Εις οιωνός άχρηστος, αμύνεσθαι περί Shell και Total...

Οι χιλιάδες νεκροί τού σεισμού ήρθαν να μας θυμίσουν πως κοινή είναι η μοίρα των ανθρώπων, είτε μιλάνε ελληνικά ή τουρκικά ή αραβικά είτε πιστεύουν σε Χριστό ή Αλλάχ. Η ίδια κοινή μοίρα τούς περιμένει αν αύριο μεθαύριο, ο μη γένοιτο, σκοτωθούν σε κάποιο πόλεμο για να μπορέσουν οι μη ελληνικές και τουρκικές πολυεθνικές να διαμοιράσουν τα ιμάτια του Αιγαίου. Ο θεός των πατριωτών δεν χάραξε σύνορα, αλλά οι πατριώτες είναι κάθε στιγμή πρόθυμοι να τον γράψουν στα παλιά τους τα παπούτσια...

Δεν είναι τραγικό, όπως και το 1999, να ευελπιστούμε στην ειρήνη πάνω στα ερείπια μιας τραγωδίας; Θα πρέπει, δηλαδή, η φύση να υπενθυμίζει την θνητότητά μας κάθε τρεις και λίγο για να κατανοούμε τη ματαιότητα του πολέμου; Και σε τι, άραγε, ωφελεί να μετρά και να ξαναμετρά ο καθένας τους σφαγιασθέντες του για να απονέμει στον εαυτό του ιστορικό δίκιο; Κι έναν να έσφαξες κι έστω εκείνος ο ένας να έσφαξε την μάνα ή τον αδερφό σου δεν είσαι τίποτα καλύτερο από φονιάς...

Αν κάποτε κάποιος δεν πατήσει φρένο στο κινούμενο όχημα της εκδίκησης θα είμαστε καταδικασμένοι να την ανακυκλώνουμε στην αιωνιότητα. Οι νεκροί, άλλωστε, ζητούν δικαίωση μέσα από την ειρήνη κι όχι από τη σφαγή. Κι αν κάποιος έχει αντίρρηση ας αναλογιστεί πόσοι τάφοι πρέπει ακόμα να ανοίξουν νεαρών, γεμάτων ζωή ανθρώπων για να αντιληφθούμε ότι τίποτα δεν δικαιολογεί τη σύγκρουση στο όνομα, στην ουσία, της Shell ή της Total...