Έχουμε διαβεί το Ρουβίκωνα αν αθωώνουμε την ψυχολογική βία...

Η άσκηση βίας δεν είναι μόνο σωματική, αλλά και ψυχολογική. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μάλιστα, η τελευταία έχει μεγαλύτερες συνέπειες στον αποδέκτη της. Αν σου δώσει κάποιος ένας χαστούκι, για παράδειγμα, μπορεί να ξεχαστεί την επόμενη ημέρα αν σου ζητήσει συγγνώμη. Αν σε βρίζει, ωστόσο, από το πρωί μέχρι το βράδυ επί χρόνια μάλλον δεν θα ξεχαστεί ποτέ...

Ο Ρουβικώνας δεν είναι 17Ν, δεν σκοτώνει και δεν βάζει βόμβες στους πολιτικούς του αντιπάλους. Επομένως, είναι άδικο να εξομοιώνεται μαζί της στην κριτική που του ασκείται. Το να πετάς τρικάκια, όμως, πολλώ δε μάλλον να μπουκάρεις σε γραφεία και να βρίζεις όσους είναι εκεί ή να γράφεις εμπρηστικά συνθήματα στα σπίτια άλλων, όπως συνέβη προσφάτως με τον Αρ. Πορτοσάλτε, δεν είναι ακτιβιστικές ενέργειες και οι δημοκράτες, προοδευτικοί πολίτες δεν μπορούμε να είμαστε ανεκτικοί απέναντι και σε αυτή τη μορφή βίας...

Η υπόληψη που έχω στον Αρ. Πορτοσάλτε, ένα από τα πολλά δημοσιογραφικά βαποράκια επιχειρηματικών και πολιτικών εμπόρων, είναι μηδενική. Αναλογιστείτε, όμως, αν ερχόταν κάποιος στην πολυκατοικία σας κι έγραφε με σπρέι κάτι υβριστικό σε βάρος σας αν θα νιώθατε απειλούμενος ή αν θα το περνούσατε για ελευθερία έκφρασης. Ο νόμος δεν υποχρεώνει κανέναν μας να βλέπει, να ακούει ή να διαβάζει τους πορτοσάλτες και πολύ περισσότερο να πιστεύει την προπαγάνδα τους. Συνεπώς η βούλησή μας να γίνουμε επιτέλους πολίτες και να πάψουμε να είμαστε πελάτες μπορεί να μας προστατεύσει πολύ καλύτερα σε σχέση με την όποια μορφή άσκησης βίας σε βάρος των φερέφωνων κάθε εξουσίας...