Για την πατρίδα μπορείς να απωθείς στον θάνατο ικέτες τής Γης στο Αιγαίο και να μισείς άλλους λαούς, για την θρησκεία να αψηφάς τη δημόσια υγεία και να πηγαίνεις στην εκκλησία και να κοινωνείς, για την οικογένεια να υπερασπίζεσαι το καμάρι σου ακόμα κι όταν ξυλοφορτώνει έναν εργαζόμενο. Η υποκρισία μας, μάλιστα, γίνεται ακόμα μεγαλύτερη όταν εντοπίζουμε πολύ εύκολα τέτοιου είδους παθογένειες σε άλλους, αλλά στους καθρέφτες μας έχουμε ρίξει σεντόνια για να μην βλέπουμε κι εμείς οι ίδιοι τα δικά μας χάλια. Μπορεί, για παράδειγμα, να μην βιαιοπραγεί ο μέσος γιος ή η μέση κόρη, αλλά στα σχολεία κάνουν πάρτι σε βάρος των δασκάλων και των καθηγητών τους και στο τέλος τη νύφη την πληρώνουν οι εκπαιδευτικοί, που υπομένουν και τις κατσάδες των γονέων...
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι άξιοι για όλα κι αυτό έχει ισχύ και για την ιδιότητα του γονέα. Μόνο που οι κοινωνίες μας είναι με αυτόν τον τρόπο δομημένες ώστε η απόκτηση παιδιών- βιολογικών, βεβαίως, αλλιώς δεν θα έμεναν τόσα παιδιά στα αζήτητα της υιοθεσίας- να θεωρείται συνώνυμο της ατομικής ολοκλήρωσης. Κανείς δεν πρόκειται να σε κατηγορήσει γιατί δεν κέρδισες το Νόμπελ, δεν πέταξες στη Σελήνη ή δεν διέσχισες την Ανταρκτική με παγοθραυστικό.
Αν, όμως, δεν έχεις παιδιά, τότε αλίμονό σου, ιδίως από μία ηλικία και μετά κάτι στραβό συμβαίνει με σένα. Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα δεν καταλαβαίνω τι μας παραξένεψε τόσο με τους νταήδες τού μετρό.
Απλώς έκαναν πρώτοι, ίσως, με τόσο προκλητικό τρόπο το επόμενο βήμα στην αποδόμηση των ιερών κι οσίων τής ελληνικής οικογένειας, που είναι τόσο σάπια όσο και η κοινωνία που όλες οι οικογένειες συναποτελούν χωρίς να το θέλουν. Ο ατομισμός συνιστά τις κολόνες τού συστήματος που, κατά τα άλλα, πιστεύουμε ότι είναι επιτυχημένο μέχρι το κωλόπαιδο κάποιου άλλου να ανοίξει το δικό μας κεφάλι ή του κανακάρη μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου