Της πατρίδας μου η σημαία έχει χρώμα μαύρο, κατάμαυρο...

Οι εποχές που ζούμε είναι δύσκολες για όσους δεν συντασσόμαστε με το σκοταδισμό και τη μισαλλοδοξία. Φυσικά έχουν υπάρξει και δυσκολότερες για τους προγόνους μας, μόνο που λίγο πριν μπει το 2024 θα πίστευε κανείς ότι δεν θα συζητούσαμε ξανά για το αν ένας καλλιτέχνης μπορεί να πειράξει την ελληνική σημαία, πολλώ δε μάλλον για να περάσει ένα μήνυμα κατά τής ενδοοικογενειακής βίας. Πως θα είχαμε αφήσει πίσω μας την υποκρισία να ενοχλούμαστε από ένα καλλιτεχνικό έργο αλλά να μην μας καίγεται καρφί για το ότι, για παράδειγμα, ο θείος πρωθυπουργός ξεπλένει τα αμαρτήματα του ανιψιού δημάρχου με τον οποίο άνοιξε ο δρόμος τής απαλλαγής από την αγία οικογένεια...

Τις τελευταίες δύο ημέρες παρακολουθήσαμε στη Βουλή ένα ακόμα θέατρο του παραλόγου από την κυβέρνηση. Την ίδια ώρα που νομιμοποιούσε παράτυπους μετανάστες για να εξυπηρετήσει και χορηγούς της μεγαλοεπιχειρηματίες δήλωνε υπερήφανη για το ότι η Ευρώπη μάς έχει στη μπούκα τού κανονιού για τα push backs, "γιατί αυτό σημαίνει πως φυλάμε τα σύνορα". Με λίγα λόγια, θέλει νεκρούς τους μετανάστες στα σύνορα και σκλάβους όσους καταφέρουν να γλιτώσουν στα χωράφια και στα ξενοδοχεία...

Τα γνωστά επιχειρήματα κατά των μεταναστών και των προσφύγων αποκαλύπτουν διαχρονικά το έλλειμμα εθνικής αυτοπεποίθησης εκείνων που τα χρησιμοποιούν, όπως άλλωστε όλα τα επιχειρήματα που μυρίζουν φόβο. Φαντάζομαι, άλλωστε, πως οι ίδιοι άνθρωποι που θα μας εξισλαμίζουν θα είναι αυτοί που θα βάζουμε στα χωράφια, στις επιχειρήσεις και στα σπίτια μας για να μας μαζεύουν τις ελιές, να μας πλένουν τα πιάτα ή να μας ξεσκατίζουν την γιαγιά και τον παππού. Ούτε ο εθνικισμός μας μπορεί να είναι α λα καρτ, έτσι δεν είναι;...