Σ΄ ετούτα εδώ τα μάρμαρα ο Μητσοτάκης δεν χάνει ποτέ...

Όταν ο Κ. Μητσοτάκης μίλησε στο αμερικανικό Κογκρέσο είχαν γραφτεί ύμνοι από τα συστημικά ΜΜΕ για τον παγκοσμίου βεληνεκούς ηγέτη μας. Όταν ο πρωθυπουργός τρώει πόρτα από τον πρωθυπουργό τής Μεγάλης Βρετανίας γράφονται πάλι ύμνοι για τον ηγέτη που διεκδικεί με πάθος τα εθνικά μας δίκαια κόντρα σε θεούς και δαίμονες. Μονά ζυγά ο Μητσοτάκης κερδίζει, οπότε τι χρεία έχουμε αντιπολίτευσης;...

Όταν εργαλειοποιείς τα πάντα είναι φυσικό κάποια στιγμή να έρθουν και τα στραπάτσα. Όταν, για παράδειγμα, δεν σε ενδιαφέρει να νομιμοποιήσεις το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών αλλά να την βγεις από τα αριστερά στον Στέφανο Κασσελάκη τότε τρως σφαλιάρα ακόμα κι από τον παρακολουθούμενο από σένα Μ. Βορίδη. Όταν με τη μυστική σου διπλωματία για την οποία δεν έχεις ενημερώσει κανέναν ετοιμάζεις συμφωνία με την Τουρκία θα σου πεταχτεί κι ένας Σαμαράς. Όταν, γενικώς, δεν κάνεις πολιτική αλλά επικοινωνία θα πεθάνεις κι από αυτή κάποια στιγμή...

Πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική δεν είναι να τα δίνεις όλα για να βγάλεις μια ωραία φωτό στο Κογκρέσο ούτε να κάνεις εξωτερική πολιτική Ι.Χ. Για να φτάσουμε σε μια συμφωνία με τους Βρετανούς για τα γλυπτά ή με τους Τούρκους για το Αιγαίο είναι προφανές ότι θα γίνουν υποχωρήσεις. 

Όταν, όμως, έχεις ανέλθει στην εξουσία χαρακτηρίζοντας προδοτική τη Συμφωνία των Πρεσπών και συμμετέχοντας στα συλλαλητήρια της εθνικιστικής υστερίας ή όταν αποκαλείς ως πρωθυπουργός εθνική εξαίρεση την αξιωματική αντιπολίτευση δεν μπορείς να απαιτείς εθνική ομοψυχία. Ναι, πρέπει να την έχεις αλλά πρέπει και να είσαι αξιόπιστος. Αλλιώς θα σε γλεντάνε ακόμα και οι δικοί σου...