Ο δικός μου μαφιόζος είναι καλύτερος από τον δικό σου...

Όποιος επιθυμεί να αναλύσει το λούμπεν προλεταριάτο, δεν θα δυσκολευτεί να βρει εκπροσώπους του μαζεμένους σε ένα σημείο. Αρκεί να πάει σε μια ποδοσφαιρική κερκίδα, ιδίως αν έχει ντέρμπι, όπως το κυριακάτικο ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και στον Ολυμπιακό. Εκεί θα διαπιστώσει την ικανότητα της απαίδευτης, μη πολιτικοποιημένης εργατικής και μεσαίας τάξης να συλλαμβάνει μέρος τής αλήθειας, αλλά και την ανικανότητά της να αντιλαμβάνεται όλες της τις διαστάσεις, δαιμονοποιώντας τον αντίπαλο κι αγιοποιώντας τον χορηγό...

"Ο δικός μου μαφιόζος είναι καλύτερος από τον δικό σου", μπορεί πολύ άνετα να τιτλοφορηθεί η αντιπαράθεση, ενίοτε και βίαια, αντίπαλων οπαδικών στρατών. Κι αυτό έχει ως συνέπεια ιστορικές ομάδες να ταυτίζονται με συχνά άνομα συμφέροντα ανθρώπων οι οποίοι λειτουργούν ακόμα και με όρους μαφίας για να επιτυγχάνουν τους στόχους τους. Το να είσαι Ολυμπιακός σημαίνει να είσαι με τον Β. Μαρινάκη, ΠΑΟΚ με τον Ιβ. Σαββίδη, ΠΑΟ με τον Γ. Αλαφούζο και ΑΕΚ με τον Δ. Μελισσανίδη σύμφωνα με αυτήν τη λογική που μας μετατρέπει από φιλάθλους σε λακέδες επιχειρηματιών...

Πόσα πραγματικά χωρίζουν έναν μεροκαματιάρη οπαδό τού Ολυμπιακού από έναν αντίστοιχο του ΠΑΟΚ; Και γιατί η ανθρώπινη ανάγκη τού να ανήκουμε κάπου δεν ικανοποιείται από συλλογικότητες που προωθούν την κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά από σωματεία που παίζουν μπάλα ή μπάσκετ στις πλάτες μας;

Γιατί ο καπιταλισμός μάς έχει πείσει πως είναι καλύτερο να ζούμε με την ψευδαίσθηση πως η άκριτη στοίχιση πίσω από λεφτάδες θα ωφελήσει κι εμάς τους ίδιους. Γιατί να στοιχίζομαι στο πλευρό των φτωχών ή των προσφύγων κι όχι του Β. Μαρινάκη ή του Ιβ. Σαββίδη για να παίρνω κι εγώ λίγη από την όποια αίγλη τους; Κάπως έτσι, επομένως, σκοτωνόμαστε σαν μαριονέτες για ένα οφσάιντ την ώρα που οι κουκλοπαίκτες μας συνεχίζουν να πλουτίζουν ασύστολα από το μόχθο μας...