Δεν βίαζε με την κομματική ταυτότητα στο στόμα...

Ο παιδοβιαστής του Κολωνού δεν βίαζε γιατί ήταν δεξιός ούτε γιατί δήλωνε αγάπη για την πατρίδα, την θρησκεία και την οικογένεια. Ούτε μπορώ να διανοηθώ πως οι μεγαλόσχημοι νεοδημοκράτες που είχαν φωτογραφηθεί μαζί του γνώριζαν για τη δράση του κι όμως έσκαγαν χαμόγελα δίπλα του. Όπως δεν υπάρχει οικογενειακή ευθύνη στην περίπτωση του Θ. Πλεύρη για τον πατέρα του, ομοίως δεν είναι δυνατό να μιλάμε συλλήβδην για κομματική ευθύνη αν ένα μέλος κόμματος αποδειχθεί εγκληματίας. Συνυπεύθυνοι είναι όσοι γνώριζαν και σιωπούσαν και ουδείς άλλος...

Δεν είναι λίγοι οι δεξιοί που προσβάλλουν με την υποκρισία τους την πατρίδα, την θρησκεία και την οικογένεια, όπως δεν είναι και λίγοι οι αριστεροί που με τις πράξεις τους πόρρω απέχουν από το να αγωνίζονται για την κοινωνική δικαιοσύνη, την ισότητα και τις ελευθερίες. Η υποκρισία δεν έχει κομματικό πρόσημο ούτε τιμά κανέναν να βάζει στη ζυγαριά τη δική του ηθική με εκείνη των άλλων ώστε να μπορεί στη συνέχεια να μιλά για κρεμάλες κι εκτελεστικά αποσπάσματα. Κοντολογίς, όσο κτήνος μπορεί να είναι κάποιος που βιάζει παιδιά, το ίδιο κτήνος είναι κι αυτός που ονειρεύεται την θανατική του ποινή ως μοναδική τιμωρία...

Δεν αντιλέγω στο να δοθούν στη δημοσιότητα τα στοιχεία τού παιδοβιαστή και των πελατών του. Είναι κι αυτή μία λογική μέθοδος τιμωρίας και παραδειγματισμού. Δεν με βρίσκει, ωστόσο, καθόλου σύμφωνο η λογική τού όχλου που κρύβεται πίσω από την απαίτησή του για δημόσια διαπόμπευση. Αυτοί οι 213 πελάτες είναι άξιοι τιμωρίας, είναι όμως και πολύ βολικοί αποδιοπομπαίοι τράγοι για μια μάζα που αντί να αγωνίζεται για τη βελτίωσή της ψάχνει στα σκουπίδια χειρότερούς της για να ξεπλένει τα δικά της, μεγάλα ή μικρά, πάθη. Υποκρισία, το αγαπημένο μας συλλογικό αμάρτημα...