Με το σύνδρομο της Στοκχόλμης ή με τον ήλιο, ιδού το ερώτημα...

Ύστερα από συνολικώς τέσσερις μήνες καραντίνας σε λιγότερο από ένα χρόνο κάποιοι ακόμα αναρωτιούνται γιατί οι πολίτες γέμισαν τις παραλίες την Κυριακή με τον καιρό να είναι ανοιξιάτικος. Μήπως υποφέρουμε πλέον από το σύνδρομο της Στοκχόλμης και δεν μπορούμε να φανταστούμε άλλο τρόπο ζωής πέρα από τον περιορισμένο; 

Γιατί ανάμεσα στους επιστήμονες που εισηγούνται μέτρα στην κυβέρνηση δεν υπάρχει ούτε ένας ψυχίατρος ή ψυχολόγος; Είναι δυνατό ένα τόσο κοινωνικό ζώο όπως ο άνθρωπος να υποχρεώνεται σε κατ' οίκον διαβίωση και να μην υπάρχει ούτε ένας ειδικός που να προτείνει λύσεις πάνω στην ψυχική διάσταση της πανδημίας, λες και οι άνθρωποι ζούμε μόνο για να παράγουμε ή λες και η ψυχική μας υγεία δεν συνδέεται άμεσα με τη σωματική;...

Το να ανοίξουν ή όχι τα σχολεία ή τα καταστήματα ή τα θέατρα είναι ψευδοερωτήματα. Θα έπρεπε να θεωρούμε δεδομένη την καταφατική απάντηση και να αναζητούμε τρόπους ώστε αυτό να συμβεί με τη μέγιστη δυνατή υγειονομική ασφάλεια. Για το ότι δεν το κάνουμε δεν φταίει μόνο η ελληνική κυβέρνηση, αλλά το σύνολο σχεδόν των ανά τον πλανήτη κυβερνήσεων που αποδεικνύονται ικανές- κι αυτό όταν συμβαίνει- μόνο όταν έχει ηλιοφάνεια. Με την πρώτη αναποδιά δεν αναζητούν την καλύτερη αλλά την ευκολότερη λύση, την επιφανειακή, που θα αφήσει όμως πίσω της πολύ περισσότερα θύματα μεσομακροπρόθεσμα από την πιο ψαγμένη...

Η αντιμετώπιση της πανδημίας θα αφήσει τραύματα ακόμα και σε αυτούς που δεν νόσησαν από αυτή ή που δεν έχασαν δικούς τους ανθρώπους. Η δεύτερη τουλάχιστον καραντίνα θα έπρεπε να είναι η ύστατη λύση κι όμως, ιδίως στην Ελλάδα, χρησιμοποιήθηκε ως πρώτη επιλογή γιατί η νεοφιλελεύθερη κυβέρνησή της δεν σκέφτηκε καν πως υπάρχει και η εναλλακτική τής ενίσχυσης της δημόσιας υγείας, παιδείας και μεταφοράς... 

Η συντριπτική πλειονότητα των χωρών μπήκε σε δεύτερη καραντίνα πολύ αργότερα από εμάς, ενώ ακόμα και σήμερα λειτουργεί σε πολλές περιπτώσεις η εστίαση σε αυτές, έστω με ποσοτικούς και χρονικούς περιορισμούς. Ούτε, άλλωστε, οι αριθμοί των νεκρών, των διασωληνωμένων και των κρουσμάτων στην Ελλάδα μπορούν να μας παρηγορήσουν πως τα πήγαμε καλύτερα. 

Ας ξεχάσουν, συνεπώς, στο Μαξίμου την ιδέα να πάει χαμένο και το 2021 γιατί αυτό βολεύει τους σχεδιασμούς τους. Υπάρχει πολλή σιωπηρή οργή στα σαλόνια και στις κρεβατοκάμαρες που αναμένει να βρει τη φωνή της με την πρώτη αφορμή...