Η ακροδεξιά θα κάνει πάρτι όσο η Αριστερά σνομπάρει...

Η ακροδεξιά, είτε πολιτεύεται αυτόνομα είτε έχει ενσωματωθεί στην κεντροδεξιά, διατηρεί ένα άδικο προβάδισμα σε βάρος τής Αριστεράς. Κι αυτό έχει να κάνει με το ότι δίνει εύκολες απαντήσεις σε σύνθετα προβλήματα. Για τους ακροδεξιούς πάντα φταίει ο "άλλος", είτε είναι μετανάστης είτε Αριστερός είτε ομοφυλόφιλος είτε είτε είτε...

Στην Αριστερά δεν επιτρέπεται να είναι απλοϊκή ούτε να θωπεύει χυδαία ένστικτα ούτε να στήνει εσωτερικούς κι εξωτερικούς εχθρούς. Γι' αυτό και η δουλειά της είναι πιο δύσκολη όταν καλείται να πείθει ευρείες μάζες για το δίκαιο των θέσεών της. Πολλές φορές, ωστόσο, αυτοτραυματίζεται όταν επιλέγει τους ιδεολογικούς εμφύλιους για ήσσονος σημασίας ζητήματα ή όταν κι αυτή με τη σειρά της χαρακτηρίζει εχθρούς όσους επισημαίνουν τα λάθη της με σκοπό αυτά να διορθωθούν κι όχι να συνεχίζουν να την ταλαιπωρούν...

Αν οι ψηφοφόροι στην Ελλάδα, στην υπόλοιπη Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο στρέφονται στην ακροδεξιά για να τους επιλύσει τα προβλήματα είναι πρωτίστως δικό τους έγκλημα. Και ούτε έχουν δικαίωμα να κρύβονται πίσω από πραγματικές δικαιολογίες όπως η απουσία μόρφωσης κι αντικειμενικής ενημέρωσης ή της έλλειψης χρόνου. 

Αλίμονο αν χρειάζεται να διαβάσουμε ένα βιβλίο ή να δουλεύουμε λιγότερο για να καταλαβαίνουμε ότι δεν μας καταστρέφει ο μαύρος, ο εβραίος ή ο γκέι τη ζωή. Φυσικά, όμως, όλα αυτά δεν αποτελούν δικαιολογία για την Αριστερά ώστε να μην επαναπροσεγγίσει την εργατική τάξη και να μην προσελκύσει τα μεσαία στρώματα. Όπως ένας καλός προπονητής προσαρμόζει τα συστήματά του με βάση το υλικό που διαθέτει, ομοίως κι ένα αριστερό κόμμα οφείλει να ακούει αυτούς που θέλει να εκφράσει αντί να τους δείχνει με το δάχτυλο τι πρέπει να κάνουν. Μοιάζει εύκολο, στην πράξη ωστόσο παραμένει ακόμα ζητούμενο...