Αγαπάμε την Ελλάδα, αλλά όχι τους νησιώτες και τους ενοικιαστές της...

Ρωτώντας έναν μέσο Έλληνα στο δρόμο αν αγαπά την πατρίδα του, θα σου απαντήσει θετικώς και με βεβαιότητα μάλιστα και μπορεί και να βρίσει και κανέναν τουρκαλά για να στο αποδείξει. Αν, όμως, του ζητήσεις να φιλοξενηθούν κοντά στο σπίτι του αιτούντες άσυλο για να αποσυμφορηθούν τα νησιά ή να χαμηλώσει το υπέρογκο ενοίκιο που ζητά από κάποιον συμπατριώτη του θα σφυρίξει αδιάφορα, στην καλύτερη περίπτωση. Είμαστε, δηλαδή, Έλληνες μέχρι να πληγούν τα κακώς εννοούμενα συμφέροντά μας...

Πού είναι ο πατριωτισμός μας, αφού έτσι κι αλλιώς τον ανθρωπισμό μας για τους ικέτες τής Γης τον θεωρούμε εθνομηδενιστικό, όταν αρνούμαστε να ξαλαφρώσουμε τους νησιώτες από το δυσανάλογο βάρος που έχουν αναλάβει εκ των πραγμάτων; Πώς μπορούμε να κατηγορούμε τους Ευρωπαίους γιατί δεν αναλαμβάνουν τις δικές τους ευθύνες όταν δεν κάνουμε κι εμείς το ίδιο με συνέλληνές μας; Και μέχρι πότε θα αναγκάζουμε συμπατριώτες μας να δίνουν 400 ευρώ για ένα δώμα προκειμένου να θησαυρίζουμε χωρίς κόπο κι αφορολόγητα;...

Αγαπάμε την Ελλάδα ως μια ιδέα αφηρημένη, την οποία διδασκόμαστε να αγαπάμε από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας. Όταν, όμως, αυτή εξειδικεύεται στους ανθρώπους της, τότε την περιορίζουμε στην πόλη, στο χωριό και στην οικογένειά μας και προκρίνουμε το εγγύτερο από το πιο μακρινό. Κάπως έτσι και η Ελλάδα γίνεται κάτι το ξένο, το οποίο καταστρέφεται από τους άλλους αποκλειστικώς γιατί εμείς πιστεύουμε ότι τη σώζουμε παριστάνοντας τη στρουθοκάμηλο...