Ο κυρίαρχος τρόμος του Κυριάκου Μητσοτάκη...

Οι απεργιακές συγκεντρώσεις και τα συλλαλητήρια δεν είναι άγνωστα φαινόμενα στην Ελλάδα. Ύστερα, ωστόσο, από τον επώδυνο συμβιβασμό τού ΣΥΡΙΖΑ το 2015 το πάθος τους είχε καταλαγιάσει. Μέχρι πρόσφατα, όμως, αφού τις τελευταίες εβδομάδες, με κορυφαίο παράδειγμα βεβαίως τους καλλιτέχνες, οι δρόμοι γεμίζουν με πολίτες πολυπληθών επαγγελματικών κατηγοριών- εκπαιδευτικοί, υγειονομικοί, τουριστικά επαγγέλματα- και συνταξιούχους που διαμαρτύρονται με ζέση κατά των κυβερνητικών πολιτικών. Κι όμως, στις δημοσκοπήσεις η ΝΔ εξακολουθεί να έχει καθαρό προβάδισμα έναντι του ΣΥΡΙΖΑ και στις δεύτερες εκλογές, μάλιστα, μεγαλύτερο κι από αυτό που κέρδισε τον αντίπαλό της το 2019...

Τι συμβαίνει; Οι ευτυχισμένοι με την κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι περισσότεροι από τους εξοργισμένους μαζί της; Οι εξοργισμένοι με την κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν στηρίζουν μαζικώς το ΣΥΡΙΖΑ ώστε να αλλάξουν τις ισορροπίες; Μήπως οι δημοσκοπήσεις δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ούτε καν ως φωτογραφίες τής στιγμής γιατί το δείγμα τους δεν είναι αντιπροσωπευτικό ή γιατί είναι στημένες;... 

Ό,τι κι αν συμβαίνει θα φανεί το βράδυ των εκλογών. Δεν μπορώ, όμως, να μην σχολιάσω τον ολοφάνερο φόβο τού Κ. Μητσοτάκη μπροστά στη διαδικασία των εκλογικών πέναλτι. Αν είναι, όπως τον φιλοτεχνεί η ολιγαρχία, ο αδιαφιλονίκητος κυρίαρχος της πολιτικής γιατί καθυστερεί συνεχώς τις κάλπες; 

Γιατί επιχειρεί να αποδομήσει το σενάριο κυβέρνησης ηττημένων αν ο θρίαμβος τον περιμένει με ανοιχτές αγκάλες; Γιατί βαράει και δέρνει όποιον του χαλά τις προεκλογικές φιέστες; Ένας τέτοιος άνθρωπος είτε έχει ανασφάλειες που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα είτε τη γνωρίζει γι' αυτό και την τρέμει. Κοντός ψαλμός...