Μην αφήσουμε εκτός τον Κασιδιάρη για να κασιδιαρίζουμε οι ίδιοι...

Είχα γράψει όταν ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ κατηγορούσε πριν μερικούς μήνες για έλλειψη ενσυναίσθησης τον Κ. Μητσοτάκη για το ότι γελούσε κατά την επίσκεψή του στο Μάτι πως αυτό δεν λέγεται αντιπολίτευση. Προφανώς και ζούμε στην εποχή τής εικόνας και οι συμβολισμοί έχουν τη σημασία τους και στην πολιτική, αλίμονο όμως αν υποβιβάσουμε την άσκησή της σε παράσταση στην Επίδαυρο και τους ηγέτες μας σε θεατρίνους που θα γελούν ή θα κλαίνε ανάλογα με την περίσταση. Λες και οι υπόλοιποι Έλληνες από την ημέρα που σκοτώθηκαν οι πιλότοι μας οδυρόμαστε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Πόση υποκρισία πια σε αυτήν τη χώρα...

Αν ο ηγέτης κρινόταν από τα δάκρυα που χύνει κάθε φορά που κάτι δεν πάει καλά στο κράτος που κυβερνά, τότε θα έπρεπε να τον βλέπαμε μονίμως με ένα χαρτομάντηλο στο χέρι. Σήμερα θα έπρεπε να κλαίει για τους πιλότους, αύριο για τους φτωχούς και τους άστεγους, μεθαύριο για εκείνους που δεν μπορούν να βγάλουν το μήνα. Τα προβλήματα ποτέ δεν σώνονται σε αυτήν τη χώρα και σε αυτόν τον κόσμο κι αν είναι αυτό να μας στερήσει το γέλιο τότε καλύτερα να πάρουμε ο καθένας μας από ένα περίστροφο και να επιστρέψουμε άμεσα στην ανυπαρξία...

Όπως ακόμα και στον πόλεμο δεν επιτρέπονται τα πάντα, ομοίως δεν είναι δυνατό να επιτρέπονται τα πάντα στο όνομα της πόλωσης και σε μια προεκλογική περίοδο. Ούτε, για παράδειγμα, η επίδειξη φωτογραφιών γελαστών αρχηγών όταν υποτίθεται πως θα έπρεπε να μένουν σπίτι τους και να πλαντάζουν ούτε κι επιθετικές κινήσεις σε βάρος τέτοιων ενεργειών... 

Δεν ζω με την αυταπάτη πως θα συζητήσουμε τους επόμενους μήνες τι πρέπει να γίνει στην Ελλάδα τα επόμενα τέσσερα χρόνια κι όχι μόνο για σκάνδαλα, υπαρκτά κι ανύπαρκτα. Όσοι, όμως, επιθυμούν πραγματικά τη μεγαλύτερη λαϊκή συμμετοχή και δη των νέων καλό είναι να μην αφήσουν εκτός τον Κασιδιάρη για να κασιδιαρίζουν οι ίδιοι...