύει ο νόμος όσο γιατί το απαγορεύει ο Ιησούς Χριστός στον οποίο υποτίθεται πως πιστεύουν...

Αυτή η χώρα χρεοκόπησε το 2009 κι έχασε το 25% του ΑΕΠ της μέχρι και το 2014, η μεγαλύτερη απώλεια παγκοσμίως σε καιρό ειρήνης. Εκείνοι, όμως, που τη χρεοκόπησαν και φτωχοποίησαν τον πληθυσμό της έβρισκαν πάντα μια ζεστή αγκαλιά από τους ρασοφόρους. 

Δεν την έχασαν ούτε όταν παρίσταναν τους μακεδονομάχους για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Την απώλεσαν μόνο όταν ψήφισαν ώστε ορισμένοι άνθρωποι να απολαμβάνουν το ίδιο δικαίωμα με την πλειονότητα όταν δεν υπήρχε κανένας πραγματικός λόγος για να μην το απολαμβάνουν. Κι αυτό λέει περισσότερα για τους ιερωμένους από όσα λέει για τη δεξιά τού Κυρίου... 

 
 

Η ιερή ελληνική οικογένεια ήταν πάντοτε ανίερη...

Λίγο από το ζήλο που δείχνουν τα περισσότερα ΜΜΕ για να πληροφορηθούν την κατάθεση της 12χρονης να έδειχναν και για τη δικογραφία τής Siemens ή της Novartis μπορεί να είχε ξεβρομίσει το κομματικό σύστημα της χώρας. Δεν το δείχνουν όμως: τους ενδιαφέρει η εντυπωσιοθηρία ώστε να χορταίνουν τα πιο χυδαία μας ένστικτα, μαζί με τη συσκότιση για τα σημαντικά. Αν υπάρχει χειρότερη δημοσιογραφία στον κόσμο σε καθεστώς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας παρακαλώ να με ενημερώσετε...

Έχουμε μάθει τα πάντα για το πώς βιαζόταν η ανήλικη- "συνευρισκόταν", σύμφωνα με τα μιντιακά παπαγαλάκια-, αλλά όχι και πολλά για το ποιοι ήταν και ποιες διασυνδέσεις είχαν οι βιαστές. Τα ίδια και για την κοπέλα που, κατά Κούγια, ικανοποίησε μια φαντασίωσή της στο ΑΤ Ομονοίας. Δημοσιογραφική ανικανότητα ή εσκεμμένο κουκούλωμα; Διαλέγετε και παίρνετε. Μόνο που κανείς μας δεν είναι τόσο αθώος όσο θέλει να πιστεύει όταν καλύπτεται από την περιγραφή τής κλειδαρότρυπας και δεν αναζητά τίποτα παραπάνω...

Είναι πολύ βολικό να ρίχνουμε την ευθύνη γι' αυτό που αποκαλούμε ηθική κατάπτωση της κοινωνίας στην πανδημία και στον εγκλεισμό. Η ιερή ελληνική οικογένεια δεν ήταν ποτέ τόσο αναμάρτητη όσο την θέλει το συλλογικό μας φαντασιακό. 

Οι τέσσερις τοίχοι ενός σπιτιού κρύβουν ιστορίες που ακόμα κι αν δεν είναι τόσο δραματικές όσο της 12χρονης δεν παύουν να αποδομούν τη φαντασίωση πως η πατρίδα, η θρησκεία και η οικογένειά μας είναι τόσο ειδυλλιακές όσο τις φανταζόμαστε. Βασίζουμε την κοινωνική ειρήνη σε ψέματα κι αυταπάτες, επιτρέποντας στους οικογενειακούς πολέμους να καταστρέφουν ανθρώπινες ζωές...   
 

Δεν βίαζε με την κομματική ταυτότητα στο στόμα...

Ο παιδοβιαστής του Κολωνού δεν βίαζε γιατί ήταν δεξιός ούτε γιατί δήλωνε αγάπη για την πατρίδα, την θρησκεία και την οικογένεια. Ούτε μπορώ να διανοηθώ πως οι μεγαλόσχημοι νεοδημοκράτες που είχαν φωτογραφηθεί μαζί του γνώριζαν για τη δράση του κι όμως έσκαγαν χαμόγελα δίπλα του. Όπως δεν υπάρχει οικογενειακή ευθύνη στην περίπτωση του Θ. Πλεύρη για τον πατέρα του, ομοίως δεν είναι δυνατό να μιλάμε συλλήβδην για κομματική ευθύνη αν ένα μέλος κόμματος αποδειχθεί εγκληματίας. Συνυπεύθυνοι είναι όσοι γνώριζαν και σιωπούσαν και ουδείς άλλος...

Δεν είναι λίγοι οι δεξιοί που προσβάλλουν με την υποκρισία τους την πατρίδα, την θρησκεία και την οικογένεια, όπως δεν είναι και λίγοι οι αριστεροί που με τις πράξεις τους πόρρω απέχουν από το να αγωνίζονται για την κοινωνική δικαιοσύνη, την ισότητα και τις ελευθερίες. Η υποκρισία δεν έχει κομματικό πρόσημο ούτε τιμά κανέναν να βάζει στη ζυγαριά τη δική του ηθική με εκείνη των άλλων ώστε να μπορεί στη συνέχεια να μιλά για κρεμάλες κι εκτελεστικά αποσπάσματα. Κοντολογίς, όσο κτήνος μπορεί να είναι κάποιος που βιάζει παιδιά, το ίδιο κτήνος είναι κι αυτός που ονειρεύεται την θανατική του ποινή ως μοναδική τιμωρία...

Δεν αντιλέγω στο να δοθούν στη δημοσιότητα τα στοιχεία τού παιδοβιαστή και των πελατών του. Είναι κι αυτή μία λογική μέθοδος τιμωρίας και παραδειγματισμού. Δεν με βρίσκει, ωστόσο, καθόλου σύμφωνο η λογική τού όχλου που κρύβεται πίσω από την απαίτησή του για δημόσια διαπόμπευση. Αυτοί οι 213 πελάτες είναι άξιοι τιμωρίας, είναι όμως και πολύ βολικοί αποδιοπομπαίοι τράγοι για μια μάζα που αντί να αγωνίζεται για τη βελτίωσή της ψάχνει στα σκουπίδια χειρότερούς της για να ξεπλένει τα δικά της, μεγάλα ή μικρά, πάθη. Υποκρισία, το αγαπημένο μας συλλογικό αμάρτημα...

   

 

Δημοκρατία άσος στο ημίχρονο διπλό τελικό...

Για να κερδίσεις ένα ματς, πέρα από τύχη, πρέπει να έχεις καλύτερη ομάδα από τον αντίπαλο. Για να νικήσεις ένα στημένο αγώνα οφείλεις να έχεις πολύ καλύτερη ομάδα από τον απέναντι. Και σε ένα τέτοιο στημένο ματς πασχίζει να επικρατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Κόντρα σε έναν αντίπαλο που μετακινεί τα γκολπόστ όταν δεν τον βολεύει το μήκος, το πλάτος και το ύψος τους και που όταν χρειαστεί διαθέτει την εύνοια της διαιτησίας, ακόμα και του VAR, της τηλεόρασης δηλαδή...

Το να έχει κάποιος την πρωθυπουργία και την κοινοβουλευτική πλειοψηφία προφανώς και του δίνει πλεονεκτήματα, τα οποία αναγνωρίζονται, και σωστά, από την κοινοβουλευτική μας δημοκρατία. Όταν, όμως, από την πρώτη ημέρα επιχειρεί την άλωση του βαθέος κράτους και των θεσμικών αντίβαρων που δεν είχε ήδη στο τσεπάκι του, τότε διαπράττει πολλά φάουλ, τα οποία μάλιστα δεν σφυρίζονται. Κι όταν ακόμα σφυρίζονται οι διαιτητές που έκαναν σωστά τη δουλειά τους διώκονται...

Θα μπορούσα πολύ εύκολα να περιέγραφα την κατάσταση σήμερα στην Ελλάδα ακόμα πιο ωμά και να μιλούσα για βιασμό τής δημοκρατίας από μία και μόνο οικογένεια που συμπεριφέρεται ωσάν η χώρα να είναι ιδιοκτησία της κι έχει μετατρέψει το κράτος σε παρακράτος της. Και με τόσα ακίνητα που διαθέτει με δανεικά κι αγύριστα δάνεια μπορεί και να είναι. Όπως κι αν έχει, δεν της έχω καμία εμπιστοσύνη ακόμα και για το ότι θα διεξάγει αδιάβλητες εκλογές. Κι αν μπορεί να γίνομαι υπερβολικός γίνομαι γιατί τέτοιο είναι και το έλλειμμα δημοκρατίας στον τόπο... 

 

Οι λύκοι τα λυκόπουλά τους...

Ο υιός Μητσοτάκη, όπως άλλωστε κι ο μπαμπάς πριν από αυτόν, δεν υπήρχε περίπτωση να ξεκινούσε την επαγγελματική- πολιτική του καριέρα από το ίδιο σημείο εκκίνησης με τον υιό κάποιου "κοινού θνητού". Όποιος το πίστευε μάλλον έχει θεοποιήσει τόσο πολύ στο μυαλό του τον καπιταλισμό που πιστεύει ότι μόνο οι τεμπέληδες δεν τα καταφέρνουν στη ζωή τους και πως αν προσπαθήσεις το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να επιτύχεις. Κι επειδή ακριβώς δεν ισχύει κάτι τέτοιο γι' αυτό και το αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη θα παραμένει επίκαιρο...

Μόνο, όμως, όταν η αξιοκρατία θα γίνει ο κανόνας θα μπορούμε να κατηγορούμε εξ άμβωνος τον όποιο Μητσοτάκη. Πόσοι από εμάς, άλλωστε, θα είχαμε προτιμήσει ή συστήσει σε μια εργασία έναν πιο άξιο από τον γιο, την κόρη, τον αδελφό ή τον φίλο μας; Αν απαντήσουμε με ειλικρίνεια στον εαυτό μας, θα διαπιστώσουμε ότι περισσότερο φθονούμε τον Κυριάκο που μπορεί και τοποθετεί τα παιδιά του σε καλά αμειβόμενες θέσεις, όπως είχε τοποθετήσει και τον ίδιο ο δικός του μπαμπάς, παρά τον επικρίνουμε...

Ομοίως, στην κυβερνώσα Αριστερά οφείλουν να είναι πιο προσεκτικοί όταν δείχνουν με το δάχτυλο τους πολιτικούς τους αντιπάλους για φαινόμενα νεποτισμού. Υπάλληλοι της Βουλής, άλλωστε, δεν έχουν τοποθετηθεί μόνο παιδιά δεξιών, έτσι δεν είναι;... 

Στην Ελλάδα, ωστόσο, ο θεσμός τής οικογένειας έχει θεοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό που στο όνομά της επιτρέπονται τα πάντα. Όταν, όμως, η οικογένεια προηγείται της κοινωνίας μην περιμένετε ο νοητός ήλιος τής δικαιοσύνης να θυμηθεί τη χώρα μας...

Όλα επιτρέπονται για την πατρίδα, την θρησκεία και την οικογένεια...

Το πρόβλημα στο χουντικό σύνθημα "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια" δεν είναι η πατρίδα, η θρησκεία ή η οικογένεια. Είναι το πνεύμα του, πως όποιος επικαλείται αυτές τις αξίες- είναι, πράγματι, αξίες- μπορεί να λέει και να πράττει ό,τι θέλει. Κι έτσι έχουμε φτάσει στο σημείο να δικαιολογούνται τα πάντα, αρκεί να γίνονται στο όνομα της πατρίδας, της θρησκείας ή της οικογένειας...

Για την πατρίδα μπορείς να απωθείς στον θάνατο ικέτες τής Γης στο Αιγαίο και να μισείς άλλους λαούς, για την θρησκεία να αψηφάς τη δημόσια υγεία και να πηγαίνεις στην εκκλησία και να κοινωνείς, για την οικογένεια να υπερασπίζεσαι το καμάρι σου ακόμα κι όταν ξυλοφορτώνει έναν εργαζόμενο. Η υποκρισία μας, μάλιστα, γίνεται ακόμα μεγαλύτερη όταν εντοπίζουμε πολύ εύκολα τέτοιου είδους παθογένειες σε άλλους, αλλά στους καθρέφτες μας έχουμε ρίξει σεντόνια για να μην βλέπουμε κι εμείς οι ίδιοι τα δικά μας χάλια. Μπορεί, για παράδειγμα, να μην βιαιοπραγεί ο μέσος γιος ή η μέση κόρη, αλλά στα σχολεία κάνουν πάρτι σε βάρος των δασκάλων και των καθηγητών τους και στο τέλος τη νύφη την πληρώνουν οι εκπαιδευτικοί, που υπομένουν και τις κατσάδες των γονέων...

Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι άξιοι για όλα κι αυτό έχει ισχύ και για την ιδιότητα του γονέα. Μόνο που οι κοινωνίες μας είναι με αυτόν τον τρόπο δομημένες ώστε η απόκτηση παιδιών- βιολογικών, βεβαίως, αλλιώς δεν θα έμεναν τόσα παιδιά στα αζήτητα της υιοθεσίας- να θεωρείται συνώνυμο της ατομικής ολοκλήρωσης. Κανείς δεν πρόκειται να σε κατηγορήσει γιατί δεν κέρδισες το Νόμπελ, δεν πέταξες στη Σελήνη ή δεν διέσχισες την Ανταρκτική με παγοθραυστικό. 

Αν, όμως, δεν έχεις παιδιά, τότε αλίμονό σου, ιδίως από μία ηλικία και μετά κάτι στραβό συμβαίνει με σένα. Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα δεν καταλαβαίνω τι μας παραξένεψε τόσο με τους νταήδες τού μετρό. 

Απλώς έκαναν πρώτοι, ίσως, με τόσο προκλητικό τρόπο το επόμενο βήμα στην αποδόμηση των ιερών κι οσίων τής ελληνικής οικογένειας, που είναι τόσο σάπια όσο και η κοινωνία που όλες οι οικογένειες συναποτελούν χωρίς να το θέλουν. Ο ατομισμός συνιστά τις κολόνες τού συστήματος που, κατά τα άλλα, πιστεύουμε ότι είναι επιτυχημένο μέχρι το κωλόπαιδο κάποιου άλλου να ανοίξει το δικό μας κεφάλι ή του κανακάρη μας...

 
 

Δεν θα σκοτώσει ο Ποινικός Κώδικας το ρατσισμό...

Η διοργάνωση μπάρμπεκιου με χοιρινό και μπύρα έξω από στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων προφανώς και συνιστά ρατσιστική- μισαλλόδοξη συμπεριφορά. Δεν είμαι, ωστόσο, σύμφωνος με την ποινικοποίησή της, εκτός βεβαίως αν φτάσει έως τη χρήση βίας απέναντι στους ικέτες τής Γης. Σε μία τέτοια περίπτωση το πολύ πολύ να καταφέρουμε την ηρωοποίηση των διωκόμενων και την επέκταση αυτών των μπάρμπεκιου σε όλη τη χώρα...

Η διοργάνωση κρεατοφαγίας από την Ένωση Αθέων τη Μεγάλη Παρασκευή ναι μεν είναι εφηβική αντίδραση απέναντι στον ελληνικού τύπου φονταμενταλισμό κι ενδεχομένως προσβλητική για όσους νηστεύουν, αλλά δεν εμπεριέχει το μίσος τής διοργάνωσης μπάρμπεκιου έξω από χώρους κράτησης απελπισμένων ψυχών. Οι χριστιανοί, άλλωστε, θα φάνε όσο θέλουν δύο ημέρες αργότερα, την Κυριακή του Πάσχα, ενώ οι πρόσφυγες θα συνεχίζουν να διαβιούν υπό συνθήκες στις οποίες οι περισσότεροι ελληναράδες δεν θα ήθελαν να ζουν ούτε τα κατοικίδιά τους. Από την άλλη, όμως, η ποινικοποίηση όλων αυτών των συμπεριφορών θα μπορούσε, υπό τις κατάλληλες πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες που αυτήν τη στιγμή υπάρχουν στη χώρα, να οδηγούσε και στη σύλληψη των κρεατοφάγων άθεων...

Ο ρατσισμός, η μισαλλοδοξία και η ξενοφοβία δεν θα εκλείψουν ούτε με την ποινικοποίησή τους ούτε με την απομάκρυνση, για παράδειγμα, όλων των προσφύγων από την Ελλάδα. Είναι ζήτημα οικογένειας, σχολείου, κοινωνίας να διδάξουν και να διδαχθούν ότι ο εχθρός δεν βρίσκεται στο διαφορετικό, αλλά στον καταπιεστή. Κι ο καταπιεστής δεν είναι ο φουκαράς που έρχεται από εμπόλεμη ζώνη ή μέσα στη φτώχεια, αλλά εκείνος που του πουλά και πατριωτισμό για να γίνει πλούσιος και ισχυρός ή για να διατηρήσει τα πλούτη και την ισχύ που απόκτησε με δόλια μέσα...

Πλην των παιδιών, ποιος, αλήθεια, ανάμεσά μας είναι αθώος;...

Αμόκ αιτημάτων για παραιτήσεις έχει καταλάβει την ελληνική κοινωνία, η οποία σοκαρισμένη όπως είναι και μαθημένη να βλέπει στον άλλο τον εχθρό αδυνατεί για μια ακόμα φορά να προχωρήσει στην απαραίτητη ενδοσκόπηση η οποία θα την απαλλάξει από μελλοντικές τραγωδίες. Αν εξαιρέσουμε τα παιδιά- αρκετά, μάλιστα, βρήκαν τραγικό θάνατο στην Αττική- πόσοι, αλήθεια, ανάμεσά μας μπορούμε να ισχυριστούμε πως είμαστε αθώοι των παθογενειών που οδήγησαν στην καταστροφή; Ιδίως όσοι κατοικούν στις περιοχές που χτυπήθηκαν, πριν βρίσουν τον επόμενο πολιτικό που θα τους επισκεφθεί και ζητήσουν το κεφάλι του στον τορβά ας αναλογιστούν αν τα εποίησαν όλα καλώς και νομίμως και ήταν η όποια καθυστέρηση της κρατικής μηχανής η αιτία των δεινών τους κι όχι το ότι ζούσαν επί χρόνια σε αυθαίρετες κατασκευές σε αυθαίρετους συνοικισμούς- αυτόνομες πολιτείες...

Έχω μεγαλώσει στην Ελλάδα κι επομένως γνωρίζω πόθεν προέρχεται αυτή η ψύχωση με τις παραιτήσεις πριν ακόμα κηδευτούν τα θύματα της όποιας τραγωδίας και δίχως να γνωρίζουμε τι συντέλεσε περισσότερο σε αυτή. Είναι αυτή η πρωτόγονη τάση μας, την οποία η οικογένεια, το σχολείο και οι υπόλοιποι κοινωνικοί θεσμοί είτε αδιαφορούν γι' αυτή είτε την υποθάλπουν, να αναζητάμε αποδιοπομπαίους τράγους για τις δυστυχίες μας.

Το έκαναν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι για τους οποίους είμαστε τόσο υπερήφανοι, γιατί να μην το κάνουμε κι εμείς, τα "μπάσταρδα" των φυλετικών επιμειξιών που ακολούθησαν μέσα στους αιώνες; Σε αυτό το πλαίσιο, δεν φταίω που έχτισα σπίτι σε καμένη περιοχή, δίχως πολεοδομικό σχέδιο, δίχως πρόσβαση στο δρόμο ή στη θάλασσα, αλλά ο κακός υπουργός που όταν με περικύκλωσε η φωτιά δεν έστειλε γρήγορα το πυροσβεστικό όχημα που κάποιος άλλος "σπουδαίος" συμπολίτης μου είχε εμποδίσει καταλαμβάνοντας τη Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης...

Πόσο ανακουφιστικό για τη συλλογική μας ευθύνη θα ήταν αν είχε παραιτηθεί ένας υπουργός, η περιφερειάρχις, κάποιος δήμαρχος ή ακόμα κι ο πρωθυπουργός. Το προσμένουμε ως λύτρωση για τις δικές μας διαχρονικές ευθύνες, οι οποίες στη συγκεκριμένη περίπτωση μόνο ασήμαντες δεν είναι...

Αν ερχόταν η πολυπόθητη παραίτηση, θα μπορούσαμε να επιστρέψουμε καθησυχασμένοι μια ώρα αρχύτερα στο "business as usual" και να ξαναχτίζαμε τα αυθαίρετά μας πείθοντας και τον εαυτό μας ότι δεν φταίμε οι ίδιοι αλλά εκείνοι που παραιτήθηκαν. Κάπως έτσι θα περιμέναμε τη νέα συμφορά να μας χτυπήσει την πόρτα, πιστεύοντας ότι πρόκειται για φυσικό κι όχι ανθρώπινο φαινόμενο και το οποίο είμαστε σε θέση να καταλαγιάσουμε με μια ανθρωποθυσία...

Κι αν στη ζωή πήρα μηδέν δεν τα φταίει μια σημαία...

Η γραμμή που χωρίζει τον υγιή από τον αρρωστημένο ανταγωνισμό είναι τόσο λεπτή ώστε δικαιολογημένως "σκοντάφτουμε" αρκετές φορές πάνω της. Υπάρχουν, βεβαίως, κι εκείνοι που θεωρούν κάθε είδους ανταγωνισμό υγιή ή, από την άλλη πλευρά, νοσηρό και οι οποίοι μάλλον θα χάσουν το χρόνο τους αν διαβάσουν τη συνέχεια του κειμένου...

Όπως κι αν έχει, η ανάγκη να ξεχωρίζουμε από το πλήθος βρίσκεται στη φύση μας. Το ζήτημα είναι, ωστόσο, πού βρίσκονται τα όρια, ποιος τα θέτει και με ποιο σκοπό. Κι αυτό γιατί ναι μεν δίχως ανταγωνισμό ενδεχομένως να ζούσαμε ακόμα στις σπηλιές, αλλά και με την θεοποίησή του κινδυνεύουμε να επιστρέψουμε ως ανθρωπότητα σε αυτές...

Πρέπει οι μαθητές να βαθμολογούνται και να ανταμείβονται για τις επιδόσεις τους; Πρέπει, σε διαφορετική περίπτωση έχει δίκιο η ΝΔ και κάθε ΝΔ να διατείνεται πως ανταμείβεται η ήσσονα προσπάθεια. Είναι, όμως, η συμμετοχή στην παρέλαση ως σημαιοφόρος ο καλύτερος τρόπος για να ανταμειφθεί ο αριστούχος μαθητής; Θα μπορούσε να είναι, αφού και στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων, για παράδειγμα, δεν γίνεται κλήρωση αλλά δίνεται η σημαία στον αθλητή που τα έχει πάει καλύτερα από άλλους...

Το να ταυτίζεται, ωστόσο, η σημαιοφορία με την επιβράβευση ξεπερνά τα όρια της επιβεβαίωσης ότι οι κόποι δεν πήγαν χαμένοι και μετασχηματίζεται σε βαθμοθηρία, η οποία με τη σειρά της έχει χαρακτηριστικά ανθρωποφαγίας, δηλαδή μιας σοβαρής ψυχικής ασθένειας. Ξέρω και ξέρετε, άλλωστε, αρκετές περιπτώσεις μαθητών που αντιμετώπισαν σοβαρά ψυχολογικά και σωματικά προβλήματα από την πίεση που τους είχε ασκηθεί να είναι οι καλύτεροι παντού, σε σημείο τραγικής γελοιότητας...

Τι νόημα έχει, εξάλλου, να κυνηγάς σε όλα το εικοσάρι γιατί αυτό απαιτεί το οικογενειακό και κοινωνικό σου περιβάλλον, καθώς κι ο επίκτητος εγωισμός που προκαλείται με αυτόν τον τρόπο, αλλά να μην έχεις διαβασει ούτε ένα εξωσχολικό βιβλίο γιατί "δεν έχεις χρόνο για τέτοια"; Τι αξία σου προσδίδει να έχεις παραστεί σε όλες τις παρελάσεις ως σημαιοφόρος αν κατά τη διάρκεια της πρώτης νιότης σου έχεις στερηθεί την κοινωνικοποίηση, τη συντροφικότητα και την ευρύτερη αντίληψη για το βίο που δίχως αυτές βγαίνεις στη ζωή ως ένα πολύ καλώς εκπαιδευμένο μωρό; Θα μου πείτε πως τα λέω όλα αυτά γιατί δεν υπήρξα ποτέ σημαιοφόρος και δεν έχω καταφέρει να γίνω πλούσιος και διάσημος. Υπάρχουν πολλοί άλλοι, όμως, εκεί έξω που μπορεί και να μην αποστήθισαν ούτε ένα σχολικό βιβλίο στη ζωή τους κι ωστόσο τα έχουν καταφέρει περίφημα...

Για όλα αυτά και για πολλά άλλα ακόμα δεν νομίζω πως κανένας καλός μαθητής τής έκτης δημοτικού- γιατί περί αυτής της πρώιμης τάξης έχει σηκωθεί όλος ο ντόρος από τους νεοσυντηρητικούς- θα απογοητευτεί και θα παρατήσει την προσπάθεια επειδή θα έχει χάσει τη σημαία σε μια κλήρωση. Κι αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε χρειάζεται επειγόντως ψυχολογικής υποστήριξης γιατί κάποιοι μέσα στο σπίτι του και γύρω από αυτό έχουν φροντίσει να τον μετατρέψουν σε έναν αρρωστημένο νεοφιλελεύθερο από τα δέκα του χρόνια...