Οι εχθροί του εχθρού μου δεν είναι απαραιτήτως φίλοι μου...

Οι εχθροί τού εχθρού μου δεν είναι απαραιτήτως φίλοι μου. Αν μη τι άλλο, γιατί μπορεί να είναι διαφορετικοί οι λόγοι για τον οποίο έχουμε κοινό εχθρό. Ούτε, συνεπώς, ο τουρίστας τής Ραφήνας είναι φίλος μου μόνο και μόνο γιατί δεν χωνεύει τον Κ. Μητσοτάκη. Η πρωθυπουργία του, άλλωστε, υπήρξε μία από τις χειρότερες της μεταπολίτευσης και συνέβαλε στη χρεοκοπία τής χώρας...

Αντιλαμβάνομαι τις ψηφοθηρικές σκοπιμότητες της θώπευσης και του ξεπλύματος του Κ. Καραμανλή από τον Αλέξη Τσίπρα. Το "διαίρει και βασίλευε", εξάλλου, δεν το εγκαινίασε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ούτε θα είναι ο τελευταίος που θα το εφαρμόσει. Βρισκόμαστε, όμως, σε μια διαφορετική ιστορική περίοδο από τη μνημονιακή, η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ μοιάζει με μονόδρομο και το υπερβολικό κλάμα για την αποχώρηση Καραμανλή παράταιρη...

Ο Κ. Καραμανλής στην ουσία εγκατάλειψε την πολιτική το 2009. Από τότε, άλλωστε, οι δημόσιες τοποθετήσεις του ήταν ελάχιστες. Για να είχαν κάποια αξία, εξάλλου, θα έπρεπε να είχε προηγηθεί η δημόσια απολογία του για τα κυβερνητικά του πεπραγμένα. Ποτέ δεν είναι αργά, αλλά μέχρι να το κάνει και, μάλιστα, με τη μορφή γενναίας αυτοκριτικής του τα λόγια του θα έχουν τόση αξία όσο αυτά ενός αμετανόητου εγκληματία...